Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Blaðsíða 10

320
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Maður nokkur, sem réðst í þjón-
ustu bæjarins á styrjaldarárunum
fyrri, hafði orð á því, að hann
hefði ekkert skilið í .því, hvað
Zimsen hefði þurft lítið að sofa.
„Við, sem þarna unnum, vissum,
að hann var sjaldan mættur seinna
til starfs á morgnana en kl. 7. En
það voru færri, sem vissu um það,
hve lengi hann hélt út fram eftir.
Ég var þá ungur og kom því stund-
um í vinnustofu mína undir mið-
nætti. Og það brást aldrei, að Zim-
sen var þá enn við vinnu. Það
undrar því engan, sem til þekkti.
að hann skyldi verða örlúinn fvrir
aldur fram.“
Þegar ég hóf að rita kaflann um
Tngólfsmvndina, fékk Zimsen mér
í hendur böggul mikinn, þar sem
gevmd voru gögn öll varðandi það
mál. Hann hafði sjálfur lagt af
mörkum geisimikla vinnu í mörg
ár til þess að koma hugmvndinni
um Ingólfsstyttuna í framkvæmd-
Þegar ég tók að rísla í bögglinum,
fann ég þar lítinn bréfvafning og
innan í honum 35 aura. Og er ég
innti hann eftir því, hvemig stæði
á þessum peningmn, sagði hann
þá afganginn af Ingólfssöfnuninni.
„Það var enginn réttborinn aðili
að þessu fé, svo að það hefur verið
þarna síðan 1924 og mun fylgja skil
ríkjunum á Þjóðskjalasafnið.“
Eitt sinn, er ég var staddur hjá
Zimsen, fékk ég að tala út á land
í símann hjá honum og borgaði
símtalið strax á eftir. Liðu svo
margir mánuðir, én þá segir hann,
þegar ég kem til hans: „Þú átt
bréf hérna hjá mér.“ Ég tók við
því, en utan á umslaginu stóð að-
eins nafn mitt og orðið „Borgað."
En í umslaginu var einungis
kvittun frá Landssímanum fyrir
símtalinu. „Ég vildi ganga svo trútt
frá þessu, ef ég félli frá, að þú
yrðir ekki látinn borga símtalið
aftur.“
#Ritstjóri við höfuðandstöðublað
Zimsens hefur sagt mér þá sögu,
að flokksbræður sínir hafi eitt sinn
viljað láta sig rita bombugrein um
Zimsen, þar sem því yrði dróttað
að honum, að hann hefði gripið 300
krónur úr bæjarsjóði. Átti aðdrótt-
unin að byggjast á því, að ekki
fannst fylgiskjal fyrir greiðslu að
nefndri upphæð. „Ég aftók að
verða við beiðni flokksbræðra
minna og færði þessi rök fyrir af-
stöðu minni: Ég þekki engan mann
ólíklegri til þess að stela fé úr
sjálfs síns hendi en Knud Zimsen,
og í öðru lagi er hann of skynsam-
ur til þess að fara að gera sig að
þjóf fyrir þrjú hundruð krónur. —
Þess má svo geta, að fylgiskjalið
fannst, þegar betur var að gáð,“
sagði ritstjórinn að lokum.
Því hefur verið veitt athygli,
hve frábitinn Zimsen er að trana
sér fram -á sögusvið í endurminn-
ingum sínum eða gera mikið úr
verkum sínum. Sama gegnir um
afstöðu hans til fornra andstæð-
inga- Hann lætur þá njóta sann-
mælis bæði í orði og verki og er
laus við biturð í þeirra garð. Með
fáum«mönnum var jafn þústsamt í
bæarstjórn sem Zimsen og Ólafi
Friðrikssyni ritstjóra. En Ólafur
hefur látið svo falla orð við mig,
að það hafi verið alveg sama, hve
mikið hann hafi skammað Zimsen
á fundi, að eftir hann hafi verið
hægt að taka í hönd hans sem bróð-
ur. „Zimsen var svoleiðis maður,
að annað var óhugsandi,“ bætti
Ólafur við.
Að endingu má geta þess, að vel
hefði frásagnir Zimsens um Reykja
-vík og Reykvíkinga mátt endast í
eina bók enn. Hann fór nærri um,
hvað sér leið, og því var látið stað-
ar nema við bókina „Úr bæ í borg“.
•— Á samstarf okkar hljóp aldrei
snurða. Þótt hann væri skapríkur
maður að eðlisfari og vanari því
að ráða en láta ráða fyrir sig, lét
hann mér þó lausan tauminn með
þann búning, sem endurminningar
hans birtast í, bæði að því er snert-
ir frásagnarmáta og skipan. Mér
varð ánægja af þessu starfi, en sú
ánægjan þó mest, að hafa kynnzí
náið manninum Knud Zimsen.
21. april.
Molar
Á VEÐREIÐUM í Kaliforníu var mað-
ur nokkur tekinn fastur vegna þess
að hann var ofurölvi. Lögreglan fann
í vösum hans níu 2 dollara veðmiða
og hafði hann lagt það á hest, sem
hét Micoka. Ekkert mundi hinn ölvaði
maður eftir því að hann hefði keypt
þessa miða, né heldur hvers vegna
hann veðjaði á þenna hest. Þegar af
honum rann, varð hann að greiða 25
dollara sekt. Hann átti engan eyri til
og varð því að fá þetta að láni. En
þegar hann kom út, uppgötvaði hann
að Micoka hafði sigrað og hann grætt
1135.80 dollara.
★
Fyrsti gestur nýgiftu hjónanna átti
að vera ríkur frændi. Unga frúin
kepptist við allan daginn að taka sem
bezt á móti honum, matreiddi dýra
rétti og bar á borð. En frændi kom
ekki. Hann var stundum utan við
sig og hálfgleyminn. Nokkrum dögum
seinna rakst sá nýgifti á hann á götu
og sagði í ásökunarrómi:
— Gleymdirðu heimboðinu okkar
um daginn?
— Nei, sagði sá gamli, nei, ég
gleymdi því hreint ekki.
— Hvers vegna komstu þá ekki?
— Látum okkur nú sjá, já, hvers
vegna kom ég ekki. Ó, nú man ég
hvernig á því stóð. Ég var ekki
svangur.
★
Þó að heimurinn reyndist mér illa,
þá var það ekkert á móti því hve illa
ég reyndist sjálfum mér. — (Oscar
Wilde).