Lesbók Morgunblaðsins - 08.02.1953, Side 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
51 71

Súdankona með barn sitt á bakinu off
hefur hvolft yfir það' sóihlíf úr geitar-
skinni. Hún reykir pípu en karlmenn
af Lotuka kynþætti reykja ekki.
flestir mundu verða blindir af að
horfa á þá.
Upp úr sjö leirkerum veiddi
hann nú 13 aflanga kvarts-steina
og draup vatp af þeim. Tveir stein-
ar voru í hverju keri nema einu.
Þar var aðeins einn steinn. Ég
spurði hvernig á þessu stæði. Sagði
hann mér þá, að fjórtándi steinn-
inn hefði á einhvern yfirnáttúrleg-
an hátt komizt upp úr kerinu og
strokið.
Aðstoðarmaður hans slátraði nú
geit, en galdramaðurinn drakk
mjöð og blandaði afganginum
saman við gorið úr geitinni. Spýttu
þeir síðan báðir í þetta og bættu
þar í leirmold. — Að því búnu
dreifðu þeir þessu yfir steinana og
galdramaðurinn las fræði sín yfir
þeim. — —
Það bregzt sjaldan að rigningin
komi.
GRÓÐURJARÐAR
Venjulega er orðið þröngt í búi
hjá mönnum þegar rigningatíminn
byrjar. Þá er allt upp etið og fyrra
árs mjöður upp drukkinn. Veiði-
dýrin hverfa undir eins og fer að
gróa.
Hirsi sprettur fljótt og það er
fyrsta lífsnæring þeirra. — Ekki
þóttu mér góðir hirsigrautarnir,
sem þeir eta. Mais sprettur illa
vegna þess að nætur eru of hlýar
og rigning of stopul. En jarðhnetur
þrífast ágætlega og eru kærkomin
fæða meðan a betra er ekki völ.
Úr sesam-plöntunni fá þeir matar-
olíu, sem hefur mikið næringar-
giidi. Þeir nota hana einnig til þess
að festa á sig rauða leirnum, sem
þeir hafa til skrauts- Olíu úr castor-
baunum nota þeir til þess að mýkja
geitarskinn í kvenföt. — Kartöflur
fluttu trúboðar hingað fyrir nokkr-
um árum. Dálítið er ræktað af
tóbaki, svo að konurnar hafi í píp-
una sína, því að karlmenn reykja
varla.
Á seinni stríðsárunum átti að
knýa þá til þess að rækta bómull,
en það fór allt í. handaskolum. Þeir
þekkja ekki gildi peninga og töldu
það gagnslausa vinnu, sem unnin
var fyrir peninga. Nú er þó bóm-
ullarrækt heldur að aukast þar.
HVÍTMAURAR
Með regntímanum sprettur þarna
upp aragrúi af feitum og vængj-
uðum hvítmaúrum og þykir það
heldur en ekki búbætir, því að
maurarnir eru etnir hráir og steikt-
ir og þykja mesta sælgæti.
Maurar þessir hafa félagsbú og
hlaða upp háar strýtur úr leiri, sem
þeir líma saman með kvoðu úr
sjálfum sér. — Þegar sólin bakar
þetta verður það grjóthart. Svert-
ingjar brjóta niður strýturnar og
mylja leirinn og nota hann í gólf
og stéttar og jafnvel utan á hús
sín. Harðnar þetta þá aftur og
verður eins og sementssteypa.
Flestir Lotuka-menn eiga all-
margar geitur og nokkrar kindur.
Þeim er ekki slátrað til átu nema á
hátíðum, eða þegar hungursneyð
Maurastrýta úti á víðavangi. — Þessa
strýtu hafa hvítmaurarnir hlaðið úr
leiri og límt saman með kvoðu úr sjálf-
um sér. í sólarhitanum þornar þetta og
verður hart eins og steinn.
er. Aðrir eiga nautgripahjarðir, en
það er ekki alls staðar hægt að
hafa nautgriparækt vegna tse-tse
flugunnar, því bit hennar er ban-
vænt fyrir nautgripi.
Sumir þjóðflökkar í nágrenni við
Lotuka, lifa aðallega á mjólk og
blóði. Þeir taka nautgripum sínum
blóð hálfsmánaðarlega og hafa
blóðið til manneldis. Þetta gerir
nautgripunum ekkert til, en Lot-
ukamenn telja þetta viðbjóðslegt
og gera það aldrei nema í hungurs-
neyð. ,
VEIÐAR
í nóvembermánuði, þegar rign-
ingatímanum er lokið, er mest um
að vera í þorpunum. Þá er uppsker-
unni bjargað og menn sækja gras
og efnivið langar leiðir til þess að
gera við hús sín. Ungir menn fara
að búa sig undir danshátíðarnar-
Spjót eru skeft og hvesst, því að
nú byrja veiðarnar.
Áður en lagt er í veiðiferð mála
veiðimenn sig með rauðum leir og
safnast svo saman til að espa í sér
veiðihuginn. Síðan er lagt á stað
í halrófu og á ákveðnum stað skifta
menn sér og slá hring um stór
svæði, þar sem þeir ætla að veiði-