Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1942, Blaðsíða 12

44
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
rólega og henni var unt; en samt
hafði hún hjartslátt af óróa og
eftirvæntingu. Skyldi Bruce hafa
skilið hin stuttorðu skilaboð Ade-
laide úr símaturninum, sem þær
höfðu staðnæmst við á heimleið-
inni um eftirmiðdaginn ? Og
skyldi bílstjórinn ekki hafa sjeð
neitt nema hnakkann á henni, þeg
ar hinn einkennisbúni þjónn hjá
Thornton opnaði fyrir henni dyrn
ar á bifreiðinni?
Jæja...-. fyrst og fremst varð
hún nú að gæta þess að vera vör
um sig og gera enga skissu, sem
gæti spilt ráðgerðum Adelaide.
Þeim hafði talast svo til, að Coll-
een dokaði við í anddyrinu, eins
og hún væri að bíða eftir einhverj
um, en svo skyldi hún skjótast
út um leið og einhverjum nýjurn
gesti væri hleypt inn.
l’ OLLEN horfði með athygli
^ í kringum sig, er hún kom
inn í anddyrið. Hve þetta er íburð
armikið og skrautlegt! Hún hafði
sannarlega nóg að skoða þessa
stuttu stund, sem hún ætti að
staldra við.
Gestirnir komu í sífellu og
þarna var ys og þys. Allt í einu
kom einn af hinum hátíðlegu þjón
um til hennar.
— Er ungfrúin að gá að ein-
hverjum?
— Nei — jú — jeg meina....
sagði Colleen vandræðalega.
— Fatageymsla kvenna er
hjerna! hjelt hinn hjálpsami
þjónn áfram...., og með svo mik
ilúðlegu fasi, að Colleen þorði
að andæfa, fór hann með hana
yfir þvert andyrið og opnaði dyrn
ar. Ung stúlka með svuntu og
hettu kom hlaupandi á móti Coll-
een og hjálpaði henni úr káp-
unni.
Colleen vissi ekki sitt rjúkandi
ráð. Hvað átti hún að taka til
bragðs? Hún þorði ekki að hugsa
fram á afleiðingar þess, að hún
yrði neydd til að fara upp í hátíða
salinn. Þá gæti alt komist upp! —
Henni fanst það skifta litlu, þó
að hún gerði sjer vansa og yrði
að athlægi, á móti því ef alt
kæmist upp um flótta Adelaide.
Þá mundi þess ekki langt að bíða
að hún næðist!
Hin hjálpfúsa unga stúlka opn
aði dyrnar.... Colleen varð að
fara fram í anddyrið aftur!
|J Ún stóð þarna augnablik....
■ " hana svimaði, svo að henni
fanst hún mundi rjúka kylliflöt
á gólfið á næsta augnabliki....
en þá heyrði hún, að sagt var
rjett við hliðina á henni:
— Með leyfi, hvaða nafn má
jeg kynna?
Ilún leit kringum sig; örvænt-
ingaraugum. Þetta mundi vera
brytinn.... þá var úti um hana!
Hún reyndi að stama einhverju
út úr sjer til málamynda, svo sem
í afsökunarskyni, en þá birtist
henni frelsandi engill. Það er að
segja: hann frelsaði hana í bili
úr klípunni, sem hún var í, en kom
henni í aðra klípu, sem var miklu
alvarlegri.
Þessi frelsandi engill var hár,
ungur maður. Hann var kjólklædd
ur, bauð henni arminn og sagði:
— Yður er máske ver við að
koma ein inn í salinn, ungfrú
Richardson. Má jeg fá þá ánægju,
að verða yður samferða inn?
Colleen kinkaði kolli, ósköp
deyfðarleg. Hún átti'ekki annars
úrkostar en að þiggja boðið.
— Viljið þjer ekki heilsa hús-
bændunum í leiðinni ? spurði hann
kurteisislega, um leið og þau
komu inn í uppljómaðan hátíða-
salinn.
— Nei! flýtti Colleen sjer að
svara. Nú var að duga eða drep-
ast! — Það er einhver ógleði í
mjer, svo að jeg ætla að sejast
hjerna dálitla stund og hvíla
mig.
Hún kinkaði vingjarnlega kolli
til hans, til þess að sýna, að hún
þyrfti ekki frekar á aðstoð hans
að halda, og settist í lágan sófa;
en ungi maðurinn skyldi ekki
hálfkveðna vísu og settist við
hliðina á henni. Hann kynti sig
— nafnið var John Appelford....
en af því að hann þekti hana... .
eða hjelt að hann þekti hana,
þurfti Colleen ekki að segja til
nafns síns á móti.
Ef Colleen hefði nú breytt sam
kvæmt því, sem talast hafði til
mili hennar og Adelaide, hefði
hún staðið upp eftir örskamma
stund og horfið. Þetta var líka
fast áform hennar.... . en það er
ótrúlegt, hve fólk er stundum
fljótt að gleyma áformunum, þeg-
ar hár og grannur ungur maður
með alvarleg augu, sem kátínan
getur blossað upp í, gerir sitt til
þess að maður gleymi. Hann gerði
þetta auðvitað ekki viljandi, því
að ekki vissi hann neitt um áform
Coileen. En henni fundust við-
ræður hans svo skemtilegar, að
hún áttaði sig ekki á neinu fyr
en þau höfðu talast við í rúman
klukkutíma. Dansinn gekk me
fullu fjöri.... nú var, sem bet-
ur fór, orðið of seint að fara til
húsbændanna og heilsa þeim.
★
rT ÓNLISTIN var svo lokkandi
.... svo seiðandi, að þegar
Appleton bauð henni í dans, átti
hún ómögulegt með að^segja nei
.... og með sótsvartri samvisku
. .. .en með augnaráði, sem ljóm-
aði af gleði og lífsmunaði, sveif
hún nú um gólfið með honum.
Eftir fyrsta dansinn komu
fleiri. Colleen dansaði ekki við
neina aðra, og dansherrann virtist
ekki heldur hafa neina löngun til
að dansa við aðrar en hana. Coll-
een sárlangaði til að spyrja hann,
hvort hún væri í rauninni svo lík
Adelaine Richardson, að hægt
væri að villast á þeim; en hún
þorði það ekki — þá gat allt kom
ist í uppnám.
Skömmu síðar var framborinn
kvöldverður í salnum til hliðar,
og hans neytt standandi. John sá
um að færa dansdömu sinni allt,
sem hann óskaði.
Þarna voru smáborð á víð og
dreif, þar sem gestirnir komu
sjer fyrir. Sum voru svo lítil, að
þar var aðeins rúm handa tveim-
ur. . . . og John hafði náð í eitt
af þessum borðum.
John kom með kjúklingasalat
og kampavín og þetta varð himn-
esk máltíð. Það var alveg eins og
þau væru alein þama — þrátt
fyrir gestina alt í kring.
— Ætli þjer hafið hugmynd
um það sjálf, hve yndisleg þjer
eruð? sagði John í hálfum hljóð
um, og horfði alvarlega á hana.
— Jeg má víst ekki segja það....
en þjer eruð yndislegasta konan,