Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Blaðsíða 2

312
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ar með vígnautin um þetta leyti
nætur og fólkið beið eftir þeim og
fagnaði þeim með þessum ósköp-
um. Sýnir þetta hve mikil ítök
nautaatið á í þjóðinni.
í hverri einustu borg á Spáni er
ferhyrndur húsagarður miðsvæðis.
Húsin umhverfis þennan garð eru
orðin gömul mjög og einkennileg
að þvi leyti að súlnaport er undir
þeim öllum hringinn í kring um
garðinn. Þarna fór nautaat fram
fyrrum og þá voru settir sterkir
hlerar milli súlnanna, svo að þar
myndaðist afgirt svæði með gangi
umhverfis undir annari hæð hús-
anna. En við gluggana allt um-
hverfis sat fólk og horfði á leik-
inn- Nú eru þessir ferhyrningar
víðast hvar lagðir niður sem nauta-
ats-svæði, að minnsta kosti í stærri
borgum, og hafa verið gróðursett
tré og gerðir gosbrunnar á leik-
sviðinu. Hafa borgirnar komið sér
upp stórum leiksviðum í þeirra
stað. Er það margra hæða hring-
múr, með hækkandi sætum hring-
inn í kring að innan verðu. I miðju
er sviðið, einnig hringlaga og vold-
ug girðing umhverfis nokkuð fyrir
framan pallana. Áhorfendasvæðið
skiftist í tvennt, „sombra“ og „sol“,
eða forsæluhlið og sólarhlið. Sætin
forsælumegin eru seld miklu hærra
verði heldur en hin, þar sem menn
verða að horfa gegn sól. Þannig er
nautaatsbyggingin í Barcelona, og
hún er ekki smásmíði, því að þar
eru sæti fyrir 22.000 áhorfenda.
Klukkan fimm átti leikurinn að
byrja. Vér vorum komin þangað
háKri stundu áður, því bezt er að
komast í sæti sín sem fyrst til þess
að losna við troðning. Mikill ys og
þys var allt umhverfis hina stóru
byggingu, og í anddyrunum — því
að þau eru mörg — voru æpandi
miðasalar og leikskrársalar. Þar
voru einnig menn með íullt fangið
af gráum strigasessum, sem þeir
buðu til leigu. Vissum vér ekki til
hvers þær skyldi nota, en greif-
ynjan sagði að sjálfsagt væri að
leigja sér sessu og þreif eina. Og
vér fórum auðvitað að dæmi henn-
ar. Þegar inn kom í hringinn sáum
vér að það var hið mesta heillaráð
að hafa sessu með sér, því að sætin
eru ekki annað en steinsteyptar
bríkur á brúnum palla, sem eru
hver upp af öðrum og mjóar renn-
ur á milli, sem maður stingur fót-
unum niður í. Það hefði verið
hreinasta plága að sitja á þessum
hörðu og þunnu bríkum, ef maður
hefði ekki haft sessu til þess að
setja undir sig.
Vér fengum sæti forsælumegin.
Þar fyrir miðju var stúka, þar sem
forseti leikanna sat og gegnt þar
hinum megin leiksviðsins, var hlið-
ið, sem nautunum var hleypt inn
um- Lengst til vinstri var annað
hlið, og um leið og klukkan sló
fimm gengu nautaatsmennirnir þar
inn á sviðið. Þeir eru margir sam-
an og kallast „Cuadrilla“. Er það
samæfður flokkur. Fremstir fara
tveir riddarar og nefnast þeir „pica-
dores“. Þeir eru í skrautklæðum,
útsaumuðum með silki eða silfri og
hafa á höfði leðurhatt, sem nefnist
„casterno“ og er með jöfnum
börðum allt um kring. Hægra fæti
standa þeir ekki í ístaði heldur
hylki eða fótbjörg úr járni, en
vinstra fæti standa þeir í leður-
hosu, sem nær hátt upp á legg.
Hesturinn er brynjaður þannig að
þykk dýna þekur alla hægri hlið
hans og nær niður á miðja leggi.
Er það gert til þess að nautin geti
ekki 'rekið hestana í gegn með
hornum sínum, því að alltaf eru
þau látin ráðast að hestinum hægra
megin. Hesturinn sér ekki neitt, því
að bundið er fyrir augu hans, svo
að hann verði ekki trylltur af
hræðslu þegar boli nálgast. Ridd-
arinn er með langa lensu í hend-
inni, líkasta broddstaf, nema hvað
broddurinn er mjög stuttur.
Næst kemur svo fótgönguliðið,
nautabaninn í svokölluðum „ljós-
klæðum“, sem eru gullfjölluð og
fagurlega útsaumuð. Þá eru örva-
mennirnir, eða „banderillos“ og
„peones“, sem eru aðal aðstoðar-
menn nautabanans. Allir eru menn
þessir skrautklæddir, hafa stutta
hárfléttu og tvískygna hatta á höfð-
um. Nautabaninn gengur fram fyr-
ir stúku forsetans og heilsar með
því að taka ofan og hneigja sig
djúpt, en allur áhorfendaskarinn
æpir fagnaðaróp.
&■>
Mennirnir skipa sér nú til Ieiks
um völlinn, og í sama bili opnast
hliðið andspænis oss og inn á sviðið
geysist grátt naut með miklum
hornum. Um leið og því er hlevpt
út, er stungið örvarbroddi í herða-
kambinn á því til þess að gera það
trylltara. Aðstoðarmennirnir veifa
rauðum klæðum og um leið og
nautið sér það, tekur það sprettinn
þvert yfir völlinn og ætlar að ráð-
ast með ógurlegri heipt á þann
manninn, sem næstur er. En hann
skýzt þá inn í skot á girðingunni
og boli rekur hornin í tré, í stað
þess að hæfa manninn. Svo snýst
hann með sömu heipt að þeim
næsta, en það fer á sömu leið. —
Þannig gengur þetta nokkrum
sinnum, og má kalla þetta forleik
eða æfingu- — Mennirnir eru að
kynna sér hvað boli er trylltur, hve
viðbragðsfljótur hann er og hvort
nokkurrar tortryggni gæti hjá hon-
um þegar hann grípur í tómt, því
að tortryggni ber vott um einhvern
snefil af hugsun, og þau nautin eru
hættulegust.
Þessi grái boli virðist ekki hafa
neina hugsun aðra en þá, að stanga
mennina og reyna að tæta þá sund-
ur með hornum sínum. Hann er
sífellt á sprettinum frá einum til
annars og er að lokum orðinn laf-