Lesbók Morgunblaðsins - 28.01.1951, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
55
( LÍFSHÁSKA
SMÁSAGA EFTIR
Guðmund Gíslason Hagalín
ALLIR fullorðnu karlmennirnir
— að undanskildum Jóni fjósa-
manni — höfðu farið í hákarla-
legu og mjer og Kristni, vini mín-
um og jafnaldra, hafði verið falið
það ábvrgðarmikla starf að sjá um
beitarhúsfjenaðinn. Við vorum
ekki nema ellefu ára gamlir, en
við áttum að gefa fjörutíu ám
morgungjöfina, reka þær á beit,
smala þeim síðan og koma þeim
í hús. Og ofan á allt þetta áttum
við að hóa saman fimmtíu sauð-
um. reka þá heim í Kerlingarhóla
og telja þá þar.
Við vorum nú búnir að þessu
öllu saman, með hjálp hundanna,
Skráms og Kátínu, og vorum á
heiðleið. En af því að ennþá var
biart og veðrið unaðslega gott, þó
að sólin væri gengin undir og
nokkur froststirðningur væri, höfð-
um við ekki getað neitað okkur um
að leggia dálitla lykkju á leið okk-
ar. Við höfðum farið inn í Eyjólfs-
nes til þess að athuga, hvort ekki
lægi uppi selir á skerjunum á
Djúpadalspolli eða á steinunum
erfiðustu árin. Án skóganna og hins
ifullkomna iðnað^r. sem lá honum
byggist, hefði þjóðinni alls ekki ver-
ið kleift að byggja upp landið á ný
og afla sjer gjaldeyris fyrir þeim
mikla innflutningi, sem Finnland get-
ur ekki verið án, síst meðan verið
er að greiða hernaðarskoðabæturnar.
Án skóganna gætu Finri'ar ekki
verið sjálfstæð þjóð,
fram af nestánni. Og jú, jú, — það
stóð heima. Á steinunum fram af
nesinu lágu tveir fullorðnir land-
selir.
Ekki var nú svo vel, að við hefð-
um byssuhólk. Okkur var meira
að segja harðbannað að snerta a
slíku verkfæri. En það var nú
sama: Það var gaman að horfa á
selina, og að nokkru leyti gátum
við svalað þeim veiðihug, sem i
okkur var. Við læddumst niður í
fjöruna, skriðum á milli svartra
klappa og eins langt fram og við
gátum komist, án þess að selirnir
yrðu okkar varir. Svo lágum við
grafkyrrir og miðuðum á þá vísi-
fingri hægri handar og sögðum
dúm!! — þegar ekki varð betur
miðað. En brátt þreyttust við á
þessum leik, en störðum góða stund
á selina. Þeir lágu þarna, hnellnir
og gljáandi, tevgðu annað veifið
úr álkunni og svipuðust um til þess
að fullvissa sig um að öllu væri
óhætt. Svo litu þeir hvor til ann-
ars og rumdu við, byltu sjer síðan
á steinunum, svo að það buldi í.
já, stundum heyrðum við frosið
blöðruþangið springa með stuttum,
en snörpum hvelli.
Svo fórum \dð að góla, revnd-
um að góla eins og selir gera stund-
um. En þá óróuðust hundarnir, sem
stóðu uppi í fjörunni með niður-
lagt skottið. Kátína fór að ýlfra og
bopsa, og Skrámur tyllti sjer á
rassinn, teygði úr hálsinum, fitj-
aði upp á trýnið, ranghvolfdi aug-
unum og spangólaði svo ámátlega,
að það minti á útburðarvæl, sem
við höfðum heyrt eitt kvöldið í
vetur frammi í mýrum, þegar við
vorum að sækja hestina. Sel-
irnir ókyrrðust og við hættum að
góla og sneyptum hund' .
Allt í einu varð mjer litið út á
spegilsljettan fjörðinn og það var
ekki um að villast: Báturimi var
á leið í land — sökkhlaðinn og
með hákarla á seil. Þá var nú lík-
lega eins gott að hraða sjer heim.
Ekki máttum við fyrir nokkurn
mun missa af þeirri skemmtun að
sjá bátinn lenda með fullan skut-
inn af lifur, barkann fylltan há-
karlabolum — og með stærðar
skepnur í eftirdragi.
En nú vorum við niðri í Eyjólfs-
nesi, og það var ærið langt upp á
veginn inn yfir Djúpadalinn, og
svo var það allt á fótinn. Hvort
það mundi nú ekki undir því eig-
andi að fara fjárgötuna, sem lá á
ská inn og upp af Djúpadalspoll-
inum? Hættulaust var það alls ekki.
Það voru hamrar fram með sjón-
um, þegar inn eftir dró, og gatan
lá ofan við hamrana, sums staðar
ærið nærri brúnunum — og aur-
arnir voru brattir og víða svell
og harðir skaflar. Hamrarnir voru
kallaðir Tök — og gatan var nefnd
Takagata.
Við litum hvor á annan og hugs-
uðum báðir það sama. Svo sagði
Kristinn:
„Ætli við leggjum ekki í það að
fara Takagötuna?“
Jeg dró svarið við mig og sagði
síðan:
„Jeg veit ekki. .Teg er nú ekk-
ert sjerlega fær — eins og þú veist.
Það væri þá helst, ef þú tr ys+ir
þjer til að pjakjca fyrir okkur spor
— nógu dj--.p og örugg.“
„Þú ert nú engin kýr“ sagði
Kristinn drjúgur, vissi, hv^ j har.n
mátti bjóða sjáifum sjer. Hann
var miklu færari en jeg í fjöllum
og öðrum torfserum, þó að við