Lesbók Morgunblaðsins - 18.01.1948, Blaðsíða 14

26
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
andi niður götuna, blautur írá hvirfli
til ilja, svo að varla sá í hann fyrir
sápulöðrinu. Aítur veitti fólk honum
eftirför. Götusttákar í fararbroddi,
fullorðnir á eftir. Heimavarnarliðs-
maðurinn rak lestina. Og seinastur
allra kom hinn virðutegi Gavrilych,
klæddur, en með stígvjelin í höndun-
um.
Aftur kom hundur þjótandi cin-
hvcrs staðar að, alveg sami hundurinn
og elt hafði apaköttinn daginn áður.
Þegar apakötturinn kom auga á hund-
inn út undan sjer, hugsaði hann: —
„Þctta kórór.ar það. í þetta sinn, fje-
iagar góðir, er úti um mig“. En hund-
urinn tók ekki þátt í eltingaleiknum
í þetta skifti. Þegar hann sá flýjandi
apann, kendi hann nístandi sársauka
í nefinu og hætti við alt saman. Eigi
að síður gelti hann reiðilega, eins og
til að segja: „Mundu það góði, að jeg
er ekki af baki dottinn“.
Á meðan á þessu gekk, ’eitaði dreng
urinn Alesha Popov alstaðar að ást-
kæra apakettinum sínum. þegar hann
kom heim úr skólanum. Hann var al-
veg í öngum sínum. Fullur sorgar og
saknaðar ráfaði hann út á götuna. —
Alt í einu dró hópur fólks á hlaupum
að sjer athygli hans. Hann helt, að
það hlyti að hafa fengið aðvörun um
loftárás. En þá sá hann apaköttinn,
blautan frá hvirfli til ilja, útataðan í
sápulöðri. Hann hljóp á móti honum,
tók hann upp á loppunum og þrýsti
honum innilega að brjósti sínu, svo
að engínn gæti tekið hann frá sjer.
Eltingarhópurinn nam staðar og
umkringdi drenginn. Þá tróðst Gavri-
lych gamli gegnum þyrpinguna og
hjelt bitnum fingrinum á loft og
æpti:
„Fjelagar, látið ekki þennan strák
íara burt með apaköttinn minn, sem
jcg ætla að selja i fyrramálið á torg-
inu. Þetta er apakötturinn minn, og
ltann hefur bitið mig í fingurinn. Þið
gctið allir sjeð á mjer bólginn put-
ann. Það sannar vkloir ieg fpr með
sannleikann “
Drengurinn Alesha Popov mælti:
„Nei, það er ekki hans apaköttur, jeg
á hann. Þið sáuð það sjálfir, hversu
fús hann var að koma til mín, og það
sannar, að jeg hef rjett fyrir mjer.“
Annar maður kom fram úr mann-
þyrpingunni — einmitt bílstjórinn,
sem ekið hafði apakettinum í hcrflutn
ingabílnum sínum. Hann sagði: „Nei,
hvorugur ykkar á þenna apakött. —
Þetta er minn apaköttur, af því að jeg
kom með hann hingað. En jeg er að
fara aftur til herdeildar minnar, og
jeg ætla fremur að gefa apaköttinn
þeim, sem heldur honum svo ástúðlega
að brjósti sjer, en náunganum, sem
talar svínslega um að selja hann á
torginu vegna fáeinna rúblna. Dreng-
urinn skal fá apaköttinn."
Allir nærstaddir klöppuðu þessu lof
í lófa. Geislandi af fögnuði bar Aleshi
Popov hann sigri hrósandi heim til
sín. Um Gavrilych með bitna fingur-
inn er það að segja, að hann sneri aft-
ur til baðhússins til þess að Ijúka við
baðið sitt.
Upp frá þessum degi bjó apaköttur-
inn hjá drengnum Alesha Popov. Hann
dvelur meira að segja hjá honum enn.
Nýlega hitti jeg Alesha til þess að vita
hvernig apakettinum liði. Ó, honum
liður ágætlega. Hann reynir aldrei að
hlaupast á brott. Hann er orðinn mjög
stiltur. Hann þurkar sjer um nefið
með vasaklút. Hann tekur ekki smá-
kökur, sem hann á ekki. Svo að amma
&amla er í sjöunda himni, hefur ekk-
ert út á apakóttinn að setja og dettur
ekki framar í hug að flytja búferlum
til dýragarðsins.
Þegar jeg kom inn í herbergi Alesha
sat apinn við borðið. Hann var hinn
alvörugefnasti, eins og miðasölustúlka
við kvikmyndahús. Og hann var að
borða hrísgrjónagraut með teskeið.
Alesha sagði við mig: ,.Jeg hef alið
hann upp eins og manneskju, svo að
nú geta öll börn, og jafnvel sumir full-
orðnir líka, tekið hann sjer til fyrir-
myndar."
(Úr „Lilliput").
Enn um
HLJÓÐGEISLA
í LESBÓK Morgunblaðsins var sagt
írá því á gamlársdag að byrjað væri
á því að nota mjög tíðar hl.jóðsveiílur
á ýmsan hátt. Og vegna þess að þess-
ar tíðu hijóðsveiflur líkjast mjög ó-
sýnisgeislum, hafa þær verið nefndar
hljóðgeislar.
ÖUum skilningarvitum vorum mann
anna er mjög áfátt, ekki síst heyrn-
inni. Það eru til hljóðsveiflur, er vjer
heyrum ekki, annað hvort af því að
sveiflurnar eru ekki nógu tíðar, eða
að þær eru of tíðar. Eyrað getur ekki
numið hljóðsveiflur, sem hafa meiri
sveifluhraða en 16.000 á sekúndi^ En
nú er farið að framleiða með vjelum
hljóðsveiflur, þar sem sveifluhraðinn
er svo mikill að hann nemur 12.000.-
000 á sekúndu. Og þetta eru nú kall-
aðir hljóðgeislar. Er farið að nota þá
á margvíslegan hátt, eins og frá var
sagt áður, og skal nú drepið á ýmis-
legt, sem ekki hefur verið talið.
Með hljóðgeislum er hægt að finna
hinar minstu feirur í málmum. Ef
sterkum hljóðgeislum er beint á málm
fara þeir í gegnum han.n og verða
heyranlegir, ef einhver feira eða mis-
smíði er í málminum. Því er nú farið
að beita hljóðgeislum við rannsókn á
öllu þvi málmsmíði, sem mikið veltur
á að engir steypugallar sje í, svo sem
skrúfuöxlar á skipum, öxlar á járn-
brautarvögnum o. s. frv.
Mjólkurstöðvar eru farnar að nota
hljóðgeisla til gerilsneiðingar. Þegar
mjólkin venður fyrir hljóðgeislunum
sundrast fitukornin í smærri agnir og
afleiðingin verður sú, að enginn rjómi
sest ofan á hana. Mjólkin heldur sjcr
sem nýmjólk og verður hollari en áð-
ur, því að hún hleypur ekki í jafn
stóra kekki í maganum við melting-
una. Þetta er kölluð sú besta barna-