Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1953, Blaðsíða 3

* LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
535
kAAAA//
Kveðja til sumarsins
Andartak Drottins eilíft og hamingjuþrungið
ósk vora snerti svo birti í hjörtum og rönnum,
dvaldi sumarlangt hjá oss og helgaði ljósinu
heimili norðursins barna, landið vort góða.
— Hljómkviða gróðursins leikin af mold og mönnum.
Sigldu nú blessaða sumar til fjarlægra þjóða
særðu brjóstin að kyssa til fegurra lífs,
dýrum fagnaðardraumum, sem rætast, hlaðið,
döggvað þakklætistárum, sólrikt og fagurt
og máttugt sem máttur hins góða.
Gleymist ei sól þín og gnægð þín og frjósemd og mýkt
gjafir sem mettuðu hjörtun af sælu og þrótti.
Lömbin og kálfarnir, börnin og blómim og fólkið
blessa þig saknaðarkveðju, og farðu 'nú vel
andartak Drottins svo eilíft og hamingjuríkt.
GÍSLI H. ERLENDSSON.
þörf. Og nú óskaði hún einkis frem-
ur en að hún mætti „í guðs nafni
meðtakast til heilagrar aflausnar
og kristilegra fríheita“, og skýrði
síðan frá því hvernig Ormur hefði
komið í veg fyrir að sóknarprestur
sinn fyrverandi veitti sér þetta. Og
ekki kvað hún hann hafa boðið sér
samvistir síðan hún kom aftur,
enda kvaðst hún ekki hafa leitað
eftir því.
Biskup lýsti nú yfir því, að sú
fregn hefði borizt, að þessi Þorgeir
Ingjaldsson, sem hún hljóp á brott
með, hefði látizt þá um veturinn
vestur í Neshreppi, í sókn séra Sig-
urðar Halldórssonar á Þæfusteini.
Var svo mál Þuríðar tekið til úr-
skurðar, og var hann á þá leið, að
séra Jón Daðason skyldi veita
henni aflausn í Hjallakirkju „fyrir
sinn ósæmilega viðskilnað og frá-
hlaup frá sínum ektamanni, og
biðji þar upp á auðmjúklega guð
um fyrirgefning á syndinni, en
kristna kirkju á ljótum eftirdæm-
um. Enn fremur skal hún opinber-
lega biðja Orm Klængsson um fyr-
irgefning á öllu því, er hún hefur
honum og þeirra hjónabandi í móti
brotið, auðmjúklega og huglátlega
sem hæfir. Vilji Ormur Klængsson
henni fyrirgefning veita, þá er vel,
en vilji hann það ei gera ljúflega
og einfaldlega fyrir utan álagða
skilmála, þá sé það vottað og upp-
skrifað, en Þuríður ei að síður til
opinberrar aflausnar og sakra-
mentis meðtekin.... en hún lofi
að standa kristilegu yfirvaldi til
rétta í því sem henni kristilega til
sagt verður“.
Ekki þótti biskupi undir því eig-
andi að þau Ormur færi aftur að
búa saman, enda þótt hann vildi
taka hana í sátt, „vegna þess vanda
og hættu sem þar af má stoínast,
hvorn biskup vill ei fyrir guði né
mönnum ábyrgjast“. Má á þessu
sjá að biskup hefur haft illan bifur
á Ormi. Og á öllu má sjá að biskup
hefur vorkennt Þuríði og viljað
hennar hlut sem beztan.
Þuríður fekk svo aflausn, en
hvorugt þeirra Orms mun hafa kos-
ið að endurnýa hjúskapinn og voru
þar með skilin að skiftum. Síðan
fór Þuríður aftur vestur á land.
Svo liðu 9 ár. — Þá uppgötvar
Magnús Jónsson sýslumaður í
Snæfellssýslu að Þorgeir Ingjalds-
son er ekki dauður, heldur hefst
hann við undir Jökli. Lét sýslu-
maður þá grípa hann sumarið 1681
og var hann fluttur frá sýslumanni
til sýslumanns og seinast austur að
Stórólfshvoli til Jóns sýslumanns
Vigfússonar, en hann flutti Þorgeir
í járnum til Alþingis.
Þorgeir var yfirheyrður í lög-
réttu og játaði þegar að hann hefði
haldið við Þuríði áður en þau
struku að heiman, en neitaði því að
hafa átt nokkuð vingott við hana
eftir það að hjónaband hennar og
Orms var uppleyst. Var þá séra
Árni Þorvarðsson prestur á Þing-
völlum fenginn til þess að tala um
fyrir honum, og eftir það játaði
Þorgeir í áheyrn Jóns Vigfússonar
sýslumanns og 7 lögréttumanna, að
þegar Þuríður hafi komið vestur
aftur hafi þau verið samtímis um
hríð að Saurum í Laxárdal og hafi
þá stundum rekkjað saman. Og síð-
an þá um haustið hafi þau bæði
verið í Eyrarsveit, þó ekki á sama
bæ, en þá hafi hann „margfaldan
hórdóm með henni framið, hvað
valdsmaðurinn, presturinn og þeir
7 lögréttumenn með sínum undir-
skriftum votta“. Auk þess játaði
Þorgeir, að allan þann tíma er hann
var burtu, eða 11 ár, hefði hann
verið „fyrir utan kristileg íríheit
og aldrei þeirra leitað“.
Lögmenn og lögréttumenn voru
svo sem ekki í neinum vafa um
það hvernig fara ætti með Þorgeir.
Því það sögðu lögin að þeir menn
„er að slíkum óskikkum verða
kenndir að þeir hlaupa burt með
eiginkonur manna, þá eru þeir ó-
bótamenn bæði fyrir kóngi og karli,
dræpir og deyðandi“. Kváðu þeir
því þegar upp bann dóm, aó Þor-
geir skyldi tekinn af lífi. Og sama