Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1954, Qupperneq 16

268
’ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
' 7
GÖMLU MENNIRNIR ÞRIR
Smásaga eftir Leo Tolstoj
E
N er þér biðjizt fyrir, þá viðhafið ekki ónytjamælgi, eins og
heiðingjarnir, því að þeir hyggja, að þeir muni verða bæn-
heyrðir fyrir mælgi sína. Líkizt því ekki þeim, því að faðir yðar
veit hvers þér við þurfið, áður en þér biðjið hann. — Matt. 6, 7—8.
dílum, sem eru í nokkrum ám nyrzt
í álfunni.
Enda þótt nær helmingur af álf-
unni sé í hitabeltinu, þá eru þar
engir hitabeltissjúkdómar á borð
við það sem er í öðrum löndum á
sama breiddarstigi. Miklu fremur
mætti segja, að hitabeltishéruðin
væri heilsubótarstaður fyrir þá,
sem ekki þola kalt loftslag, og þar
sem álfan liggur í tempraða belt-
inu, eru margir staðir svo, að þeir
geta keppt við Kaliforníu og Mið-
j ar ðarhaísströnd.
Margir dásamlega fagrir staðir
eru hér og mjög rómaðir af að-
komumönnum. Gúmtréð (eucalyp-
tus) setur sinn svip á landið, en af
því eru taldar rúmlega 300 tegund-
ir eða afbrigði. Þá eru hinir miklu
skógar í Vestur-Ástralíu, sem kall-
aðir eru Karri og Jarrah. Þar fá
íbúarnir timbur sitt.
ÁSTRALÍUMENN eru nú um
8.750.000, en þeim er það mikið
í mun að fólkinu geti fjölgað og
íbúarnir verði helzt orðnir 20
milljónir um næstu aldamót. Mann-
skortur í landinu kom tilfinnanlega
í Ijós í seinni heimsstyrjöldinni,
þegar Japanir ætluðu að ráðast á
Ástralíu, vegna þess að of þröngt
var orðið um þá heima fyrir. Gegn
ofurefh þeirra höfðu Ástralíumenn
ekki nema einni milljón hermanna
á að skipa og var þá talinn hver
maður er vopni gat valdið.
Japönum fjölgar nú um 1.400.000
á ári, en á árunum 1941—1951 fjölg-
aði Ástralíumönnum ekki nema um
17%. Fólkinu verður að fjölga hrað-
ar, og það er ekki hægt nema því
aðeins að margir flytjist þangað á
ári hverju. En Ástralíumönnum er
ekki sama hvaðan þeir innflytjend-
ur koma. Þeir hafa einsett sér að
vera „hvít þjóð“. Þeir hafa séð
hvílíkt öngþveiti hefur skapazt í
Suður-Afríku vegna þess að þar eru
CKIP var á leið frá Arkangelsk til
^ Solofki-klaustursins, sem stend-
ur á ey í Hvítahafi. Fjöldi píla-
gríma var á skipinu og ennfremur
biskup frá klaustrinu. Það var heið
-skírt veður og lítill andvari, svo
að skipið haggaðist ekki á sjónum.
Pílagrímarnir voru uppi á þiljum
og skiftust þar í smáhópa. Sumir
hvíldust, aðrir hresstu sig á mat og
drykk, sem þeir höfðu meðferð-
is, sumir spjölluðu saman eða
skemmtu sér á annan hátt.
Biskupinn kom upp á þilfar til
þess að fá sér ferskt loft. Hann
gekk þar fram og aftur og virti
samferðamennina fyrir sér. Tók
hann þá eftir því að fram í stafni
hafði stór hópur safnazt saman og
hlýddi á mann, sem var að segja
frá og benti hvað eftir annað út
yfir hafið.
Biskupinn staðnæmdist og leit í
þá átt sem maðurinn benti, en sá
ekkert annað en sólblikandi hafið.
Hann gekk þá nær til þess að
hlusta á frásögn mannsins. En
sögumaður þagnaði skyndilega er
menn af mörgum kynþáttum. —
Ástralíumenn vilja hvorki gula
menn né Indverja. Þeir vilja fá
hvíta innflytjendur. Og þeir þyrfti
að fá um 200.000 innflytjendur á
ári til þess að þjóðin verði orðin
20 milljónir um næstu aldamót.
biskup kom og heilsaði honum
virðulega. Allir aðrir tóku ofan og
hneigðu sig fyrir hinum háæru-
verða.
„Ég ætlaði ekki að trufla ykkur,
vinir mínir,“ sagði biskupinn. „Mig
langaði aðeins til þess að heyra
hvað þessi góði maður var að
segja ykkur.“
„Já, þessi fiskimaður var að segja
okkur frá gömlu mönnunum þrem-
ur,“ svaraði kaupmaður nokkur,
sem þóttist vera fyrir þeim hinum.
„Hverjir eru þessir gömlu
menn?“ spurði biskupinn. Hann
náði sér í tóman kassa og settist á
hann.
„Langt þarna úti í hafinu er lítil
ey,“ mælti fiskimaður og benti
fram um stafn. „Og á þessari ey
eiga heima þrír gamlir menn, sem
ekki hugsa um neitt nema sálu-
hjálp sína.“
„Hvar er þessi ey?“ spurði bisk-
upinn. Hann gat alls ekki séð hana
„Vill yðar hágöfgi gera svo vel
að horfa í þá átt, sem ég bendi nú,“
sagði fiskimaður. „Þér sjáið þar lít-
ið hvítt ský og vinstra megin við
það er eins og svart stryk — það
er eyan.“
Biskupinn starði lengi, en hann
sá ekkert nema leik sólargeislanna
við gárurnar á sjónum, því að hann
var ekki vanur því að horfa út yfir
haf.
„Ég sé ekki neitt,“ sagöi hann.