Lesbók Morgunblaðsins - 29.07.1956, Side 6
410
Gamall bóndabær með stráþaki,
gömul stráþök og hvítkalkaða
veggi. Hér var konunglegt lén á 15.
og 16. öld, en var svo lagt undir
Hróarskeldu. Árið 1746 keypti Joh.
Ludvig von Holstein eignina og
skömmu síðar var hann gerður að
I greifa. Þá var stofnað greifadæmið
í Ledreborg úr Lejregaard, Skulle-
rupholm, Kornerupgaard, Nesby-
holm og Bavelse. Var þá reist
greifahöllin Ledreborg, er enn
stendur, og gerður þar skrautgarð-
ur með mörgum listaverkum.
Höllin stendur drjúgan spöl suð-
vesttir af Hleiðru. Er ekið eftir
löngum trjágöngum heim undir
höllina. Við fórum þar fram hjá
og komum að húsi, er nefnist
Schweitzerhuset. Er sagt að ein-
hver greifinn hafi byggt það handa
þjóni sínum. En nú er frægðar-
ljómi greifasetursins víst farinn að
dvína, og þetta hús er orðið að veit-
ingahúsi. Er þar allt með fornum
svip og fróðlegt að skoða húsbún-
aðinn.
I Þar skammt fyrir vestan er dal-
í verpi lítið og mun áður hafa heitið
\ Ertudalur, en það nafn hefir nú
afbakast og er orðjð að Herthu-
dal (en Hertha er afbökun úr
þýzka gyðjunafninu Nerthus). Þar
niðri í dalnum er dálítil tjörn, um-
kringd skógi, og var fólk að róa þar
á bátum sér til skemmtunar. En á
tjarnarbakkanum er veitingastað-
ur og þahgað sækir fjöldi manna
frá Kaupmannahöfn á sumrin. Það
kalla þeir skógarferðir. Er þetta
snotur og viðkunnanlegur staður.
—'k—
Við ókum aðra leið til Kaup-
Gömul vindmylna
og róíulangar kindur.
mannahafnar, en yfirleitt var lands
-lagið og svipur þess eins. Er hér
hvert höfuðbólið við annað og er
svo að sjá sem hver þumlungur
lands sé ræktaður. Þar var hey í
sæti á túnum, en bylgjandi akrar
umhverfis og inn á milli heiðgular
skákir þar sem mustarður er rækt-
aður, og þar um kring kálgarðar
með allskonar káli.
Hér voru áður vindmyllur á
flestum bæum til þess að mala
korn, og settu þær sinn svip á land-
ið. Nú eru þær flestar horfnar og
þykir sjónarsviftir að þeim. Sums
staðar sáum við vængjalausar
mylnur, hrörlegar og ætlaðar til
niðurrifs. En á tveimur eða þrem-
ur stöðum voru mylnur með vængi.
Er nú talað um að friða þær, halda
þeim við og geyma sem þjóðminj-
ar. Ætlunarverki þeirra er lokið, er.
þær eiga að minna á gamla menn-
ingu og vinnubrögð og setja sinn
svip á landið eins og áður.
Á. Ó.
Sambýlismenn hittust að morgni
dags.
— Heyrðuð þið ekki hvernig við
börðum í þilið í nótt? spurði annar.
— Það gerir ekkert til, það var
talsverður hávaði hjá okkur líka.
—•—
Nafnkunnur laxveiðimaður var að
segja kunningja sínum frá góðum
draumi.
— Mig dreymdi að ég var á báti úti
? vatni ásamt fegurstu konunni í ver-
öldinni og við vorum þar tvö ein.
— Og hvernig fór s.vo?
— Það fór ágætlega, ég dró átta
punda lax.
Ung stúlka var í samsæti og hennt
hlotnaðist sá heiður að sitja á mill.
biskups og ábóta, og þótti mikið til
koma.
— Mér finnst alveg eins og ég se
blað á milli Gamla testamentisins og
Nýatestamentisins, sagði hún við
biskupinn.
— Það blað er nú alltaf autt, svar-
aði hann.