Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1950, Blaðsíða 9
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
181
Frú Li Goat-Kiau.
á húsið. Mjer var sagt að það þýddi:
„Lengi lifi Chiang Kai-shek höll“.
Annars var fagur aldingarður
umhverfis gistihúsið. Þar var fram
-reiddur ágætur matur eftir vest-
rænum sið, ásamt ananas, melónum
og banönum, sem vex á eynni. —
Flugnanet voru umhverfis rúmin
og utan við þau hvein í bitvargin-
um allar nætur. En það var hörgull
á vatni. Vatnseyðslan var svo mikil
að vatnsveitan hafði ekki við leng-
ur, og þó er þarna nóg af beljandi
ám.
Eftir hádegi þyknaði loft venju-
lega og gerði þá oftast rækilega
dembu. ,,Á þessum tima árs er mað-
ur í svitabaði á morgnana, en hold-
votur af regni seinni hluta dags,“
sagði Ameríkumaður við mig.
ÞEGAR vjer höfðum íengið farar-
leyfa hjá lögreglunni var lagt á stað
í jeppa áleiðis til Chiaopanshan og
þaðan upp í fjöllin til að heimsækja
afkomendur frumbyggjanna. Eitt af
því, sem oss var sagt um þá. var
það að þeir tæki mark á flugi fugla
þegar þeir væri á ferðalagi. Ef fugl-
ar flugu á móti þeim. var það ills
vit-i og því ráðlegast að snua þegar
lieim aftur. Ef fuglarnir flugu fram
á leið var það góðs viti og þá var
um að gera að halda ótrauður
áíram. Ef fuglar flugu þvert yfir
leið manns, var ekki annað ráð en
setjast niður og bíða.
Vjer fórum fram lija Buddlia-
hofi. Það hafði nú verið gert að
lögreglustöð vegna húsnæðisvand-
xæða. Skamt þar frá var búð og
þar voru stórar körfur fullar af
fölskum seðlum. Mjer var sagt að
þetta væri „peningar hinna dauðu“.
Kínverjar kaupa þessa seðla og
brenna þá við útfarir, svo að hinn
framliðni sje ekki alveg „blankur"
hinum megin.
Nú fór vegurinn að versna og
verða brattari. Vjer mættum mörg-
um handvögnum fullum af kolum.
Þeir voru að koma úr námu þar
skamt frá. Það er mikið af kolum
á Formosa, en kolalögin eru svo
þunn, að það borgar sig ekki að
reka námugröft í stórum stíl.
Vegmælir bilsins sýndi að vjer
vorum komnir 32 mílur írá Taipai
og þar endaði vegurinn í djúpri
kvos stórgrýttri, en úr kvosinni
voru göng þvert í gegnum fjallið.
Gömul kínversk kona kom gang-
andi berfætt út úr göngunum. Hún
bauðst til að útvega sporvagn
lianda oss. Hvarf hún svo inn í
göngin og kom brátt aftur með
„trilluna“, en drifkrafturinn var 15
vetra Taiwan-stúlka, þrekin og
sterkleg. Hún ók „trillunni“ með
oss fimm í gegnum göngin og bljes
ekki úr nös að því loknu.
Fögur sjón blasti við, er út úr
göngunum kom. Þarna handan við
fjallið var nýr gróðurheimur og
friðsæld. Þar var enginn umferðar-
hávaði, heldur aðeins fuglasöngur.
Kofaþyrping var þarna og þaðan
komu tveir piltar, naktir að öðru
leyti en því, að þeir voru með
lendaskýlu. Það varð að samkomu-
lagi, að þeir flyttu oss á „tx'illu“
til Chiaopanshan. Þeir áttu ekki að
fá neitt fyrir það, en vjer áttum að
greiða dálitla upphæð til „viðhalds
járnbrautinni“. Hvað eftir annað
fór „trillan“ út af brautinni, og varð
að velta henni upp á hana aftur.
Hvað eftir annað lá leiðin yfir trje-
brýr á straumhörðum ám, og rið-
uðu þær alla vega undir þungan-
um.
„Er þetta ekki hættulegur veg-
ur?“ spurðum vjer.
„Nei,“ sögðu þeir. „Ökumenn-