Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1948, Blaðsíða 10

134
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Stóri-Núpur
hann mætti andstöðu, svo að í hann
fauk, þá var það venja hans að ganga
út af fundi, uns hann hafði að fullu
stillt skap sitt að nýju.
Á hverju hausti húsvitjaði hann
hvert heimili í sóknum sínum. Yfir-
heyrði hann þá öll börn, sem þar
voru innan við fermingu. Gekk hann
eftir þvi, eins og frekast var fært að
börnin fengju nægilega uppfræðslu.
Sá hann um, að börn voru tekin af
þeim heimilum, þar sem uppfræðslan
var ljeleg og komið fyrir, þar sem
þau nytu betri tilsagnar.
Um 1890 rjeði hann farandkennara
í sóknir sínar og batnaði þá upp-
fræðsla barnanna mikið, en illa fell
sr. Valdimar það, hve kennslulaunin
voru lág. 1 fyrstu var kaup kennar-
ans frá veturnóttum fram á þorra 36
krónur.
Sýslunefndarmaður var sr. Valdi-
mar um langt skeið, og amtsráðsmað-
ur um tíma, uns amtsráðin voru lögð
niður. Lengi á meðan sr. Valdimar
átti sæti í sýslunefnd Árnesinga, áttu
Hreppamenn í erjum við suðursveit-
irnar út af afrjettamálum. Þóttust
þeir verða fyrir of miklum ágangi af
sauðfje suðursýslu-manna. Sr. Valdi-
mar var enginn bardagamaður. —
Vannst því lítið á í þessum deilumál-
um, meðan hann átti sæti í sýslu-
nefndinni. Hann var of friðsæll mað-
ur til þess að standa í miklum erjum.
— Sem bóndi og heimilisfaðir var sr.
Valdimar mjög reglusamur. Sá jafn-
an um að allt væri í sniðum, bæði úti
og inni. Þó sjálfur gengi hann ekki að
líkamlegri vinnu, fylgdist hann mjög
með öllum bússtörfum.
Hann var jaínan árrisull. Var það
venja hans að setjast snemma dags
við skrifborð sitt þar sem hann annað
hvort var lesandi eða skrifandi. Safn-
aði hann margskonar þjóðlegum fróð-
leik, á milli þess, sem hann f jekst við
ljóðagerð og þessháttar.
Útiverk vann hann ekki nema
við þurrhey framan af ævinni. Eitt
sinn var hann að snúa flekk í brekk-
unni fyrir ofan bæinn í glaðasólskini
og brakandi þerri. Þá orti hann sálm-
inn ,,Guð allur heimur, eins í lágu og
háu, er opin bók um þig er fræðir mig
og hvert eitt blað á bkámi jarðar smáu,
er blað, sem margt er skrifað á um
þig“-
Fólk sem var við vinnu með honum.
undraðist hve oft hann staðnæmdist
við verk sitt, og stóð kyrr í sömu
sporum drykklanga stund. — Hvort
hann sneri öllum flekknum, veit jeg
ekki. En þaðan gekk hann rakleitt
heim að skriíborði sínu og skrifaði
niður sálminn.
Sr. Valdimar var íremur heilsu-
góður maður. Eitt sinn man jeg þó
eftir, að hann lá langa legu á Stóra-
Núpi. Var talið að hann hefði verið
hætt kominn. Þegar veikinni ljetti, er
sagt að hann hafi ort sálminn „Það
er svo oft i dauðans skuggadölum"
o. s. frv.
Sr. Valdimar naut óskiftrar ástar
og virðingar sóknarbarna sinna. Enda
átti hann það skilið, slíkur andlegur
leiðtogi og Ijúfmenni var hann alla
stund. Einu sinni hvarflaði að honum
að sækja frá Stóra-Núpi um Garða á
Álftanesi, er það brauð losnaði við
fráfall sr. Þórarins Böðvarssonar. En
sr. Valdimar hætti við það er sóknar-
börn hans skoruðu á hann að vera
kyrran. í annað sinn barst honum á-
skorun frá Reykvíkingum að sækja
um Reykjavíkurprestakall. Til þess
var hann ófáanlegur, enda var hann
þá orðinn roskinn. Kvaðst hann ekki
treysta sjer til, er svo var komið að
taka að sjer svo erfitt brauð.
Óhætt er að segja, að heimili þeirra
hjóna, sr. Valdimars Briem og konu
hans, Ólafar, hafi verið eitt hið mesta
myndar- og rausnarheimili þar um
slóðir. Voru þau gestrisin mjög og
höfðingjar heim að sækja.
Frú Ólöf var hin mesta mannkosta-
kona og stórgáfuð. Skáld var hún
gott, þótt lítið ljeti hún á því bera.
Hún lagði mikla stund á hannyrðir
og kenndi mörgum ungum stúlkum,
&
_ . . J
Frú Ólöf Briem