Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1955, Síða 10

Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1955, Síða 10
246 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS særingahátíð hjá trénu og eftir mikið stímabrak var hægt að fá trébúann til þess að flytja sig á annan stað, er honum hafði verið valinn. Og nú gat vinna hafizt og tréð var fellt. TJÁ Effiakuma, sem er skammt frá Takoradi, átti að reisa bú- staði fyrir blökkumenn. En einmitt á beim stað stóð tré, þar sem ein- hver vættur hafði átt heima frá ómunatíð. Þetta tré þurfti að fella, o<? nii vildi stjórninni það til happs að Svertingjastrákur, sem vann að því að steypa steina, bauðst til þess að koma vættinni burtu. Strákur byrjaði á því að slátra nokkrum fuglum og svo skipaði hann verk- stióranum að standa fast upp við tréð. Gekk svo Surtur að honum, tók vfir um hann og náði hand- festu í trénu báðum megin og brvsti svo á. Og þótt lítill væri var hann svo sterkur að nærri lá að verkstjórinn kafnaði, svo þjarmaði hann að honum. En þegar verk- stjóranum fannst vera að líða yfir sig, sleppti strákur og sagði að nú væri hann og vætturin orðnir góðir vinir, og vætturin hefði lofað því að flytia sig í annað tré, svo óhætt væri að höggva þetta tré daginn eftir. HTALIÐ er að uir, fimm milliónir Svertingja eiffi heima á Gull- ströndinni og að siö af hverjum tíu sé heiðnir. Hinir eru annað hvort Múhamedstrúar eða kristnir að nafninu, aðallega kaþólskir. En dýrlingar kaþólsku kirkjunnar hafa ekki getað útrvmt ..Ju-iu“ og Svertingiar trúa enn fuúum fetum á sínar huldu vættir. oins og sjá má á þessari sögu. Hjá Siwudu var venð að byggja upia þorp hiá vatni nokkru og þar hafði verið unnið um fimmtán mánaða skeið og allt gengið vel. Verkamenn höfðu verið ánægðir og duglegir. En skyndilega breytt- ist þetta. Þeir urðu þrjózkir og þvermóðskufullir og veiktust hrönnum saman, svo að verkinu miðaði lítt. Ég kom til Siwudu og verkstiór- inn þar — hvítur maður — skýrði mér frá því að til sín hefði komið sendinefnd Svertingia og krafizt þess að haldin vrði fórnarhátíð til þess að mýkja skap vættar. sem ætti heima í vatninu. Ég helt fvrst að þetta væri ekki annað en til- raun til að hafa fé út úr stiórninni, en ég var fullvissaður um að svo væri eigi. Mér var sagt að bað væri ekki einleikið hvernig verkamenn- irnir sýktust hrönnum saman og án þess að menn vissu neina ástæðu til þess. Að undanförnu hefði og kveðið mjög mikið að slysum með- al smiðanna. Svertingjar heldu því fram að þetta stafaði allt af því að vætturin hefði verið reitt til reiði, friði hennar hefði verið rask- að með þeim gauragangi sem hér færi fram í sambandi við bygging- arnar, og nú væri hún að hefna sín. Skrifari minn var Svertingi frá Höfðaströndinni, en kristinn maður og vel menntaður. Hann var af góð- um ættum og höfðu forfeður hans verið kristnir í marga liðu. Þegar ég kom heim, sagði ég honum frá hvernig ástatt væri í Siwudu og ég væri viss um að verkamenn gerðu sér upp veikindi og létust slasa sig, aðeins til þess að geta haft fé út úr stjórninni. Ég spurði hvort hann sem kristinn maður væri mér ekki sammála um að allt þetta skraf um vættina væri ekki annað en hjátrú og fyrirsláttur. Það var sem honum blöskraði hvernig ég lcit á þetta mál. „Nci“, sagði hann, „ég kannast við þennan „Ju-ju“, hann cr frændi sjávarguðsins. Hann er voldugur og yfirleitt meinlaus, en reiðist mjög illa. Þér vitið að fiskimenn fara aldrei á sjó á föstudegi, því að það er hvíldardagur sjávarguðs- ins. Við megum því þakka fvrir að þeir hafg fengið að vinna óáreittir á föstudögum“. „Trúir þú þessu?“ spurði ég. „Já, ég er sannfærður um það,“ sagði hann. „Að vísu veit ég að bæði biblían og kóraninn segia að ekki sé til nema einn guð. Ég dýrka ekki vatnsmiðinn, en ég veit að hann er ti!“. Nú sannfærðist ég um að hér var ekki um neina uppgerð að ræða hiá Svertingjum. Þeir trúðu statt og stöðugt því sem beir sögðu. Ég lét undan. Fórnarhátíðin var hald- in. Eftir það gjörbreyttust verka- menn. Þeir tóku gleði sína aftur, þe>'m veiku batnaði undir eins, og engin slvs urðu upp frá því! HPARKWA heitir námastaður inni í frumskóginum um 80 km frá Takoradi. Þar finnst gull og þar er auðugasta mangan-náma í heimi. Vegurinn þar á milli er malborinn og til beggja handa er þéttur lág- skógur. Til þess að komast með veginn í gegnum skóginn, er hann allur í hlykkjum. En á einum stað, þar sem vegurinn er beinn, stendur eitt af þessum „Ju-ju“-trjám. Hjá trénu eru nokkurs konar trönur og hver maður sem um veginn fer á að fórna trjáguðnum einhverju og hengja á trönurnar. Það er alltaf eitthvað ætilegt, kjöt eða ávextir og grænmeti. Mikil umferð er á þessum vegi og þungaflutningur, því að eftir honum er ekið stórtrjám frá Tark- wa til hafnargerðarinnar í Takor- adi. Eru trjábolir þessir fluttir á löngum hiólsleðabílum og vegur ækið stundum allt að 24 smálest- um. Þeir, sem óku þessum farar- tækjum, voru flestir aðkomnir, og þeir höfðu svo mikið að gera að þeir gáfu sér ekki tíma til þess að staðnæmast við „Ju-ju“-tréð og

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.