Lesbók Morgunblaðsins - 29.04.1956, Síða 13
LESBÓK MORGUNELAÐSINS 241
Heitar laugar á Ischia
eru heilsuböð fyrir útlendinga
SYÐST í Neapel-flóa er eyan Capri, sem annáluð er fyrir náttúru-
fegurð og hænir að sér þúsundir ferðamanna á hverju ári. En norð-
an flóans er önnur ey, Ischia, mörgum sinnum stærri og undrafögur,
enda þótt hún hafi ekki hlot'ð slíka frægð sem Capri. Hér segja amer-
ísk hjón, Dorothea og Styart E. Jones, frá heimsókn sinni þar.
J? Y A N er um 18 enskar fermíl-
ur að stærð, og þar eiea um 30
þúsundir manna heima. Hún telzt
til Neanels-héraðs oe hefir eigi af
neinu sérstöku að státa, nema feg-
urð náttúrunnar og alúðleik fólks-
ins.
Einn sunnudaffsmorgun fórum
við að skoða fortíð evarinnar. Við
peneum fvrst eftir götum. bar sem
siómenn voj-u að burrka barkarlit-
uð net sín, og stefndum til kastal-
ans. Hann er nú ekki víei framar,
hetd”*- or- hann í rúst.nm o« hrvni-
anH’ VÍ« hevrðnm atpin^ detta úr
vefmbrúnum. með^n v’ð vorum að
skoða hann. K^'jt,’h b°ssi w>nd-
nn-pistur um 1450. pftir að Pprkir
höfðu eert herhlaun baneað. Þarna
eerðist ein pf fræmistu ástarsöeum
landsi.ns. Þar á+tu hau heima heti-
an Eerrante d’Avales oe frú hans.
skáldkonan Vittoria Colonna. spm
bæði var stórftáfuð oe annpiuð fvr-
ir femirð. Á ríð l 525 n’Avalos
af sárum. Mareir urð” há til bess
að biðia innar fögru ekkiu, og hún
dró að sér alla helztu listamenn og
skáld. bar á meðal Michaelangelo.
En hún syrgði stöðugt mann sinn
og vildi engum biðli taka. Bió hún
svo barna í kastalanum lanpa lengi
og enn er sögð sagan um ást henn-
ar og trvgglyndi.
Frá kastalanum er fögur útsýn.
Blasa þar við eyarnar Procida og
Vivara, en bak við þær rís megin-
landið. Þá er og fögur útsýn af
fjallinu Epomeo, sem er í laginu
eins og skakkt topptjald. Það er
ekki nema 2585 fet á hæð og er
því dvergur á móts við in hæstu
fjöll heimsins. En í augum eyar-
skeggja, er fæstir hafa komið út
fyrir landsteina, er þetta mikið
fjall og er þess getið í grískum
heimildum, að þá er Grikkir komu
þangað fyrst á 8. öld f. K„ að þar
hafi verið jarðskjálftar, eldgos og
brennandi goshverir. Árið 1883
varð þarna ógurlegur jarðskjálfti.
Elztu menn muna eftir honum og
minnast ekki á hann öðru vísi en
í hálfum hljóðum og með ótta-
blandinni lotningu, því að þá fór-
ust þarna 2300 menn. En samt
sögðu þeir okkur að við mættum
til að ganga á fjallið eitthvert
kvöldið í tunglsljósi.
Við kusum heldur að fara bangað
um bjartan dag. Fórum við fvrst
í bíl, krókóttan veg, upp til Font-
ana, og þaðan ríðandi á múlösnum.
Seinasta spölinn upp að inum
tveimur „hanakömbum“, sem eru
á fjallinu, urðum við að fara fót-
gangandi. Þar uppi var útsýn
afar víð og lá við að okkur sundl-
aði vegna þess hve bratt þar er
víðast hvar. Þarna blasti kastalinn
vel við og þorpið og var einkenni-
legt að sjá umferðina þar — alhr
gengu eftir miðri götu og viku fyr-
ir bifhjólum og smábílum og hest-
vögnum. Hestarnir sem gengu fyr-
ir vögnunum voru skreyttir með
stórum f jaðurskúf í enni — og götu-