Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1950, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
136 feta dýpi fanst þar bæði gull
og silfur. Sýnishornin rannsökuðu
þeir Ásgeir Torfason efnafræðing-
ur, Erlendur Magnússon gullsmið-
ur og Björn Kristjánsson kaupmað-
ur, og verður ekki efast um niður-
stöður þeirra. Hitt gátu þeir auð-
vitað ekkert sagt um, hve mikið
væri af þessum góðmalmum í jörð,
nje heldur hvort það mundi borga
sig að hefja námugröft.
I lok nóvembermánaðar var bor-
inn kominn niður í 220 feta dýpi,
og varð þar fyrir honum mjög hart
lag. Var þá borunum hætt. Búist
var við því, að enn mundi þurfa
að verja 20—30 þúsundum króna
til rannsókna áður en úr því feng-
ist skorið hvort ráðlegt mundi að
hefja malmnám þarna.
En það fje hefir ekki fengist og
rannsóknir lögðust niður.
Borinn lá um mörg ár skamt frá
Haínarfjarðarveginum og hefir
sennilega orðið ónýtur.
ÞÓTT þannig tækist til um þetta
námurhál, gátu ýmsir Reykvíking-
ar ekki gleymt því að gull hafði
fundist í Vatnsmýrinni. Hjá mörg-
um geymdist enn einhver neisti af
þeim áhugaeldi, er fyrst gaus upp
við gullsöguna. Og þeim fanst ekki
enn reynt til þrautar. Verið gat,
þrátt fyrir það, sem á undan var
gengið, að í Vatnsmýrinni leyndist
gull, er gæti gert auðuga þá, er
hefði dirfsku til að leita þess.
Þcss vegna var það að nokkrir
menn tóku sig saman árið 1924 og
stofnuðu nýtt námafjelag, sem þeir
ncfndu „Malmleit“. Lagði hver
maður fram 500 krónur í 'fyrir-
tækið. Síðan fcngu þcir Helga H.
Eiriksson verkfræðing til þess að
kaupa fyrir sig hentugan bor er-
lendis, og átti hann einnig að hafa
eftirlit með borunum og rannsaka
það, sem borinn flytti upp a yfir-
bcrðið.
Þa um sumarið var svo byrjað
að bora rjett vestan við Pólana og
borað dýpra en áður. Borinn bar
mjög af hinum eldri bor. Var þetta
holkur, sem tók jarðlög og grjót-
lög upp í kolfum og mátti því rann-
saka jarðlögin jafnóðum. En enginn
varð árangur af því. Gullið kom
ekki. Og um haustið mun alt fje
fjelagsins hafa verið uppetið og
varð ekki meira úr þeirri tilraun-
inni, en bornum var komið fyrir
til geymslu.
Um þessar mundir mun það hafa
verið, að Jón Þorláksson, síðar
borgarstjóri, flutti erindi í Iðnað-
armannafjelaginu um notkun jarð-
hita til upphitunar í íbúðarhúsum.
Þá komst hreyfing á hitaveitumál-
ið c g beitti Knud Zimsen borgar-
stjóii sjer af alefli fyrir því að
gerð væri tilraun um slíka upp-
hitun. Bærinn átti jarðhita í landi
sínu, þar sem voru laugarnar í
Laugardalnum. Þar streymdi fram
nær sjóðandi vatn og hafði lengi
verið notað til þvotta. En þetta yf-
irborðsvatn var ekki nóg. Það
þurfti að leita að meira vatni og
það varð að gerast með borun-
um.
Og nú var tekinn jarðbor „Malm-
leitar“, fluttur inn að Laugum og
byrjað að bora þar eftir heitu vatni
hinn 26. júní 1928, en hitaveita það-
an til bæjarins opnuð laust fyrir
miðjan nóvember 1930.
Þannig tengjast saman að nokkru
leyti tvö af helstu fyrirtækjum
bæjarins, vatnsveitan og hitaveit-
an. Eí ekki hefði verið byrjað á
því að bora eft.ir vatnj suður hjá
Öskjuhlið, hefði „gullmálið“ ckki
kornið upp. En gullinu var það
að þakka að „Malmleit“ keypti
hentugan jarðbor. Og cinmitt
vegna þess að þessi jarðbor er hjer
á slaðnum, er farið að bora eftir
heitu vatni fyr en clla mundi gert
liafa verið. Á. Ó.
4 V Á, 4
177
•--------------.. ...j. -■>
Barnahjal
Sonur nágrannans var kominn.
Hann stóð frammi í cldhúsi og
horfði á er konan hamfietti hænu-
unga og tók innan úr ihonum.
Innvolsið fanst honum sjerstak-
lega merkilegt. Hann hljóp heim
og sótti systur sína, sem var yngri,
benti henni á innvolsið og sagði:
— Sjáðu hvað hænuungirui var
með í vasanum. a.uAi
0 v iBHlíufr ’ <
Mamma og Jói voru á gangi á
götu. Þá kom stór hunduv,, Ijet
vinalcga að þeim og sleikti Jóa í
framan. Jói rak upp hræðilegt
öskur.
— Hvað er þetta? sagði' fnaiúitla.
Beit hann þig? iílug m
— Nei, en hann bragðaði á mier.
“'Ot>ríi izZ'iH
—o---
i nciatt /
Pabbi og Stína litla, lágu úti í
garði og sleiktu sóísiíjnið' Þá
flaug flugvjel yfir iricðl rrtikhim
dyn. .um&aml&m
— Hvað cr þetta? gagði þabbi.
Stína horfði upp fh_ito!f.fið,.,Rn
koni 'ékki augá á flúgvjej.ina, Þá
sagði hún: ,<!‘ ‘ •’
— Það hlýtur að vérá &uÍj'íncÖ
ryksuguna sína. tiútj ób Jam
_o_ :i8 JIu§ ÍTK r
Vigga litla horfði á cr: ihinirira '
bar andlitssmyrsl framam hsiginr-'!
— Til hvers ger^vðæjJjftta*;
mamma?
T , .nifici óiíificr
— Jcg gcn það til þqss ap ýcrqá
falleg, sagði mamma.,f,1>* ■ ’•*'
Vigga fór, en þegar Áflin kbín
aftur hafði mamma þeroaðíal1 sj»n:
smyrsJih. Vigga liorfðj. á up;
stund og sagði svo: ■
— Ekki dugði þetta, maminá. J
•í áugocf ooíb :
--O ■ ■
Gestur kom og sá áíf Búsi litli,
sonur hjónanna, var önirbrri'káf-:
inn við að tína sanran dótið'Sitt á
stofugólfinu. A|i i-r ' >
— Mamma hcfur iofað að gefa
þjer eitthvað fyrir að gera þetta?
sugði gesturinn.
-- Nei. en hún lofaði mjCT-Qá-
lrtlu ef jeg gerði það ekki. E