Lesbók Morgunblaðsins - 13.01.1957, Blaðsíða 4

1«
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hugsa trl þe«s hvemig þá færi, bær-
inn ótraustur og hún á valdi villi-
dýrsins með öll börnin. Elztu
drengimir hlýddu þó ekki móður
sinni, forvitnin og hugaræsingin
varð aganum yfirsterkari, og hvað
eftir annað voru þeir að gægjast út
um gluggann til þess að sjá hverju
Ismí fram.
ÞEIR GUÐMUNDUR gengu fyrst
umhverfis bæinn og allstóran
sveig við dýrið. En það sá skjótt
til ferða þeirra, og ber öllum sam-
an um að það hafi stöðugt haft
gát á manninum með byssuna, en
ekki veitti það þeim eftirför. Það
stakk hausnum við og við niður
í fötuna og át, enda var það mjög
soltið. Og er þeir hurfu fyrir horn
hlöðunnar, var það enn að úða í sig
síldina.
Þeir piltamir fóru nú upp á
hlöðumæniimn og þar varð Gísli
eftir með reku sína. En þeir Ólafur
og Guðmundur heldu áfram ofan
á nyrzta fjárhúsið. í sama bili sá
bjöminn þá og komst þegar í víga-
hug. Hann blés fyrst og urraði
grimmdarlega, en tók svo eldsnöggt
undnr sig stökk í móti þeira. Þá
hleypti Guðmundur af byssunni
beint framan í hann og kjálkabraut
hann. Við þetta fell bjöminn aftur
yfir sig, en stóð skjótt upp aftur og
hopaði ura 15 faðma norður á tún-
ið, staðnæmdist þar og hristi haus-
inn.
Þá lét Guðmundur annað skot
ríða og hæfði það björninn í hjarta-
stað. FeH hann þá og lá hreyfing-
arlaus, «i til vonar og vara, hleypti
Guðmundur þriðja skotinu á hann,
og var harui þá dauður með öllu.
Þetta var fullorðið bjamdýr og
rauðkinnungur, en þeir voru jafn-
an taldúr hættulegastir og grimm-
astir allra bjarndýra. Guðmundur
tók feld af dýrinu og lét fylgja
tennur og hranuna. Kjötið vsur sve
etið og þótti gott, en magurt var
það og var á því sýnt að dýrið hafði
lengi soltið.
Þegar athuguð var slóð dýrsins,
sást að það hafði komið að landi
við svokallað Skerjasund, sem er
um 20 mínútna gang frá bænum í
austur. Þar hafði hafísspöngin orð-
ið landföst kl. 7 um kvöldið, og um
svipað leyti hefir dýrið komið á
lar/'. Þ''*> ’ — +’1
er það rakst á slóð drengjanna, sem
höiðu verið að leuca . ...
það slóðina heim að bænum. Var
þetta rétt eftir að drengirnir voru
komnir heim, og má því segja að
þar hafi hurð skollið nærri hælum.
Þess má geta, að um hádegi þennan
dag var „Selfoss“ á siglingu
skanunt austur af Horni. Sáu skip-
verjar þá ísspöngina og á henni
bjamdýr og hefir það líklega ver-
ið saraa dýrið, því að ekki er kunn-
ugt a<5 fleiri bjamdýr hafi þá geng-
ið á land.
TVEIMUR DÖGUM eftir að bjarn-
dýrið var að velli lagt, eða 10.
apríl, lagðist Ingibjörg kona Guð-
mundar á sæng, mánuði fyrr en
eðlilegt var. Hafði hin mikla geðs-
hræring konunnar orsakað það, að
hún ól barnið fyrir tímann. Þetta
beu- svo brátt að, að engin tök voru
á því að sækja ljósmóður, því að
eins og áður er sagt var það tveggja
daga ferð. Var því ekki um annað
að ræða en húsbóndinn tæki sjálfur
að sér Ijósmóðurstörfin. Fataðist
honum og hvergi, og síðan hjúkraði
hann móður og barni af svo stakri
alúð, að allt fór vel. Barnið var
stúlka og fremur lasburða fyrst.
Hún heitir Aðalheiður og er nú gift
kona í Rvík. Hún elur börn sín í
nýtízku fæðingarstofnun, við harla
ólík skilyrði og þau, er móðir henn-
ar varð að láta sér lynda þama í
hamravíkinni norður við íshafið
Iwlda.
I
Geta má þess, að á seinni styrj-
aldarárunum, rak tundurdufl að
landi í Drangavík. Eitt þeirra
sprakk svo nærri bænum, að allt
lék á reiðiskjálfi. Annað var að
veltast dögum saman í brimi rétt
framan við bæinn. Þegar kunnáttu-
menn komu til þess að athuga
duflið, var það virkt, og furðulegt
að það skyldi ekki hafa sprungið
fyrir löngu.. Þannig steðjuðu marg-
ar stórhættur að fólkinu á þessum
stað.
SKRIFA mætti langa sögu um Guð-
mund í Drangavík og fjölskyldu
hans. En það var ekki ætlan mín,
er ég hitti hann vestur í Álftafirði
í fyrra og skrifaði þá hjá mér
uppistöðuna í þessa grein. Heyra
mátti þá á Guðmundi að honum
þótti mák hallað, þar sem Þor-
steinn Matthíasson frá Kaldrana-
nesi skrifaði um dráp bjarnarins
í tímaritið „Heima er bezt“, en
Þorsteinn hafði stuðzt við frásögn
barnakennarans Gísla Guðmunds-
sonar frá Gjögri. Eg hefi nú skráð
hér söguna eftir frásögn Guðmund-
ar sjálfs, konu hans og sona þeirra
Georgs og Arthurs. Spurði ég þau
öll nákvæmlega eftir atvikum og
skráði hjá mér samtímis. Þau hjón-
in létu mér í té mynd þá af bænum
Drangavík, sem hér fylgir. Stendur
sá bær enn, en er í eyði. En mynd-
ina af Guðmundi, Ingibjörgu konu
hans og barnabarni þeirra fekk ég
hjá Arthur syni þeirra.
Áður en Guðmundur fór að búa
í Drangavík, átti hann heima í
Kúvíkum, og var formaður á ára-
báti, sem hann átti sjálfur. Þá voru
kveðnar þar formannsvísur, svo
sem títt var, og var þessi vísa um
Guðmund:
Knár úr vörum Kúvíkur
hvals um leið ótregur
Guðbrands sonur Guðmundur
göltinn ára dregur.
i