Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1954, Blaðsíða 2

314
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hér um að ræða en komst að því
síðar, að þetta var daglegt brauð.
Kvenfólkið nota þeir hór til áburð-
ar.
Ekki gekk þetta þegjandi fyrir
sig og ringulreiðin á umferðinni
var óskapleg. En karlarnir löbbuðu
um letilegir eða hímdu við hús-
horn. Þeim var það ekki láandi í
þessum hita.
Veðursæld er mikil í Port au
Prince. En þótt hitinn sé mikill er
hann ekki óþægilegur vegna þess
hversu raki er lítill í loftinu. Hér
er lygnara en víðast á ströndum
Vestur-India og veldur því lengd
fjarðarins og hæð fjallanna. Út-
hafsgolan nær hér sjaldan inn.
Þetta fyrsta kvöld í Port au
Prince neytti ég miðdegisverðar á
Hotel Sans Souci. Þar er matast
á útipalli. — í byrjun máltíðar
var ennþá bjart en innan stundar
var komið myrkur. í hitabeltinu
skellur nóttin á í hendingskasti,
þegar hennar tími er kominn. Það
er tæplega hægt að tala um rökk-
ur, eins og við þekkjum það norð-
ur frá. Pallurinn var vel upplýst-
ur, ég sat úti við brún og sneri baki
að nóttunni. Fyrir aftan mig er
hvíslað: „Sir, Boss.“
Ég held áfram að borða og læt
sem ekkert sé. En það verður ekki
um það villst að þessi myrkrarödd
vill hafa samband við mig, því
hvíslingunum heldur áfram. Mér
fer að veitast örðugt að tyggja kjöt-
bitana 56 sinnum og mér verður
það ljóst að eitthvað verður að
gera. Ég sný mér við og sé glitta
i tvö augu og skínandi djásn, al-
sett gimsteinum. Rödd úr myrkr-
inu býður mér demantsdjásnin fyr-
ir sama sem ekki neitt. Með því að
sýna talsverðan myndugleik tekst
mér loks að losna við þennan á-
genga sölumann. En litlu síðar
kemur annar, sem réttir að mér
fagurlega ofnar kórfur. Svo koma
tveir náungar, sem bjóðast til að
veita mér leiðsögu til voodoo-
dansa hinna innfæddu. Það myndi
verða ógleymanlegt æfintýri. Öll
þessi þingun fer fram án þess að
ég sjái nema rétt útlínur og augu
kaupahéðnanna.
Loks koma svo þrír músikalskir
villimenn. Setjast þeir við fótskör
mína, á pallbrúnina og taka að
spila og syngja angurvær negra-
lög. Þolinmæði mín var nú þrotin
enda vissi ég að allt voru þetta at-
rennur að pyngju minni. Ég kall-
aði því á þjón og heimtaði að hann
sæi til þess að ég hefði matfrið.
Upp frá því var ég að mestu látinn
í friði ,en ég sá það síðar, að ferða-
langar fengu allir þessa meðferð
við sína fyrstu máltíð. Var oft gam-
an að sjá hvernig þeir brugðust við.
Gagnaði þeim það jafnan lítið að
leita á náðir þjónanna. Þeir þótt-
ust hvorki heyra né sjá. Hafa vafa-
laust verið í vitorði með samsæris-
mönnum. Þó tóku þeir venjulega á
sig rögg þegar aðkomupiltar settu
hljómsveit á laggirnar í samkeppni
við „hljómsveit“ hótelsins.
Það, sem mig furðaði mest á var
þolinmæðin og hin þráláta viðleitni
negranna, því aldrei varð ég var
að neitt yrði úr kaupskap. Get mér
þess til að þeir hafi þó stöku sinn-
um náð í fórnarlömb, sem gerðu
þessa atvinnu lífvænlega.
Haitimenn líta á ferðamanninn
sem alveg sérstakt afbrigði mann-
kynsins. Hann er í þeirra augum
„homo money.“ Allir ferðamenn
eru milljónerar, bornir til að sáldra
út peningum meðal hérlendra
manna. Þeir vilja allt sjá, skoða og
kaupa. Á því er enginn efi — þar til
annað reynist.
Hundu konsert
Um ellefu leytið tók ég á mig
náðir. Skreið inn í moskito-net, sem
hékk úr lofti herbergisins og ura-
lukti rúmið. Net þessi eru þéttrið-
in og valda mörgum köfnunar-
kennd, sem ekki eru þeim vanir.
En ekki tjóaði um það að hugsa.
Blóðþyrstar moskito-flugurnar suð-
uðu allt um kring. Þetta eru út-
spekúleruð kvikindi. Sá ég ekki
betur en þau væru að rannsaka
hvort hvergi væri veila á netinu.
Allskonar hitabeltishljóð bárust
inn um gluggann. Gat íslendingur
sofið við þessi skilyrði? Svo span-
gólaði hundur og síðan annar á
næsta leiti. En hvað var það hjá
því, sem koma skyldi.
Uppi í hlíðunum hófust nú voo-
doo dansar blökkumannanna. Hið
taktfasta hljóðfall afrikanskra
trumbna yfirgnæfði öll önnur hljóð
næturinnar. Nei, ónei. Þetta var
aðeins signalið. Skyndilega hófu
hundrað þúsund hundar upp radd-
ir sínar og spangóluðu þann furðu-
legasta samsöng sem nokkurt
mannlegt eyra hefir orðið að heyra
á þessari jörð. Þarna voru litlir
hundar með mjóa, skerandi tóna
og stórir hundar með þungar bassa-
raddir; glaðir hundar, hundar í
sorg, ástfangnir hundar. Trumbu-
slátturinn úr hlíðunum og allar
þessar raddir sameinuðust í sym-
fóníu, sem var í senn kveinstafir
og lofsöngur til lífsins.
Ég hef aldrei verið sérlega mik-
ið fyrir konserta og þegar þessu
hafði farið fram í nokkrar stund-
ir var ég með öllu hættur að sjá
björtu hliðina á málinu. Þó sætt-
ist ég við tilveruna þegar konsert-
inum skyndilega lauk klukkan um
hálf fjögur. Nú ríkti algjör kyrrð
og nú bjóst ég við að sofna.
Kirkjuklukka sló fjögur og eftir
nokkrar mínútur sló önnur kirkju-
klukka fjögur. Svo leið drykklöng
stund og þá sló þriðja kirkjuklukk-
an fjögur. í sömu andrá skall kons-
ertinn yfir á ný, hálfu magnaðri
en fyrr. Þegar loks færðist yfir mig
mók, var samúð mín með hundum
við frostmark. —