Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1954, Side 18

270
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Nú getum við ekki farið nær
landi,“ sagði skipstjórinn, „en ef
þér viljið komast í land, þá er bát-
urinn til. Við liggjum hér fyrir
festum á meðan.“
Nú voru segl felld og akkeri
varpað. Bátur var settur á flot og
nokkrir menn hjálpuðu biskupi
niður í hann. Hásetar reru knálega
að eynni. Nú sá biskup glöggt með
berum augum hina gömlu menn og
þekkti þá á lýsingunni — fyrst
þann bera með lendaskýluna, svo
karlinn í slitna kyrtlinum og svo
þann gamla í snjáða jakkanum. —
Þarna stóðu þeir ljóslifandi og
heldust í hendur.
HÁTURINN kenndi grunns og há-
seti hjálpaði biskupi í land.
Gömlu mennirnir hneigðu sig
djúpt fyrir honum. — Hann lýsti
blessun yfir þá og þeir hneigðu
sig enn dýpra. Svo ávarpaði biskup
þá:
„Ég hef heyrt yðar getið, að þér
hafizt við á þessari eyðiey til þess
að leita sáluhjálpar og biðja guð
að vernda meðbræður yðar. Mig,
óverðugan þjón, hefir Herrann val-
ið til þess að gæta hjarðar sinnar,
og nú er ég kominn að heimsækja
yður, þjóna hans, og fræða yður
um allt sem í mínu valdi stendur.“
Þeir svöruðu ekki, en litu bros-
andi hver á annan.
„Segið mér nú frá því á hvern
hátt þér þjónið guði,“ mælti
biskup.
Sá næst elzti stundi og leit spyrj-
andi á þann elzta. Sá stóri hnyklaði
brýrnar og leit einnig til þess
elzta. Hann brosti þá og mælti:
„Þú Herrans þjónn, við þjónum
guði alls eigi. Við reynum að hafa
nóg að eta og lifum aðeins fyrir
sjálía okkur.“
„Kunnið þið þá ekki að biðja
guð?“ spurði biskup.
Sá gamli varð aftur fyrir svör-
um:
Biskup kennir gömlu mönnunum
„Við höfum þetta yfir:
Eining þrenn
blessa enn
okkur gamla menn.“
Og um leið og hann hafði þetta
mælt lyftu þeir allir augum til him-
ins og mæltu hárri raust:
„Eining þrenn
blessa enn
okkur gamla menn.“
DISKUP brosti og mælti: „Ég
heyri að yður hefur verið sagt
frá hinni heilögu þrenningu. En
þannig eigið þér ekki að biðjast
fyrir. Ég sé þó að þið eruð einlægir
og viljið þóknast guði. Þið vitið að-
eins ekki hvernig þér eigið að biðja
hann. Þið megi alls ekki nota þessa
bæn yðar. En nú skal ég kenna yð-
ur að biðja. Ég hef ekki fundið þá
bæn upp sjálfur, heldur er hún í
guðs heilaga orði, þar sem hann
segir okkur hvernig vér eigum að
biðja.“
VO tók hann að skýra þeim
gömlu frá því hvernig guð hefði
opinberast mönnunum. Hann út-
listaði fyrir þeim guðspjallið, þar
sem talað er um heilaga þrenningu,
föðurinn, soninn og heilagan anda.
Og svo mælti hann að lokum:
„Guðs sonur kom í heiminn til
að frelsa mennina og kenna þeim
hvers þeir eigi að biðja. Hlustið nú
vel á það sem ég segi og hafið það
eftir mér.“
Svo byrjaði hann: „„Faðir vor.“
„Faðir vor,“ endurtók sá elzti.
„Faðir vor,“ sagði annar og „Faðir
vor,“ sagði sá þriðji. „Þú sem ert
á himnum,“ sagði biskup. „Þú sem
ert á himnum,“ japlaði öldungur-
inn, því að hann var alveg tann-
laus. En sá næsti fór rangt með og
sá þriðji kom ekki orðunum út um
skeggið.
Biskup varð nú að byrja á nýa-
leik. Hann settist á stein og gömlu
mennirnir stóðu umhverfis hann.
Þeir höfðu ekki augun af vörum
hans, er hann talaði, og þeir höfðu
allt eftir sem hann sagði.
Allan daginn stóð þessi kennsla.
Biskupinn endurtók hverja setn-
ingu, ekki tíu sinnum, ekki tuttugu
sinnum, heldur hundrað sinnum.
Og þó gátu gömlu mennirnir ekki
lært þetta. En biskup var þolin-
móður og helt áfram. í hvert sinn
sem einhver þeirra hafði rangt eft-
ir leiðrétti hann þegar, og byrjaði
svo að nýu og lét þá alla hafa eftir
sér í senn. Hann unni sér engrar
hvíldar fyr en þeir höíðu allir lært
bænina utanbókar og gátu lesið
hana með honum. Sá elzti varð
fyrstur að læra hana frá upphafi
til enda. Svo hlýddi biskup þeim
yfir hvað eftir annað.