Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1953, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
589
ungi maður, þér er batnað. — Og
það var satt“.
® B ®
Þrátt fyrir þessi kraftaverk,
segist d’Angelo ekki geta læknað
alla. En hann þarf ekki nema að
líta á menn til þess að sjá það. Og
þá segir hann stuttlega við sjúkl-
inginn: „Farðu heim. Ég get ekki
hjálpað þér“. Og vilji sjúklingur-
inn ekki trúa því en grátbæni hann
um hjálp, þá segir hann og er enn
styttri í spuna: „Ég get ekkert fyr-
ir þig gert. Farðu heim“.
Hann segist vita upp á hár hvað
hann geti hjálpað mörgum sjúkl-
ingum að meðaltali eftir því hvað
að þeim gengur. „Ég get læknað
þrjá af hverjum hundrað blindra
manna, helming þeirra, sem eru
með æðakölkun, sjö af hundraði
þegar um lömun er að ræða og 90
af hverjum hundrað þeirra, sem
eru taugaveiklaðir". .
Hvernig læknar hann? Enginn
skilur það, og viti hann það sjálfur,
þá hefir hann ekki látið neitt uppi
um það. Vinir hans segja að hann
lækni með viljakrafti sínum ein-
um.
Einu sinni missti María Jose
sjónina. Maria Jose er fyrverandi
drotning ítala. Allir beztu augn-
læknar voru fengnir til að stunda
hana, en þeir gátu ekkert gert. Þeir
sögðu að hún hlyti að verða blind
til æviloka. Þá lét hún kalla d’
Angelo til sín. Eftir að hann hafði
verið hjá henni stuttu stund, fór
hún að sjá, og er hann kom næst
batnaði sjónin enn og síðan hefir
hún verið alsjáandi sem fyr.
® 0 ®
En það er ýmislegt fleira undar-
legt við d’Angelo heldur en það,
að hann getur læknað. Hann getur
t. d. séð það á hverjum manni hvað
hann heitir. Stundum beitir hann
töfra gáfu sinni til þess að
hvekkja menn að gamni sínu.
Hann gengur til dæmis á götu og
velur sér einhvern prúðbúinn
mann, sem er spölkorn á undan
honum, til þess að verða fyrir
hrekknum. Manninum finnst
skyndilega sem hann sé lostinn
létt á kinnina, eða ofan á kollinn.
Hann snarsnýr sér við, en þar er
enginn svo nærri að hann hafi
getað náð til hans með hendinni.
En það var d’Angelo, sem lék
bragðið. Hvernig fór hann að því?
Það getur enginn skilið.
Eftir tilmælum franskra sál-
fræðinga og sálrannsóknamanna,
fór hann til París í fyrra til þess
að lofa þeim að skoða sig og segja
frá þessum dularfulla krafti, sem
í honum býr. Þegar vísindamenn-
irnir spurðu hvernig hann beitti
þessum krafti, brosti hann og benti
á stóra klukku sem gekk þar á
vegg. í sama bili hætti klukkan að
ganga, en um leið og d’Angelo
gekk út úr herberginu, að lokinni
rannsókn, benti hann aftur á
klukkuna og þá fór hún þegar að
ganga af sjálfsdáðum. Hún hafði
þá staðið í 55 mínútur.
® 3 ®
ítölsku blöðin hafa skrifað mikið
um d’Angelo og kraftaverk hans.
Stundum birta þau mynd af hon-
um á fremstu síðu og verður hann
þá mjög glaður. En af því að hann
kann ekki að lesa, verður hann
altaf að fá einhvern til að lesa fyr-
ir sig það sem blöðin skrifa um
hann. Fer hann þá ekki í neitt
manngreinarálit, heldur rýkur að
þeim sem næstur er, þótt hann sé
bráðókunnugur og biður hann að
lesa fyrir sig. Allir telja þetta sjálf-
sagða skyldu sína, því að allir
þekkja hann af myndum og af-
spurn.
Hann á enn heima í Neapel og
býr þar í rúmgóðu húsi, sem hann
hefir keypt. Þangað er stöðugur
straumur sjúklinga frá morgni til
kvölds og oft eru stórar biðraðir
þar úti fyrir. Hann tekur mjög
misjafnt fyrir hjálp sína. Fátækl-
inga lætur hann ekki borga neitt,
en svo er hann vís til að heimta
stórfé af þeim, sem eru ríkir —
og altaf fyrirfram. Það er talið að
hann muni hafa um 250.000 líra
tekjur á dag, og þykir það ekkert
smáræði í Ítalíu, þótt líran sé í
lággengi. Og þetta er meira held-
ur en hann geti skilið það sjálfur,
því að hann hefir aldrei lært að
reikna meira en venjulegur skó-
burstari þarf að vita. Þess vegna
verður hann að hafa sérstakan
mann til þess að sjá um fjármálin
fyrir sig.
Árið 1950 fór fram skoðanakönn-
un í Ítalíu um það hverjir væri
vinsælastir menn þar í landi. Hann
varð fjórði í röðinni. Á undan hon-
um voru páfinn, de Gasperi for-
sætisráðherra og Coppi.
(Úr ,,Fate“).
AÐVÖRUN
MEÐAL óskilabréfa í ensku pósthúsi
var eitt, sem stílað var „Til himna-
ríkis“. Póstmaður opnaði umslagið og
innan í var neyðarkall frá gamalli
konu. Hún kvaðst þurfa að fá 5
Sterlingspund undir eins, því annars
yrði hún borin út. Póstþjónninn komst
við af þessari beiðni. Hann fór til
sóknarnefndarinnar og skýrði henni
frá raunum gömlu konunnar, og svo
skutu þeir saman fé til að senda henni.
En samskotin náðu ekki tilskilinni upp-
hæð, þau urðu ekki nema£4 lOsh.
Póstþjónninn vafði peningana innan í
bréfsefni kirkjunnar, til þess að send-
ingin hefði á sér „himneskari svip“.
Tveimur dögum seinna kemur ann-
að bréf stílað til himnaríkis. Póst-
þjónninn braut það upp og las:
„Góði guð! Þakka þér ástsamlega
fyrir sendinguna. En ef þú sendir mér
peninga aftur, þá láttu þá ekki fara í
gegn um hendur kirkjunnar manna, því
að þeir hafa hnuplað 10 sh. af því, sem
þú sendir mér“.