Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1950, Blaðsíða 16

548
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
10 ÁRA STARFSAFMÆLI. Þessir 10 lögregluþjónar i Reykjavík hófu starfs-
feril sinn hinn 19. nóv. 1940 og fengu sinn skóla á fyrstu stríðsárunum, hinum
viðsjálasta tíma í sögu lögreglunnar. Talið frá vinstri í efri röð: Konráð Ingi-
mundarson, Sverrir Guðmundsson. Torfi Jónsson, Vernharður Kristjánsson, Guð-
brandur Þorkelsson, Einar Ásgrímsson. Neðri röð (sitjandi): Sigurður Þorsteins
son, Guðmundur Brynjólfsson, Hallgrímur Stefánsson og Valdemar Guðmunds
son. (Ljósm.: Sigurður Norðdal.)
„Gras-óvera“.
í Endurminningum Gyðu Thorlacius
segir frá því að hún reyndi að koma
sjer upp matjurtagarði i Reyðarfirði,
hafði þar ýmsar kálplöntur, rófur,
kyrfil, spinat o. fl. En ánægjan með
þennan garð varð skammvinn. „Dag
einn, er við vorum úti í kauptúninu,
kom auðugur bóndi með fjárrekstur,
ein tvö hundruð fjár, opnaði garðs-
hliðið og rak fjeð inn í garðinn. —
Reyndu þó fulltrúi sýslumanns og
vinnumaður okkar að koma í veg fyrir
þetta og bentu honum á, að þarna væri
matjurtir ræktaðar. Bóndanum fanst
það ekki mundi gera mikið til, þótt
kindurnar træðu niður þessa „gras-
óveru“, sem hann nefndi svo. Tvö hlið
voru á garðinum og stoðaði ekki, þótt
menn okkar ræki kindurnar út um
annað þeirra, því að bóndinn rak þær
jafn harðan inn um hitt. ... Maðurinn
minn ljet stefna honum og hann var
aðeins dæmdur í 2 speciu sekt til fá-
tækra. En þetta vakti mikla eftirtekt
og skelfingu, reiði og óvild meðal
allra íslenskra manna þar í bygðarlagi,
ekki aðeins meðal rlmúgans, heldur og
jafnvel prestanna. Sumir þeirra er
komu heim til okkar nokkru seinna,
sögðust vera steinhissa á því, að nokk-
ur skyldi vilja láta sekta mann fyrir
það, að kindur hans hefði troðið niður
dálitið af grasi f garðinum.... Árum
saman var okkur ekki fyrirgefið, uð
við höfðum verið völd að því, að bónd-
inn var sektaður. Það kom t. d. fyrir,
þegar maðurinn minn var á embættis-
ferðum og bað um mjólk að drekka,
að honum var neitað um það, eða vísað
til næsta bæar, bara af reiði út af
sektardómi bóndans."
Prestkosning
fór fram i Lágafellssókn vorið*1890.
Kusu þar 90 af 97 atkvæðisbærum
mönnum og þótti eindæmi um þær
slóðir. Kosinn var sjera Ólafur Steph-
ensen með 50 atkv., sjera Brynjúlfur
Gunnarsson fjekk 38 atkvæði, en
Hannes Þorsteinsson kandidat aðeins
2 atkvæði, af þvi af flokkur sá, er
ætlaði að kjósa hann, snerist allur að
sjera Ólafi til þess að atkvæðatalan
yrði lögmæt". (Fjallkonan).
í brimgarði.
Fyrir 60 árum fórst bátur í lend-
ingu undir Eyafjöllum. Voru 19 menn
á honum. Þegar bandamenn og peir,
sem utan undir áttu að fara, sáu hvað
verða vildi, fleygðu þeir sjer i sjó-
inn, og skolaði öllum lifandi á iand.
Hinir, sem undir árum voru cg í
skutnum, urðu innan í skipinu e: því
hvolfdi. Neglunni var þegar náð úr,
en engin ráð voru til þess að lyfta
skipinu upp, enda þótt 40 menn sem
þarna voru, gengi að því. Ekki gátu
þeir heldur brotið gat á byrðimnnn,
því að hann var úr eik. Var því sent
til bæar eftir sleggju og fór í það rúm-
lega klukkustund. En eftir það náðust
tveir menn lifandi úr skutnum. Þannig
komust alls 10 af, en 9 fórust.
Kaffidrykkja.
Það er mælt, að um 1780 hafi prcst-
ar hjer á landi alment verið farnir
að drekka kaffi, einkum hinir yngri.
Bar svo eitt sinn til á Alþingi, að prest-
um var íært kaííi i skála að morgni
dags, og var þar þá meðal annars
sjera Snorri skáld frá Húsafelli. Töl-
uðu menn þar um, hver fyrstur hefði
fundið þennan drykk, og þóttust þá
sumir hafa heyrt, að menn hefði !ært
þetta af svínum úti á Egyptalandi,
menn hefði tekið eftir því, að svínin
fitnuðu af kaffibaunum, og af því
hefði menn dregið það, að þær mættu
nærandi vera, Þegar sjera Snorri
heyrði þessa sögu, fleygði hann frá
sjer kaffibollanum og kvað vísu
þessa:
Hafi svínin lært þá list,
ljós er sú mín útskýring,
trúa varla kann sá Krist,
er kokkar þessa svívirðing.
Þá gall við annar prestur í skálan-
um og kvað stöku þessa:
Þann, sem eigi kokka kann
kaffi nú hjá vorri þjóð,
kvíði jeg við að kalla hann
kristinn upp á nýa móð.
Var það Jón prestur Hjaltalín, er
alla ævi sina var mikill kaffivinur.