Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Blaðsíða 4

314
LESBÓK MORG UNBLAÐSINS
Aðstoðarmaður ginnir bola
bregður því á loft og miðar. En
ekki má hann ráðast á bola að
fyrra bragði þar sem hann stendur
kyrr. Nautið á að ráðast að honum,
svo að hann verði að beita sverði
sínu í sjálfsvörn. Það verður að
koma riddaralega fram við bola.
Hann eggjar nautið og espar það
þangað til það gerir árás. Þá hleyp-
ur hann á móti því, sveiflar rauða
kiæðinu með vinstri hendi til hægri
við sig og um leið og boli rekur
hornin í það, rekur hann sverðið af
öllu afli niður í herðakambinn á
bola. Tilræðið mistókst. Sverðið
nam staðar í beini og stóð þar fast,
en nautabaninn varð að sækja sér
annað sverð. Á meðan fengust að-
stoðarmenn hans við bola. Þegar
hann kom aftur var það hans fyrsta
verk að egna bola á sig, og um leið
og nautið geystist á rauða klæðið,
kippti nautabaninn sverðinu úr
herðakambi þess. Síðan hófst úr-
síitaleikurinn að nýju og lauk með
því að sverðið stóð á kafi í herða-
kambinum á bola. Þá þustu að-
stoðarmennirnir að og ginntu naut-
ið til þess að snúast marga hringa
eftir klæðum sínum, þangað til það
svimaði. Og svo hneig það niður
á knén og valt síðan út af en að-
stoðaxmaður hljóp að eins og eld-
ing og rak hníf í svæfingarholuna
og boli íá þarna steindauður. Þá
urðu fagnaðarlætin svo mikil að
alít ætlaði um koll að keyra.
Nú komu menn þeysandi á hest-
Boli ræðst á hest
Boli gleymdi sér stundum og
gerði árásir á klæðin, þegar hann
var áreittur og egndur. En svo
þóttist hann sjá að'þetta væri allt
ginningar og stóð þá kyrr og krafs-
aði jörðina með klaufunum í ör-
vita bræði.
Svo gekk nautabaninn fram. Það
mátti fljótt sjá að hann var ekki
jafnoki þess, er lagði fyrra nautið
að velli, hvorki um leikni né ör-
yggi. En hann var djarfur maður,
og það er um að gera fyrir nýan
mann að reyna að ná hylli áhorf-
enda með því að sýna ófyrirleitni
Hvað eftir annað lá við að hann
yrði fyrir hornum bola, því að hann
stóð kyrr og sveiflaði ekki klæðinu
nógu fimlega. Og svo rann upp ör-
lagastundin- Boli gerði árás og um
leið og hann rak hornin í klæðið
sneri hann upp á hausinn og kom
þá annað hornið í kvið mannsins
og hann fell flatur á jörðina hjá
bola. En aðstoðarmennirnir þustu
að og blinduðu bola með klæðum
sínum svo að hann gæti ekki þjarm
-að að manninum. Teygðu þeir
hann svo á burt með sér, en menn
komu hlaupandi inn á völlinn með
sjúkrabörur, sóttu hinn særða
mann og báru hann út fyrir, þar
sem læknar voru til taks.
Nú varð fyrsti nautabaninn að
hlaupa í skarðið. Áttu þeir boli
langan og tvísýnan leik saman, en
honum lauk svo að glampandi
sverð nautabanans stakkst í fyrsta
um með skínandi aktýgjum inn á
völlinn. Var hestunum beitt fyrir
bola og hann dreginn á spretti út
af vellinum, en verðir komu með
sand og kústa til þess að hylja blóð-
blettina á jörðinni.
Þannig var hér um bil sagan um
gráa bola og afdrif hans. Svipaða
sögu er um hin nautin að segja að
öðru leyti en því, er hér fer á eftir.
Nú var hleypt út svörtum bola,
miklum um bóga, en mjóslegnum
aftur og með miklu stærri hornum
en hinn hafði. Og nú kom fram á
sviðið nýr hópur manna til að fást
við hann. Venjulegast eru sex naut
í hverju ati og þrír flokkar manna,
þannig að hverjum nautabana er
ætlað að drepa tvö naut. En verði
einhver nautabaninn fyrir slysi, þá
verða hinir tveir að fást við nautin.
Nýum manni er ekki bætt.í skarðið.
Þessi svarti boli var fyrst í stað
jafnvel enn trylltari en hinn hafði
verið. Þó var eins og honum líkaði
ekki þegar mennirnir skutust í fel-
ur í skotin. Og þegar hann hafði
lent í kasti við fyrsta hestinn, var
eins og hik kæmi á hann og hann
vildi ekki ráðast á hann né aðstoðar
mennina.
— Þetta er hættulegt naut, sagði
greifynjan, og verst er að nauta-
baninn sem á að fást við það er
byrjandi, sem kemur nú í fyrsta
skifti fram opinberlega.