Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 17

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
409
eru svo lausir í sjer, að mað-
ur sekkur á kaf í þá, en í ár-
farvegunum eru víða botnlausir
pyttir, fullir af jökulleir. Á
þessum stað liggur inn í jök-
ulinn stór sprunga svo langt
sem augað eygir, með snjó-
brúm hjer og þar, og fossaði
vatnið út úr sprungunni en inni
í henni var að heyra mikinn
vatnanið. Þarna á jöklinum
eru ótal dyngjur úr jökulleir,
gulbrúnar að lit, og margar
mjög háar. Líkjast þær mest
Vatnsdalshólum tilsýndar, og
besti gæti jeg trúað að þær
væru óteljandi eins og þeir, að
minsta kosti vildi jeg ekki taka
að mjer að telja.
Nú heldum við enn inn í
Karlsdrátt og á leiðinni voru
teknar margar myndir af borg-
arísjökunum. — Meðal annars
settum 'við ferðafjelaga okkar,
Gunnar Óskarsson, um borð í
einn jakann, og stóð alt á höfði
í vatninu, maður og jaki.
I Karlsdrætti var lengi staðið
við. Er á daginn leið kulaði dá-
lítið ofan af jöklinum, og höfð-
um við gott leiði til ólafsvíkur,
enda settum við upp segl, þótt
fátækleg væri, yfirhafnir okk-
ar og árar, en drjúgum skreið
báturinn samt.
Heimferð.
Næsta dag, þ. 12. september,
yfirgáfum við sæluhúsið, Hvit-
árnes og Hvítárvatn með sökn-
uði, eins og hinn danski mæl-
ingamaður hafði gert fyrir
nokkrum dögum. 1 gestabók
sæluhússins hafði hann skrifað
alllanga klausu um sína ó-
gleymanlegu veru þar, frá 15.
júní—5. sept., sem lauk með
þessum orðum: ,,Med Vemod
forlader jeg Hvítárvatn“.
Frá ,,Ólafsvík“ sigldum við
niður vatnið með hinum fátæk-
legu seglum, en með dýrmætan
farm innanborðs, þar sem voru
allar myndaplötur Ólafs, sem
jeg veit að auðga myndasafn
Islands. Segir nú fátt af ferð-
um okkar fyr en við lentum
við Hvítárbrú bak við Bláfell,
þökkuðum fyrir bátslánið eftir
að hafa þegið góðan beina hjá
brúarsmiðunum að góðum og
gömlum íslenskum sveitasið,
Stigum við nú upp í hinn
ágæta fararskjóta Ólafs „dross-
íuna“ og þeystum af stað und-
an sandrokinu, því nú var góða
veðrið, sem við höfðum fengið
í allri ferðinni búið, og komið
hávaðarok á norðan, sem helst
þar efra í heila viku.
Á heimleiðinni höfðum við
ásett okkur að ganga á hátind
Bláfells, en nú var það ekki
mögulegt. I þess stað gengum
við hátt upp í fellið til þess að
njóta sem best útsýnis yfir
BF það er of snemt að
stinga sjer í kojuna, pilt-
ar, og ef þið haldið að þið getið
ekki sofið vegna þess hvernig
hríðin lemur á kýraugunum og
norðvestan gúlpurinn, þá er
best að við sitjum hjer í knæpu-
velgjunni, og Sören frændi gefi
okkur þann umgang sem hann
hefir hliðrað sjer hjá að gefa í
kvöld. Og þá skal Lojel skip-
stjóri ekki heldur tregðast við
að segja ykkur einhverja sögu
úr hinu viðburðaríka lífi sínu.
Jeg sagði við reiðarann — það
var árið áður en jeg keypti
„Flugfiskinn“ og sigldi þá með
timbur til Þórshafnar; en eng-
inn af alikálfunum ykkar man
eftir því. Og þegar maður lá við
Noreg — því að jeg var vanur
að fara til Bergen og taka vör-
ur fyrir Elvestad & Björnbo,
sem seldu mikið til Færeyja
þau árin. Og sál mín var hrygg
eins og trúboðinn segir, því að
mamma lá í Bandholm mánuð
eftir mánuð og gat hvorki lifað
nje dáið. Og það særði mig í
hjartað þegar kvalirnar ætluðu
að drepa hana, því að hún var
Langjökul og Jarlhettur, því út-
sýni til norðurs og vesturs var
ennþá gott. tJr fellinu er ágætt
útsýni yfir fannbreiður Lang-
jökuls alla leið austan frá
Hrútafelli og vestur að Þóris-
jökli. Þá blasa við Jarlhettur,
Hlöðufell, Skjaldbreiður, Kálfs-
tindar, Sandfell og Bjarnarfell.
Einnig sjest Laugafell vel og
reykirnir úr Geysi, svo og all-
ur vatnaklasi Biskupstungna.
Hvítá liðar sig niður eftir sljett-
unum og sjest alla leið þar til
hún fellur í Gullfoss, en eftir
það fellur hún í djúpum og
þröngum gljúfrum.
þó manneskja, og jeg bað að
henni batnaði, þrátt fyrir það
að í Þórshöfn var ný ekkja eftir
hörmangara, það var ekkert á
milli okkar, en jeg hafði nú á-
kveðið að hún skyldi taka við
af mömmu þegar alt væri um
garð gengið.
Jæja, jeg fór inn til Bergen,
og þar liggur þá brjef til mín
frá systur minni um það, að
mamma hafi ljett akkerum í
seinasta sinn, daginn eftir að
jeg lagði á stað. Jeg skal ekki
neita því, að sú fregn var lífg-
andi, en þó var jeg nokkuð dap-
ur, því að við mamma höfðum
þolað saman súrt og sætt, sjer-
staklega í byrjun. Og svo kem-
ur Fjordside siglandi sama dag-
inn á ,,Trjeskónum“ og legst
við hliðina á „Flugfiskinum“.
Það bætti ekki skapið. Fjord-
side var þá á aldur við mig, en
nú er hann orðinn miklu eldri.
Hann er væskill, vegur hundrað
pundum minna en karlmaður
og svo kiðfættur að hann verður
að ganga á höndunum á þilfari
ef nokkuð er að veðri. Svo er
hann Jóti og þykist vera landi
Tveir um boðið.
Skiparasaga eftir Kaj Munk.