Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1948, Blaðsíða 12

136
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
mörg, en þau munu liklega skípta
þúsundum. Um allt skipið eru inn-
stungur, svo að hvarvetna er hægt
að nota handljós. Allar vindur á þil-
fari, en þær eru 12—14, eru kn.ðar
með rafmagni og eins vjelar. Svo er
og um bátauglurnar, sem veifa bátun-
um ljettilega til og frá. Eru það ærið
sterkir handleggir, því að bótarnir eru
úr stálí og með stórum hreyflum. Eru
þeir því geisilega þungir. Auk þess er
allt af mikið í þeim af matvælabirgð-
um og vatni. Eldflaugar eru og í
hverjum bát til þess að skjóta í sjó-
hrakningi og mörg önnur öryggis-
tæki.
Brunasími er í hverju einasta her-
bergi í skípinu, svo hægt sje að til-
kjrnna tafarlaust ef eldur kemur upp.
Talsímar eru einnig um allt skipið, en
þeir hafa ekki verið notaðir síðan
stríðinu lauk.
Vjelarúminu get jeg ekki lýst, því
að þar er flest fyrir ofan minn skiln-
ing. Þó skal jeg geta þess, að þar er
ein aðalvjel, sem knýr skipið áfrani.
Hún hefur að sögn 1700 hestöfl og
knýr hið 5000 lesta stóra skip áfram
með 10—11 sjómílna hraða á klukku-
stund. Þarna er líka olíukyntur ket-
ill, og úr honum fæst heitt vatn til
allra þarfa á skipinu. Sagt var mjer
að alls sje 175 vjelar, stærri og mir.ni
í skipinu. Þar er ein vjel, sem stjórnar
íerð skipsins, þar.nig, að þegar stefna
heíur verið tekin, þá er stýrið sett i
,,gear" og síðan sjer þessi vjel um það
að ekki haggi stefnunni, hvorki fyrir
strauma, vind nje sjógang. Þarf því
mannshöndin hvergi að koma nærri
til að stýra því, nema þegar breyta
þarí um stefnu. Þessi vjel stjórnar
einnig áttavitunum, þannig, að nálin
hvikar ekki þótt skipið taki dýfur. En
með hvaða hætti þetta verður, er mjer
óskiljanlegt og læt því útrætt um það.
Vjelamenn og raímagnsmenn gera
sjálfir við flest sem aflaga fer á skip-
inu og hafa til þess hin fullkomn-
ustu áhöld.
Allt er úr stáli um borð, svo sem
öll rúmstæði, skápar, skrifborð, hurð-
ir og hvað eina. Þar sá jeg ekkert
úr timbri, nema völtur þær sem hand-
klæði eru hengd á, cg 2 eða 4 hurðir
á efsta þilfari.
Það er býsna löng leið af efsta þil-
íari niður í botn á skipinu, og mun
verða að fara sjö stiga hvorn upp af
öðrum. Ekki taldi jeg rimarnar í
þeim nákvæmlega, en þær munu vera
eitthvað um sjötíu.
Vistin um borð
Við erum nokkrir íslendingar á
skipinu. Fyrst skal frægan telja leið-
sögumanninn, Snæbjörn Stefánsson
skipstjóra, sem er hinn ákveðnasti í
sír.u starfi og leysir það af hendi með
prýði cr liar'.mennsku, einr og góðum
sjómanni særrii. Svo eiu bar farþeg-
ar, Friðrik Guðjónsson, útgerðarmað-
ur á Sigiufirði og frú hans, og enn-
íremur Guðmur.dur Sigurðsson frá
Ilöfn í Siglufirði, alkunnur sjósókn-
ari og fiskimaður.
Skipverjar eru 34 og er það nokkuð
sundurleitur hópur, því að þeir munu
vera af 8—9 þjóðflokkum. Ekki kem-
ur það þó að sök, því að umgengnis-
menning þeirra er á mjög háu stigi.
Allir hlýða fyrirskipunum yfirmanna
hiklaust og orðalaust. Iljá yfirmönn-
unum er heldur engmn reigingur.
Allir koma fram sem bræður hver við
annan. Skipstjóri er ákveðinn í sínu
starfi og ber umhyggju fyrir öllum
mönnum sínum, og eins fyrir okkur
íslendingunum.
í frístundum skemmta menn sjer
við spil, lestur bóka og þrætulaus sam
töl. Drykkjuskapur þekkist þar ekki.
Mataræði og framleiðsla er með af-
brigðum og hvergi á neinu veitinga-
húsi hjer á landi væri hægt að fá
jafn góðan mat. En hjer vantar líka
allt, sem til þess þarf, svo sem græn-
meti, epli, appelsínur og óáíenga á-
vaxtadrykki, ískalda og hressandi.
í Siglufirði
Þetta er skrifað um borð, í Siglu-
fjarðarhöfn. Við komum hingað 20.
febráar eftir 27 klukkustunda sigl-
ingu frá Reykjavík. Það er komið
kvöld. Við verðum að liggja fyrir fest-
um úti á höfn, komumst ekki að
bryggju, því að Reykjafoss er þar
íyrir.
Við horfum á Siglufjarðarbæ,
kiæddan í mjúkt vétrarlín, uppljóm
aðan af rafljósadýrð. Við heyrum í
kvöldkyrðinni átök vinnuvjelanna í
síldarverksmiðjunum. Þeim er ekki