Lesbók Morgunblaðsins - 15.10.1950, Qupperneq 15

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
467
«
Þannig lauk þá 50 ára sambandi
Reykjavíkur við brunabótafjelag
dönsku kaupstaðanna. Það hafði
gengið treglega og skrykkjótt að
koma því sambandi á, en nú varð
mjög snögt um það. Er þar með
þeirri sögu lokið. En geta má þess,
að þegar liðin voru þau 5 ár, er
Baltica og Nye danske höfðu vá-
tryggingarnar, hurí'u þær frá Dan-
mörk og haía hús í Reykjavík ekki
verið trygð þar siÖan aðaltrygg-
ingu. Tryggingarnar urðu þvi ekki
traust pólitískt band milli íslands
og Danmerkur, hverju sem um er
að kenna.
A. ó.
4/ ^ ^ ^
- Molar -
Maður nokkur kom mn i biðatofu
læknis og aðstoðarstúlka læknisins
skipaði honum að fara xnn í næsta her-
bergi og klæða sig þai’ úr lxverri spjör.
— Jog þari þess ekki, sagði lxami hás-
um róini, ínjer er aðeins xit í hálsin-
lun.
— Ef þjer eruö með nokkrar vifi-
lengjur, þá fáið þjer ekki að na ftuxdi
læknisins, svaraði stúlkan önug.
Og svo gekk sjúklingurinn inn i
næsla herbergi, þótt hann skildi ekki
ncitt i þessu. Þar sat þá fyrir alls-
nakinn rnaður og helt á stórum bögli.
— Jcg kalia þetta ósvifni að skipa
nijer að fara úr öllum fötum, þótt jeg
koini hingað til þess að láta læknir-
inn lita á hálsinn á mjer, sagði sá er
inn kom.
— Ejkki þurfið þjer að kvai'ta, sagði
sá allsberi. En jeg — jeg varð að fara
úr liverri spjör og átti þó ekkert ann-
að erindi hingað en skila þessum bögli.
■k
SVÍAR iiafa nylega keypt kol frá Aí-
ríku tíl eimlesta sinna, og er talið að
þau muni verða ódýrari heldur en kol
frá Pqllandi og Englandi.
★
Enskur dómari hefir sagt: AlJur timi
minn fer í það að fjalla um mál út
af bilaái'ekstrum, þar sem báðh' bil-
stjórarnir hafa ekið rjeltu rnegm a göt-
unni, báðir hafa gefið aðvörunarmeriíi
og baðir haia haldið kyxru fyrir.
*
Þu brást þeim aidrei, dauðl, i þessxun dal,
þin djoríu spor í gönilum tóftum liggja.
Hví voru menn að berjast við að byggja,
við brjóstin þín og falla í sama val?
Hin ævaforna seigla íslensks manns,
við óblið kjör i faðmi þessa lands,
geymist eim í gömlum tóftarbrotum,
— gamall bóndi leuti hjer í þrotum.
Þau eyðikot, scm ennþá viða standa,
eru minnisvarðar þeirra sterku handa,
sem börðust fyrir brauði’ úr þeirri jörð,
er bauð þeim frelsi’, cn var þeira jainau liörð.
Á veruleikaus vægðarlausu ströndum
er vont að byggja einn, — með tveimur höndum.
-------------------------o----
En margur spyr: „Hvi bygði bóndiuu lijer
simi bæ, við þcnnun ömurlega háls?“
Og eiua svarið, að þvi virðist, er:
„Hjer atti hontUnn land. Hjcr var hann frjáls."
Hjer rjeði’ liaim einn, en riki lians var smatt,
hann ruddi blettiim siim og veggi hlóð.
Viljirðu kalla þetta kotungsliátt,
þa kantu ckki að virða ærlegt blóð.
Hjer olust bórnin upp við þröngan kost,
en alt var gert, sem mannsins hönd gat bætt.
Hjcr börðust lljón við brunnið grjót og frost,
i byljum þegar virtist illa stætt.
Úr þessum tói'tuin ialar ærleg rödd,
|»að tungumál, sem virðist aldrei lært.
Við lærðuin miust, sem lifðum glöð og södd
og lengi gátum soí'ið heiuia vært.
En tóftabrotin tala við mig hljotf.
jeg teugist þeim og finn þar eigin sal,
og siðan marga sumarfagra nótt,
jeg sat þar einn og nam hið dýra mal,
LitiU fugl að laguni tóflum snýr,
úr litlu lireiðri teygist grannur liáls.
Kallaðu aldrei kotung þann, sem býr,
uje kotungshátt, að vilja lifa i'rjáls.
Birgir Ei'iarssyiu