Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1942, Blaðsíða 14

62
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hann pantaði teið.
„Heyrðu elskan, jeg veit að
þú ert reiður við mig“.
„Jeg er það — frekar reiður“.
„En þetta var alt saman mis-
skilningur“.
„Ert þú með brjefið frá
mjer?“
Hann leit snöggvast á það og
rjetti það síðan aftur, með köld-
um svip.
„Hvernig gastu misskilið
þetta?“
„Þú heldur þó ekki, að jeg sje
ánægð með þetta?“ Hún brosti
ekki lengur og þó að hann elsk-
aði hana mikið, gat hann ekki
fengið af sjer að fyrirgefa henni
— ekki ennþá.
„Hvar varstu í gærkveldi?“
„Hvar heldurðu að jeg hafi
verið?“
„Jeg reyndi að ná í þig í síma,
en hann var í ólagi“.
„Heldur þú að það sje líka
mjer að kenna?“
„Og núna í morgun svaraði
ekki“.
„Þú hlýtur að hafa fengið vit-
laust númer“.
„Já, ætli það ekki“.
Hann var farinn að mýkjast,
en þá mundi hann eftir öðru.
„Hefir þú verið að heiman um
margar helgar?“
„Hvers vegna spyrðu að því?“
„Af því að húsfreyjan þín
sagði það“.
„Viltu að jeg segi þjer ástæð-
urnar að öllu, sem jeg geri?“
„Auðvitað ekki — en þú hlýt-
ur að skilja, að mig larigar til
að vita það“.
„Jeg hefi altaf sagt þjer það,
þegar jeg hefi farið að heiman“.
„Jæja“.
Síðan var þögn. Hann var að
velta því fyrir sjer, hvernig hann
ætti að byrja, en hún byrjaði
fyrst.
„Það er alls ekki eins og við
sjeum trúlofuð“.
Hann þekkti vel þessa setn-
ingu og hún gerði hann altaf
ákaflega afbrýðissaman.
„Ef þú átt við, að þú hafir
engan trúlofunarhring, þá felst
jeg á það. Ef þú átt við, að þú
viljir ekki lengur giftast mjer,
segðu það þá“.
„Jeg átti ekki við það“.
„Hvað í ósköpunum á þetta
þá að þýða?“
„Uss! Við skulum fara heim
til mín. Það er svo erfitt að tala
saman hjerna“.
„Já, við skulum gera það“.
Hún tók í handlegg hans og
hjelt fast í hann. Hvernig gat
hann verið reiður við hana?
Hvernig gat hann vantreyst
henni?
Tíminn var naumur núna.
Hann mundi þurfa að fara með
lest, sem færi snemma, svo að
hann kæmi ekki of seint.
„Við skulum fara með spor-
vagni“. Hún hjelt sjer fast upp
að honum og hvíslaði blíðlega:
„Ertu búinn að fyrirgefa mjer?“
Hún sagði: „Jeg vildi óska,
að þú þyrftir ekki að fara aftur
í kvöld“.
Hann brosti og kinkaði kolli.
„Vildirðu það— er það satt?“
„Mjer finst þetta afskaplega
leiðinlegt hvernig fór í gær. Jeg
veit, hvað það hefir verið þýð-
ingarmikið fyrir þig, sjerstak-
lega eftir allar þessar vikur í
leiðinlegum herbúðum".
„Elskan mín, — hvað jeg
elska þig mikið“.
„En mjer hefir líka leiðst í
kytrunum mínum“.
„Bauð enginn þjer út?“
„Jú, en jeg fór ekki. Mig
langaði ekki til þess“.
Helena þagnaði og sagði svo:
„Elskan mín, mig langar svo
mikið til þess að kyssa þig“.
Aldrei á æfi hans hafði spor-
vagn farið svona hægt, aldrei
höfðu fótgangandi mennirnir
verið svona bjálfalegir, aldrei
hafði vagnstjórinn frestað svona
lengi hinu velkomna „kling-
ding“, aldrei hafði verið kveikt
á svona mörgum grænum ljós-
um einmitt þegar sporvagninn
kom að. Hann sá alt í einu það
fyndna við ástandið, að vera
altaf til skiftis reiður og undir-
gefinn, og hann og Helena hlógu
hátt og hún vafði fingur sínar
utan um fingur hans.
Þarna sáu þau að lokum hið
vel þekta götuhorn þar sem þau
ætluðu að fara úr vagninum, en
þá þurfti ökumaðurinn einmitt
að stöðva nokkra faðma frá því.
Þau gengu fjörlega þessa
faðma að horninu, en þá sáu
þau það, sem gerði þau bæði
hissa. Það lá reipi þversum yfir
götuna, sem lokaði henni, og
þar var skyldurækinn lögreglu-
þjónn með hjálm á höfði á verði.
„Hvað í fjandanum ,er nú
þetta?“ sagði hann.
Helena sagði ekkert. Hún
greip fastar um handlegg hans.
„Engum hefir verið leyft að
vera í þessum húsum síðan
klukkan hálf tíu í gærkveldi“,
svaraði lögregluþjónninn, —
„vegna sprengju, sem hjer hefir
fallið, og er ekki sprungin enn!“
MYNDUN FORNRA
STAÐANAFNA
Framhald af bls. 5J.
fjörðr, rangt Lönguhlíð fyrir
Langahlíð og margar aðrar
rangar myndir.
5./6. 1898.
J . Þ.
Þetta lögmál fyrir myndun
fornra staðanafna hefirrektorJón
Þorkelsson fyrstur manna fund-
ið nú nýlega; að minsta kosti
mun enginn annar hafa sett það
fram fyrri. — Nú segja menn
Breiðifjörður, Fagridalur o. s.
frv. En leifar munu sumstaðar
til vera enn af réttu myndunum
fornu. Þannig ritar Gísli Kon-
ráðsson: „alist upp á Langa-
mýri“, „Halldórs bónda á Ytri-
Langamýri“, „flytja sig á
Langamýrar-hlutann" („Fjár-
drápsmálið í Húnaþingi“). Vér
rákumst fyrir fám dögum á
þessar myndir hjá Gísla, og
höfðum ritað þær hjá oss sem
rangmæli. En nú lærum vér af
grein Dr. J. Þ., að Gísli hefir
.einmitt fylgt hér réttri mynd.
Ritstj. [o: Jón ólafsson].
Nýja öldin I. 51. Rv. 18. júní,
1898. Bls. 201.
„Systir þín er farin að læra að
syngja, já, hvernig gengur henni?
„Ágætlega, í dag gat pabbi í
fyrsta skiftið tekið bómullina úr
eyrunum.