Lesbók Morgunblaðsins - 28.03.1954, Qupperneq 9

Þetta tókst svo vel að þeir fengu
5000 sterlingspund á einni viku.
Viktoría drottning kom siglandi
þangað á skemmtisnekkju sinni og
gekk um borð. Hún helt ilmandi
klúti að vitum sér, því að vondur
þefur var af Thames á þeim dög-
um, því að þá lágu öll skolpræsi
Lundúna út í ána.
En þrátt fyrir þessar heimsókn-
ir vissi Brunel ekki sitt rjúkandi
ráð. Hann var hugsjúkur út af því
hve mikið það hafði kostað að
koma skipinu á flot, og var ekki
mönnum sinnandi. Læknir úr-
skurðaði að hann væri veikur og
ráðlagði honum að ferðast til
Egyptalands, sem þá var talinn
aðal heilsubótar staðurinn.
Þegar hann kom aftur til Lund-
úna lá skipið á sama stað og með
sömu ummerkjum. Félagið var
gjaldþrota. Brunel náði þá í nokkra
stjórnendur þess og þeir stofnuðu
nýtt félag, „The Great Ship Co.“,
með 340.000 sterlingspunda höfuð-
stóli. Þetta nýja félag keypti svo
skipsskrokkinn fyrir 160.000 sterl-
ingspund.
Þetta nýa félag réðist svo í að
fullsmíða skipið. Ekki treysti það
sér til þess að kaupa hina tvo
gufubáta, sem það átti upphaflega
að hafa innan borðs, né heldur að
koma fyrir hinu mikla „tungls-
ljósi“ á aðalsiglunni. Og ýmislegt
fleira varð að sitja á hakanum. En
hinn mikli salur var fullgerður og
skreyttur, og eins gerð herbergi
fyrir 300 farþega á fyrsta farrými.
Aldrei hefir slíkur salur verið í
neinu skipi öðru. Hann var 63 fet
á lengd, 47 fet á breidd og hæð
undir loft var 14 fet. Salurinn var
hvítmálaður með gullnum skreyt-
ingum og silfruðu rósaskrauti úr
járni. Farþegaklefarnir voru helm-
ingi stærri en þeir eru nú í stóru
hafskipunum. Skilrúmin voru laus,
svo hægt var að sameina klefana,
ef margir menn vildu vera saman.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
213
Brunel fellur frá.
Skipið átti að heita fullgert í
ágústmánuði 1859, og stjórnin til-
kynnti að það mundi fara reynslu-
för hinn 6. september. Var ferðinni
heitið til Holyhead í Wales.
Daginn áður en skipið skyldi
leggja á stað, staulaðist lítill og
veiklulegur maður um borð til þess
að skoða skipið. Það var Brunel. En
honum var nú svo gengið, að menn
ætluðu ekki að þekkja hann. Hann
var nú aðeins 53 ára gamall, en
seinustu mánuðina hafði hann
breyzt í gamalmenni. Maður frá
London Stereoscope Company var
þar kominn og vildi fá að taka
mynd af honum. Brunel tók sér
stöðu við aðalsigluna og tók ofan
hattinn. Þá sáu menn að hið kol-
^varta hár hans var orðið snjó-
hvítt.
Svo gekk hann nokkur skref og
fell flatur á þilfarið. Menn þustu
að til að stumra yfir honum. Hann
var tekinn og borinn gætilega nið-
ur í skipið, út um dyr á hliðinni
og lagður niður í fljótabát. Síðan
var farið með hann heim til sín
í Duke Street í St. James.
Fyrsta fgrðin.
Austri hinn mikli átti að leggja
á stað. Hafnsögumaður skipaði að
leysa landfestar og samtímis fellu
sex þungar keðjur í vatnið með
svo miklum dyn, að heyra mátti
í mílna fjarlægð. Og svo tóku
dráttarbátarnir í og drógu skipið
á stað.
Þúsundum saman stóðu menn á
bökkunum og æptu gleðióp, en
fljótið var morandi af bátum. Sjúkl
ingar á sjómannaspítalanum dróg-
ust út til þess að geta veifað til
skipsins og árnað því heilla um
leið og það fór þar fram hjá.
Skipið sigldi fram hjá Bláck-
wall og sleppti þar fjölda mörgum
bréfdúfum, sem áttu að bera fregn-
ir um ferðalag skipsins til borgar-
búa. En það sá ekki í ströndina hjá
Woolwich fyrir fólki, sem komið
var til þess að horfa á þessa glæsi-
legu siglingu.
Þegar farþegar voru kallaðir til
morgunverðar hafði skipið náð 12
mílna hraða. Það sigldi út í Ermar-
sund og fram hjá Goodwin Sands.
Þá var farið að hvessa og allmikl-
ar öldur komu sunnan úr Biscay-
flóa. Farþegar gáfu sér ekki tíma
til þess að. borða. Þeir þustu allir
upp á þilfar til þess að njóta sem
bezt þessa einstaka atburðar að
vera á ferð á skipi, sem ekki hagg-
aðist í stormi og sjó.
Sprenging í skipinu.
Þegar skipið var komið á móts
við Hastings, kvað við vábrestur
mikill. Það nötraði og skalf og var
engu líkara en að það hefði rekizt
á klett á fullri ferð. Hinir miklu
speglar í stóra salnum fóru í þús-
und mola og tvístruðust út um all-
an salinn. Uppi á þiljum gaus upp
reykjarmökkur mikill og þar
rigndi niður spýtum og allskonar
braki. Harrison skipstjóri kallaði
sex menn til fylgdar við sig, rauk
niður af stjórnpalli og inn í stóra
salinn til þess að sjá hvort farþeg-
ar hefði ekki stórslasast. En þar
hafði þá enginn verið, þegar slys-
ið skeði, nema ung dóttir hans og
hún hafði staðið á bak við skil-
rúm, svo að henni hafði ekki orð-
ið meint.
Sprenging hafði orðið í fremsta
reykháínum. Gufupipan þar hafði
stíflast á einhvem hátt, og af því
varð sprengingin.
„Maður fyrir borð!“ var nú kall-
að. Það var kyndari. Hann hafði
flúið sjóðandi gufuna, sem
streymdi inn í vélarrúmið, með því
að stinga sér í öskurennuna og í
gegn um hana út í sjó. Bjarghring-
um var kastað til hans og spýtna-
braki af þilfari, en hann sogaðist