Lesbók Morgunblaðsins - 06.04.1950, Blaðsíða 8

l‘J6
LESBOK morgunblaðsins
TZ
ÚTVARPS
Hinn 1. þ. m. var 25 ára afmæli
danska rikisútvarpsins. í til-
cfni af því hafa vcrið birtar
nokkrar gamansögur frá fyrstu
árum þess.
Umsókn.
ÚTVARP hófst í Danmörku rjett
upp úr gamla stríðinu, en fyrst í
stað var það rekið af einstökum
mönnum. Yfirvöldin höfðu ekki
trú á því að þetta „uppátæki“ gæti
gengið til lengdar. Þó fór svo að
árið 1925 tók ríkið útvarpið að
sjer. Óg þá þurfti auðvitað að fá
útvarpsstjóra. Staðan var auglýst
og margar umsóknir bárust, þar á
meðal þessi, frá bónda á sunnan-
verðu Sjálandi:
— Jeg hefi mikinn áhuga fyrir
listum, og jeg get tekið þessa stöðu
að mjer fyrir lítil laun, því að það
verður varla svo mikið að gera að
jeg geti ekki sjeð um búskapinn
samiunis.
Kontrabassi fluttur.
Emil Holm kammersanger varð
fyrsti útvarpsstjóri. Hann fylgdist
nákvæmlega með öllum útsending-
um, og væri hann ekki við í út-
varpssal, þá hlustaði hann á heima
hjá sjer.
Nú var eitt kvöld orkestermúsik
í útvarpssal. Rjett eftir að hún
byrjaði, hringdi símihn. Það var
Holm og hami sagði við þarm, sem
sá um útvarpið:
— Kontrabassinn þarf að flytj-
ast lengra til vinstri. Sjáið þjer um
að það verði gert áður en næsta
lag hefst.
Maðurinn tók vel undir það,
lagði frá sjer símann, lialJaði sjer
aftur á bak i stólnum og skiíti sjer
eickert af hljómsveitinni.
Stuttu eftir að uæsta lag hofst,
GLEFSUR
hringdi síminn aftur. Það var Holm
og hann ljek á alls oddi:
— Þetta dugði. Nú hljómar mús
íkin miklu betur en áður. Þarna
sjáið þjer, ungi maður, að lítið lag-
ar og lítið bagar þar sem hinn hár-
nákvæmi hljóðncmi á í hlut.
Þakkarbrjef.
Þegar útvarpið var komið inn á
hvert heimili svo að segja, var
mikið kapphlaup um það meðal
hinna ungu og upprennandi lista-
manna að komast þar að sem allra
oftast.
Nú var það einu sinni að ungur
söngvari fekk loforð um að láta til
sín lieyra í útvarpinu. Nafn hans
stóð á dagskránni og alt var í besta
lagi. Á leiðinni til útvarpsins kom
hann við hjá pósthúsinu og setti í
kassann fjölda mörg brjef. Það
voru þakkarbrjef til útvarpsins
fyrir söng hans og áskoranir um
það að láta hann syngja sem oft-
ast. Þessi brjef lidfði hann samið
sjálfur og nokkrir vinir hans.
Svo kom lcann inn í útvarpssal.
En þá gerðist þetta, sem altaf get-
ur komið fyrir, að senditækið bil-
aði og söngnum varð að fresta.
Það má geta nærri að útvarps-
stjóri og útvarpsráð hafi orðið
liissa morguninn eftir, þegar þang-
að kom stór hrúga aí þakkarbrjeí-
um fyrir þennan ágæta söng!
Ibuatalan breytist ekki.
Fyrir mörgum árum var einn af
starfsmönnum útvarpsins sendur
út á smáey og átti að lýsa lífinu
þar. Hann hitti þar gamlan mann
og fór að spjalla við hann:
— Hvað er nú margt íólk iijer á
eynm?
— 864, var svarið.
— En hvað voru max'gir hjer fyr-
ir tíu árum?
— 864 að mjer meðtöldum, sagði
sá gamli.
— Það var skrítið, nákvæmlega
jafnmargir! En hvað áttu þá
rnargir heima hjerna fyrir 50 ár-
um.
— 864 að mjer meðtöldum.
Nú fór útvarpsmanninum ekki að
lítast á blikuna. Hann fór að gruna
að hann hefði lent á geggjuðum
manni. Og svo sagði hann hálf
gremjulega:
— íbúatalan hlýtur að breytast,
eða hvernig fer þegar hjer fæðast
böi-n? Það hiýtur þó að koma
fyrir.
— Jú, það kemur fyrir stöku
sinnum, en í hvert skifti sem barn
fæðist, strýkur einhver piltanna
hjeðan, off þess vegna er fóiks-
fjöldinn aitaf sá sami.
>w >w >w
ÞAÐ FRJETTIST að maður nokk-
ur ætti 100 ára afmæli og það fyigdi
sögunni að hann hefði aldrei bragð-
að áfcngi á ævi sinni. Bindindis-
blaðið sendi þegar frjettaritara
sinn á fund jrans til þess að fá
þetta staðíest.
Frjettaritarinn hitti gamla mann-
inn og hann var orðinn mjög hrum-
ur. Hann lá í kör og gat sig vai’la
hreyft. Á meðan frjettaritarinn var
að tala við hann, heyrðust alt i
einu hin mestu olæti og gaura-
gangur i næsta herbergi, eins og
alt ætlaði um koll að keyra, þar
var velt húsgögnum og brothljóð
kvað við í hverju bandi.
— Hver ósköp ganga hjer á?
spurði frjettaritarinn.
— Æ, það er hann pabbi. Hann
hefir nu komið drukkinn heim,
rjett einu sinru!