Lesbók Morgunblaðsins - 06.04.1950, Blaðsíða 10

198
ufcbbOK MOKGUNBKAÐSIJNS
veðmál urn það hvort hann gæti
leikið þetta aftur. Menn veðjuðu
stórfje um það, að hann mundi
drepa sig. En Blondin var ótrauð-
ur. í næsta skifti, sem hann gekk
yfir fossinn, var hann með borð og
stól í fanginu og ljek sjer að því
að setjast á stólinn og hafa borðið
fyrir framan sig. En þá sýndist öll-
um hann vera að hrapa og fólkið
hljóðaði af hræðslu. En þetta hafði
aðeins verið bragð Blondins til þess
að auka á æsingu áhorfenda. Hann
komst klaklaust yfir. Um kvöldið
gekk hann svo þrisvar sinnum yfir
fossinn. Eimvagni hafði verið ekið
þar að og ljós hans fellu á streng-
inn til að lýsa Blondin. í fyrsta
skifti gekk hann yfir með tága-
körfur bundnar við fæturnar. í
næsta skifti gekk hann yfir með
bundið fyrir augun og enga jafn-
vægisstöng. í seinásta skifti gekk
hann aftur á bak. Þá sloknuðu
ljósin, hvort sem það hefir verið
af óhappi eða af vilja gert, en
Blondin fetaði sig aftur á bak í
niða myrkri og komst heilu og
höldnu yfir.
Svo kom hinn mikli „Blondins-
dagur“ 8. september 1860. Þá til-
kynti Blondin það að hann ætlaði
að ganga á streng yfir fossinn með
mann á bakinu. 300.000 manna
komu til þess að horfa á. En þeg-
ar til átti að taka vildi enginn af
þessum sæg gefa sig fram og láta
bera sig yfir fossinn. Þá bauð Blond
in 5000 króna þóknun hverjum
þeim, sem þyrði að koma. Þá gáfu
sig fram þrír menn. Og til þess að
enginn þeirra skyldi fara á mis við
verðlaunin, bauðst Blondin til þess
að fara þrjár ferðir, með sinn í
hvert skifti. En nú mögnuðust veð-
málin mjög og þeir, sem sögðu
að Blondin mundi hrapa, lögðu
miklu meira undir en hinir. Þegar
mennirnir heyrðu þetta, fell þeim
allur ketill í eld og forðuðu sjer
burtu.
.NÚ VAR ekki gott í efni. Að lok-
um tókst Blondin þó að neyða mann
til þess að láta bera sig yfir. Það
var Harry Colcord, sá sem hafði
tekið að sjer að sjá um sýningar
Blondins. Hann var í sínum bestu
fötum og með háan hatt á höfði.
Og þannig skreið hann upp á bak-
ið á Blondin. En Blondin var með
„reiðtygjum", það er að segja, hann
var með axla bönd úr leðri og
mittisband og niður úr því hengu
tvö ístöð. Steig Colcord fótum í í-
stöðin en helt sjer í axlaböndin.
Blondin vissi hvað hann mátti
bjóða sjer, hann svimaði aldrei og
hann hafði óbilandi hæfileika að
halda jafnvægi. Þess vegna var
hann ekki hræddur að vera með
þessa byrði á bakinu. En það var
annað, sem hann hafði gleymt.
Hann var ekki sterkur og Colcord
var mjög þungur. Þegar þeir voru
því komnir spottakorn út á streng-
inn, var Blondin uppgefinn og skip-
aði Colcord að fara af baki svo að
hann gæti hvílt sig. Þessu hafði
Colcord ekki búist við — og hann
neitaði algjörlega að hlýða. Blond-
in espaði sig og þeir fóru að hnakk-
rífast og við það var eins og Blond-
in ætlaði að detta. Að lokum sá
Colcord að hann mundi verða að
láta undan. Hann skreiddist af
baki og helt sjer dauðahaldi í
Blondin — og enginn láði honum
það. Eftir svo sem tveggja mín-
útna hvfld, sagði Blondin honum
að fara á bak aftur. Það tókst og
Blondin helt áfram. En ekki komst
hann alla leið í þeim áfanga. Hann
þurfti að hvíla sig aftur og þá
hlýddi Colcord möglunarlaust að
fara af baki.
Meðan þeir stóðu þarna á strengn
um og hvíldu sig, kom lítill gufu-
bátur skríðandi upp undir fossinn.
Það hafði verið ákveðið áður. Á
bátnum var einhver skotfimasti
maður heimsins og hann átti að
skjóta til marks, sem Blondin
sýndi honum. Nú hafði Blondin ekk
ert í höndunum. Hann þreif því
háa hattinn af Colcord og veifaði
honum. Skot reið af, en kúlan hitti
ekki. Blondin var ekki ánægður
með það. Hann veifaði hattinum
aftur og þá komu tvær kúlur hver
á eftir annari og fóru báðar í gegn
um hatttinn.
Aftur lögðu þeir á stað og nú
var hættulegasti spottinn fram
undan, miðjan á strengnum. Þar
hafði ekki verið hægt að koma
neinum styrktarböndum við og
strengurinn skalf því og riðaði. En
Blondin leist ráðlegast að fara þar
á spretti yfir. Aldrei á ævi sinni
kvaðst Colcord hafa orðið svo
hræddur sem þá. En nú tók ekki
betra við. Einn af styrktarstrengj-
unum slitnaði og fór með hvin í
gegn um loftið. Strengurinn, sem
Blondin stóð á varð um leið slak-
ur og tók að sveiflast til og frá.
Áhorfendur æptu af skelfingu. Þeir
Blondin sveifluðust til eins og þeir
væri í rólu. En ekki missti Blondin
jafnvægið. Hann flýtti sjer alt
hvað aftók að komast þangað er
næsti styrktarsterngur var. Hefðt
hann slitnað líka, var úti um þá.
Strengurinn helt. Þar hvíldu þeir
sig enn góða stund og heldu svo
áfram og yfir.
Fyrir þessa dirfsku fengu þeir
Blondin ekki nema um 8000 krón-
ur. En til voru aðrir, sem höfðu
ætlað sjer að hafa meira upp úr
þessu. Þeir höfðu veðjað aleigu
sinni um það, að Blondin mundi
hrapa. Þegar lögreglan fór að at-
huga strenginn, sem bilaði, sá hún
að hann hafði verið skorinn sund-
ur með hnífi. Einhver hafði gert
það til þess að reyna að bjarga
veðfje sínu.
BLONDIIN fór um allan heim og
sýndi listir sínar. Og altaf var hann
að finna upp á nýu og nýu til þess
að æsa hug áhorfenda. Einu sinni