Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
323
Berfættir voða þeir eld
ingafyrirtæki og fjölda sölubúða.
í árslok 1952 höfðu þeir þannig
lagt undir sig 200 búðir að minnsta
kosti. Var þar selt allt milli him-
ins og jarðar, vínföng, tóbak, úr,
myndavélar, vefnaðarvara og allt
þar á milli. Þessar verslanir greiða
hvorki skatta né tolla og geta því
selt vörur við lægra verði en aðr-
ar verslanir.
Þá er að minnast á olíulindir
Austurríkis. Árið sem leið er talið
að Rússar hafi tekið 2.100.000 smá-
lestir af framleiðslunni, og á þessu
ári heimta þeir 3 milljónir smá-
lesta.
Þriðjungur af öllum iðnfyrir-
tækjum á hernámssvæði Rússa, 'er
undir þeirra stjórn. Framkvæmda-
nefndin, sem hefir eftirlit með
þessu, nefnist USIA, en olíustjórn-
in nefnist SMV. Þær hafa í þjón-
ustu sinni um 60 þúsundir Austur-
ríkismanna. Síðdn 1945 hafa þessi
fyrirtæki flutt úr landi vörur fyr-
ir 300 milljónir dollara, án þess að
greiða nein opinber gjöld.
USIA ræður yfir 300 iðnfyrir-
tækjum og um 350 fyrirtæki önnur
eru undir eftirliti þess. Af þessum
350 eru um 200 smásöluverslanir,
rúmlega 100 jarðeignir og nokkur
fyrirtæki, sem þeir kalla blönduð.
Sumar jarðeignirnar eru búgarð-
ar, aðrar skógar. Og Rússar hafa
höggvið skógana miskunnarlaust
án þess að hugsa nokkuð um fram-
tíð þeirra. Tjónið sem austurríska
þjóðin bíður af þessum yfirgangi
Rússa — töku skóga, búgarða og
verslana — verður ekki með töl-
um talið, enda er það ekki talið
með því beina tjóni, sem Rússar
hafa valdið þjóðinni.
Þá hafa Rússar látið USIA reka
svartamarkaðsviðskipti í stórum
stíl síðan 1945. Fyrst vóru þetta
aðallega matvörur, en síðan líka
tóbak og aðrar vörur. Aðferðin er
sú, að austurrískir innflytjendur
panta vörur erlendis, láta svo
ÞESS ERU dæmi um miðla, að
þeir hafa magnast svo af einhverj-
um óþekktum krafti, að þeir hafa
getað handleikið glóandi kol án
þess að brenna sig. Þeir hafa einn-
ig getað magnað dauða og eldfima
hluti þannig, að þeir hafa ekki
getað brunnið, t. d. vasaklút, svo að
hann sviðnaði ekki einu sinni þótt
hann væri vafinn utan um glóandi
kol.
Fyrirbrigði þessi hafa að vonum
þótt mjög dularfull. Vísindamenn-
ina skortir þekkingu á því hvað
hér hefir gerzt, og þá er gripið til
þess athvarfs fáfræðinnar að segja,
að hér hafi annaðhvort verið um
senda þær til vöruskála Rússa í
Vín, en Rússar greiða enga tolla
né skatta af þeim. Síðan afhenda
þeir innflytjendum vöriirnar gegn
hæfilegri „þóknun“, sem talið er að
nemi 3—4% af andvirði vörunnar.
Þannig svíkja þeir Austurríki um
innflutningstolla og stinga þeim í
eigin vasa.
Einkennilegt er það, að öll þau
fyrirtæki sem USIA hefir yfir að
ráða, eru látin ganga úr sér, við-
haldið er ekkert. Er þetta gert
vegna þess að Rússar vilji hafa
sem mest upp úr þessum fyrirtækj-
um áður en þeir yfirgefa Austur-
ríki? Eða er þetta sýnishorn þess,
hvernig þeir reka fyrirtæki í sínu
eigin landi? Hvað sem um þetta
er, þá er eitt víst, að verksmiðj-
urnar, sem eru undir stjórn USIA,
eru að syngja á sitt seinasta vers
nema því aðeins að stórfé verði
varið til þess að koma fótunum
undir þær aftur.
(Úr „The Christian Science
Monitor").
sjónhverfingar að ræða, eða ein-
hver brögð. Þetta er þeim mun
einkennilegra, þar sem það er vit-
að, að fáfróðir „villimenn“ kunna
einhver ráð til þess að magna sig
svo af annarlegum krafti, að þeir
geta vaðið eld berfættir, án þess
að þá saki hið minnsta. Hér er
um nákvæmlega sama fyrirbrigðið
að ræða, að því undanskildu, að
„villimennirnir“ eru glaðvakandi,
en miðlarnir í dásvefni.
Ótal ferðamenn og aðrir hafa
orðið sjónarvottar að því, að ber-
fættir menn óðu eld, án þess að
þá sakaði. Þessir menn hafa birt
frásagnir sínar í blöðum og bók-
um, en hin vestrænu vísindi eru
þögul og hafast ekki að.
Hér er ein frásögn um menn sem
óðu eld. Höfundur hennar heitir
Richard D. Grenfield og greinin
birtist fyrst í „The Spectator“ í
London. Hún er á þessa leið:
★
Sammy var Indverji. Hann var
nú gamall maður, en hann hafði
aldrei verið í Indlandi, því hann
var fæddur í Malaja og þar hafði
hann verið verkamaður hjá hvít-
um mönnum alla ævi. Hann var
greindur karl og fróðari en flestir
í þeirri stétt, því að hann kunni
að lesa ensku. Hann var ánægður
með hlutskifti sitt í lífinu. Hon-
um nægði afskammtað uppeldi og
aldrei kom honum til hugar að
safna fé, því að hann var vitur
maður.
Ég var opinber starfsmaður í
Malaja. Á kvöldin sat ég oft stund-
arkorn og talaði við Sammy. Hann
var að fræða mig á ýmsu. Ég spurði
hann spjörunum úr og gerði að
gamni mínu við hann. Svo leið að