Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1946, Qupperneq 14

90
A j i^gg £j LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
TVEIR
Jeg man það um miðsvetrarleytið *
eitt mánabjart vetrarkvöld
Við fundumst á förnum vegi
frá fjöllunum andaði golan köld.
Blóðheit var æskan hið innra
við áttum svo margar þrár.
Framundan óráðin brostu við báðum
hin björtu sólskins ár.
t. $1 JÍ&
Ljóðin Ijeku á tungu
lyfti sjer vonin hátt.
Æskan sjer ekki annað
en árdegis heiðið fagur blátt.
Við áttum samstilta söngva
ei sáum ei neitt hvað okkar beið.
Gott var að finnast, göturnar skildu.
Svo gengum við hvor sína leið.
VINIR
Enn eru ekki þrotin
okkar samleiðar spor.
Nú liggur í djúpinu dáinn
draumurinn mikli um sól og vor.
Andblær frá örlaga fjöllum
oft var þungur og hjartanu sár
en ungir í anda sem forðum
við yrkjum í gegnum bros og tár.
t
Þó húmi oý halli degi
við hittumst þá glaðnar til
og enn þá við sjáum í suðri
sólina lýsa um hádegis bil.
Við hugsum til horfinna daga
heimþráin gefur óska byr.
í draumi hjá .,Lindinni“ og ,.Lœknum“
við lifum ungir sem fyr.
G. ÓLAFSSON,
frá Eiríksstöðum.
hVerja aðferð, sem enginn veit
hvernig er, þangað til höfuðið
er ekki orðið stærra en
appelsína, en andlitið helduí þó
dráttum sínum og svip svo að það
er auðþekt. Höfuðið er geymt vand
lega þangað til á næstu þjóðhátíð,
til þess að eigandinn komist yfir
innri kraft hins framliðna. Síðan
hengir hann það upp sem sigur-
merki við dyrnar á kofa sínum.
Annars hefir þetta breyts á seinni
árum þannig, að þeir eru farnir
að selja hvítum mönnum þessa
hausa fyrir riffla og skotfæri.
Ferðamaður, sem jeg hitti hafði
boðið Jivaro-höfðingja tvo rifíla
fyrir einn haus. Höfðinginn svar-
aði dapurlega, að sig vanhagaði
mjög um riflana, en hann 'hefði
því miður engan hertan manns-
haus núna. Eftir stundar umhugs-
un var þó sem ljetti yfir honum
og hann sagði „Ef þjer getið beð-
ið svo sem mánaðartíma, þá tjjtal
jeg haía til haus handa yður“.
Fyrir fáum árum kom hár og
grannur Þjóðverji til Cuenca, og!
hann helt síðan áfram til Jivaro
Indíánanna, til þess að kynnast
siðum þeirra. Sjerstaklega Lang-
aði hann til þess að komast að því
hvernig þeir færu að því að herða
mannahausa og gera þá svo litla.
Svo liðu mánuðir að engar fregn-
ir bárust af honum. Menn voru
ekki að gera sjer neina rellu út af
því. Þeir vissu hvað Þjóðverjar
eru nákvæmir í rannsóknum sín-
um. En svo var það einn dag eitt-
hvað ári seinna, að á markaðinn
í Cuenca kom ljómandi fallegur
hertur mannshaus, með ljósu hári
og skeggi, og vísindamannssvip.
Þjóðverjinn hafði lokið rannsókn
sinni, bókstaflega kynst allri að-
ferðinni. En heimurinn er enn
jafn nær um það hvernig Jivaro
Indíánar fara að því að herða
mannshausa.
Fullur maður
og tunglið
KOMIÐ VAR að miðnætti ag
nýlega stytt upp helliskúr. Ölvað-
ur maður kom út úr veitingahúsi
og slagaði út á götu, Skyndilega
nam hann staðar og glápti á poll á
götunni, en í honum speglaðist
tunglið. Þarna stóð hann lengi, og
skeytti engu bílaumferðinni. Svo
kom lögregluþjónn og sagði:
„Það er best fyrir yður að hypja
yður burt‘.‘
Maðurinn leit upp sem snöggv-
ast, en helt svo áfram að glápa á
pollinn.
„Þetta þarf að athugast nánar“,
sagði hann“. Hafið þjer sieð
þetta?“
„Já, það er tunglið“.
„Tunglið?“ veinaði sá fulli. „Ef
þetta er tunglið, hvern fjandann
er jeg þa að gera þar uppi“.