Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1949, Síða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
89
KIRKJUNNAR MÁLEFNI
Sjálfboðaliðar fá aðgang að blöð-
um með greinir um trúmál.
RITSTJÓRA nokkurn í Florida
vantaði efni í blaðið. Hann fór þá
1 „ruslakistu" sína, þar sem geymd
ar voru alls konar aðsendar grein-
ar, og greip þar eitt blað af handa-
hófi. Þegar hann sá, að það voru
kirkjufrjettir, var hann að hugsa
um að fleygja því í brjefakörfuna,
en sá sig þó um hönd. Hver veit
nema hann gæti tekið úr þessu
smáfrjett, svona 6—8 línur? Hann
las því allt, sem á blaðinu stóð í
mesta flýti. Svo las hann það aft-
ur gaumgæfilega.
„Þetta er ágætt“, sagði hann við
sjálfan sig. Sem þaulvanur rit-
stjóri sá hann að þetta var efni
handa lesendum. Það var ekki
þetta þurra, vandræðalega stagl
sem hann hafði átt von á, heldur
lifandi orð. Og í stað þess að taka
örstuttan útdrátt úr því, eins og
hann ætlaði, birti hann greinina í
heild og setti á hana sjálfstæða
fyrirsögn.
Síðan þetta skeði hafa prestarn-
ir í borgum Florida getað stært
sig af því, að „kirkjufrjettir sje nú
farnar að keppa við glæpafrjettir
og pólitískar frjettir á forsíðum
blaðanna — og hafi oft betur“. Sá,
sem ritaði þessa fyrstu grein var
gerður að meðritstjóra blaðsins og
falið að sjá um kirkjufrjettir, og
hann rekur það starf sitt jafn ötul-
lega og aðrir frjettaritarar.
Þetta fordæmi hefir orðið öðrum
til eftirbreytni og fjöldi blaða er
nú farinn að gefa kirkjunnar mál-
um meiri gaum en áður.
Það væri nú gleðilegt ef þetta
bæri vott um kristilega hugarfars-
breytingu hjá ritstjórunum. En
ritstjórarnir eru jafn gallharðir
„heimsins menn“ og þeir voru
áður. Ástæðan til þess að blöðin
eru farin að gefa sig meira að
kirkjunnar málefnum en áður, er
sú, að nú er fjöldi blaðamanna um
alt land, sem hefir lært hvernig á
að skrifa um þau mál, og þeir
skrifa svo góðar greinar um þau,
að blöðin verða fegin að birta þær.
Þetta er aðallega einum manni
að þakka. Hann heitir Robert
Walker. Fyrir þremur árum var
hann kennari við baðamensku skól-
ann í Wheaton College í Illinois
Hann sótti oft kirkju og prestarn-
ir voru oft að tala við hann um
kirkjumálefni og hörmuðu hvað
blöðin væri veraldleg, og að nú
væri svo komið að þau fengist
trauðla til þess að birta kirkju-
frjettir, en sæktust því meir eftir
íþróttaf r j ettum, glæpaf r jettum,
pólitískum frjettum o. s. frv.
Walker hafði gerst blaðamaður
við „Herold Leader“ í Menomince
þegar hann hafði lokið háskóla-
prófi, og hann vissi vel hvernig á
því stóð að blöðin vildu ekki kirkju
frjettir. Það var eingöngu vegna
þess hvað þær voru yfirleitt illa
stílaðar.
Hann íhugaði málið, en sá ekki
neina leið til þess að bæta úr
þessu. Nemendur hans í skólanum
voru fáir, og aðeins þrír þeirra
höfðu sýnt nokkurn áhuga fvrir
að skrifa um trúmál.
En svo var það einn góðan veð-
urdag að hann fekk þykt brjef frá
Nýa Englandi. í því var ágætlega
rituð grein um kristileg málefni
Brjef fylgdi með og í því stóð með-
al annars:
„Að vissu leyti er jeg nemandi
yðar. Kærastan mín er á skólan-
um hjá yður og hún er svo hrifin
af því að hún skrifar mjer á hverju
kvöldi og útlistar fyrir mjer náms-
efni dagsins. Jeg hefi notað brjef
hennar sem nokkurskonar brjefa-
skóla og leyfi mjer nú að senda
yður meðfylgjandi grein til þess að
vita hvað þjer segið um hana ....“
Þá var eins og augu Walkers
opnuðust. Úr því að kærustu sendi-
brjef gátu kent kærastanum slíka
ritleikni, hvers vegna væri þá ekki
hægt að kenna hana í brjefa-
skóÞ?
Hann fór til margra kennimanna
og útlistaði þessa hugmynd sína.
En þeir tóku henni fálega: „Blöð-
in vilja ekki kirkjufrjettir“, sögðu
þeir. „Við sendum þeim annað veif
ið frjettir, en þau stinga þeim
undir stól“.
Að lokum rakst V/alker þó á
prest, sem varð hrifinn af hug-
myndinni. Hann heitir Kenneth
Olsen og er af norrænu bergi brot-
inn. Hann lofaði að gera alt sem
hann gæti til að útvega nemend-
ur í þennan brjefaskóla.
Svo stofnaði Walker skólann og
nefndi hann „Christian Writers
Institut“. Hann setti smáauglýsing-
ar um skólann í pokkur kristileg
rit — og á tæpum mánuði hafði
hann fengið 200 nemendur.
Einn af þeim fyrstu, sem gaf
sig fram, var námamaður í Penn-
sylvaníu. Hann skrifaði’ „Jeg varð
trúaður fyrir skemstu — við bana-
beð konu minnar. Nú langar mig
til þess að verða svo ritfær að jeg
geti orðið samverkamönnum mín-
um að liði“. Þessi maður skrifar
nú að staðaldri kristilegar grein-
ir í málgagn kolanámumanna.
Þetta brjef kom frá Mateo
Dollentas í Culion á Filippseyjum:
„Jeg er holdsveiki-sjúklingur, Að-
al þrá mín er að verða ritfær. Jeg
get ekki borgað neitt, en ef þjer
viljið taka mig í brjefaskólann þá
skal jeg borga yður undir.eins þeg-
ar jeg fæ ritlaun“. Námsfjeð er að-
eins 15 dollarar og fer mest megn-