Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Blaðsíða 16

S26
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
FLUGVÉL í FLUGVÉL. Fyrir skömmu kom leiguflugvél Loftleiða hingað frá
New York ög hafði meðferðis óvenjulegan farm. Var það „Piper cub“ kennslu-
flugvél til flugskólans Þyts. Til þess að koma kennsluflugvélinni inn í hina vél-
ina voru teknir af henni vængir, stél og hreyfill og þetta svo allt skorðað
hægra megin í farþegarúmi stóru flugvélarinnar. Myndin hér sýnir litlu flug-
vélina inni í þeirri stóru. Mennirnir á myndáinni eru Alfred Elíasson flugstjóri
hjá Loftleiðum (til hægri) og Karl Eiríksson fiugmaður að athuga nýu kennslu-
flugvélina. (Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.)
Nú er vor yfir Vesturlandi,
og vaknandi grös um tún.
Djúpið er dýrðlegur spegill,
dásamleg háf jallabrún.
Það er gleði og grózka í sveitum,
og gáskafullur hver bær,
því sólin er kotnin sunnan um höf,
og seiðþrunginn ylgeislablær.
J. G.
ENGINN HRAFN
Sveinbjörn Egilsson skáld fór 10
vetra til Magnúsar Stephensens og ólst
upp hjá honum. Einu sinni sendi fóstri
hans hann sjóveg með kjöt til manns.
Sveinbjörn bar það upp í fjöruna, og
segir þeim til, sem við átti að taka. En
hrafnarnir höfðu hirt kjötið áður en
það var sótt. Sveinbjörn segir siðan
fóstra sínum frá, hvernig til hafi tekizt
og fekk skriftamál fyrir, en þó varð
lítið úr, því Sveinbjörn segir: „Á því
augnabliki eg lét kjötið í fjöruna,
mundi eg ekki til, að nokkur hrafn
væri til í þessum heimi“. — Fóstri hans
hætti að skrifta, því honum komu vel
gáfuleg svör.
VITUR HESTUR
Veturinn 1803 var Sveinn læknir
Pálsson á leið til Reykjavíkur við ann-
an mann. Komu þeir að Vindheimum
í Ölfusi að kvöldi 18. nóv. Færð og
veðrátta var hin allra bezta, gaddfrost
en logn og heiðríkja og léttingur yfir
allt. Sveini þótti fylgdarmaður sinn
ófær að leggja á skarðið um nóttina,
þó gott og glatt væri veðrið. Kom þeim
ásamt að Sveinn heldi áfram, því tungl-
skin fór í hönd. Þegar Sveinn kom upp
í svonefndan Torfdal, syfjaði hann svo
mjög, að hann gat ei áfram haldið,
lagði sig fyrir, en gáði ekki að taka
niður taum hestsins, er þann reið. Þeg-
ar góð stund er liðin, vaknar Sveinn
við að hesturinn hneggjar, en stendur
í sömu sporum, tunglið nýkomið upp
og leggur Sveinn sig aftur, en vaknar
nú ei fyrr en hesturinn bítur í hand-
legg hans, og sér nú að tunglið er nær
því gengið undir, ætlar að fara á bak,
en getur í hvorugan fótinn stigið, nær
þó í tauminn og ístaðið, vegur sig svo
upp og snýr til baka niður að Vind-
heimum, lætur búa sér rúm svoleiðis
að hann geti haft báða fætur sinn niðri
í hvoru keraldi með köldu vatni, sofn-
ar síðan; hafði hann í svefninum kippt
öðrum fæti upp úr vatninu og fann að
þar var kal á tveimur tám. Voru þeir
einn dag um kyrrt og heldu síðan suður
af. Þannig má oft dást að og þreifa á
guðs varðveizlu, að hesturinn, annars
styggur, stóð kyrr og vakti eigandann,
sem ella hefði orðið þar allur. (Sjálfs-
ævisaga Sveins).
MINNISVARÐI
Hallgríms Péturssonar, sem enn
stendur norðan við dyr dómkirkjunn-
ar í Reykjavík, var afhjúpaður sunnu-
daginn 2. ágúst 1885. Gerði það lands-
höfðingi, en um 1500 menn voru þar
viðstaddir og þótti það margmenni á
þeim dögum í Reykjavík. Sungið var
kvæði, eftir Steingrím Thorsteinsson
(Þú ljóðsvanur trúar lýðum kær), en
Pétur biskup Pétursson flutti ræðu. —
Minnisvarðinn er 10 alna há steinsúla,
og var hann gerður af dönskum manni,
því að þá var enginn listamaður til hér.
Það voru þeir Grímur Thomsen og
Snorri Pálsson á Siglufirði, sem geng-
ust fyrir því að minnisvarðinn var
reistur, og Tryggvi Gunnarsson að
Snorra látnum. Fé til varðans var
fengið með almennum samskotum.