Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1957, Síða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
35
Bergensk fyndni
hann nú að skyggnast um hvort
hann sjái nokkuð til mannaferða,
því honum datt í hug, að vinur
sinn og nafni væri nú að koma
að sunnan úr póstferðinni. En þó
hann horfi ofan á Dunhagabakk-
ana í tunglsljósinu, sér hann enga
menn á ferð og þykir þetta mjög
undarlegt, þar sem hann heyrir
hófadyn eins og þar sé verið á ferð
með fleiri hesta. Ekki verður hann
þó hræddur, því hann var enginn
skreffingur, en mjög undrandi yfir
þessu öllu saman. Þegar honum
virðist, sem þeir er þarna voru á
ferð, vera komnir það norður eftir
bökkunum, að þeir væru beint fyr-
ir neðan Litla-Dunhaga, heyrist
honum sem að beygt sé af leið af
einhverjum — því engan sá hann
— og heyrir hann að sá hinn sami
muni ætla að koma heim að Litla-
Dunhaga, og beið hann því enn
við andartaksstund. En þegar
frænda heyrist þessi aðkomandi
vera kominn undir hlaðbrekkuna,
en sér engan, fremur en áður, verð-
ur honum ekki sama, heldur flýt-
ir sér inn í bæ og lokar honum.
En daginn eftir koma þeir sem
fluttu póstinn að sunnan norður að
Friðriksgáfu (Möðruvöllum) og
færðu jafnframt sorgartíðindin um
drukknun Sigurðar Magnússonar
og þeirra hinna sem með honum
fórust. Barst svo fregn þessi fljót-
lega um nágrennið við Möðruvelli
og hafa jól þau er í hönd fóru,
verið hryggðarjól fyrir ekkju Sig-
urðar Magnússonar og vini hans
og kunningja, þegar eingöngu er
hugsað og ályktað út frá því sem
jarðneskt er.
Eg legg engan dóm á fyrirbæri
það, sem eg hef skýrt hér frá. Tek
það aðeins fram, að ég hef ekki
skýrt frá þessu sem spíritisti, held-
ur hið gagnstæða. En hins vegar
veit eg að margt er það til, sem
ekki verður skýrt eða skilgreint,
hvort heldur er á vísindalegan eða
Bergensblaðið „Morgenavisen“
safnar um þessar mundir berg-
enskum kímnisögum, og er ætl-
unin að gefa þær út í sérstakri
bók. Hér er ofurlítið sýnishorn
af þessum sögum.
----o----
Just Bing var alblindur sein-
ustu árin sem hann iifði, og hafði
þá helzt sér til afþreyingar að
hlusta á útvarpið. Svo komu
Þjóðverjar og bönnuðu mönnum
að hafa útvarpstæki. Just Bing
skrifaði þá hernámsstjórninni og
bar sig upp undan þessu, sagði
sem satt var að hann væri blind-
ur og eina ánægja sín að hlusta
á útvarp. Það svar kom frá her-
námsstjóminni, að honum væri
vel komið að hafa útvarp, ef
hann vildi ganga í nazistaflokk-
inn. Þá lét Just Ring skrifa aft-
ur:
— Nei, svo blindur er eg ekki!
-------------o-----
Læknir kom til sjúklings, en
á heimilinu var hvorki til papp-
ír né blek, svo að hann gat ekki
skrifað lyfseðil. Konan kunni
ráð við því:
— Skrifið þér það þarna á
vegginn yfir rúminu hans, og
svo getur hann lesið það þangað
til honum batnar.
----o----
Lítill drengur situr á dyra-
þrepi og háskælir. Þá bar þar
að gamla konu og hún aumkast
yfir hann.
— Af hverju ertu að gráta,
drengur minn?
— Pabbi drekkti ketlingnum
mínum, sagði hann snöktandi.
— Það var illa gert, sagði
konan.
— Já, því að hann hafði lofað
að eg mætti gera það sjálfur.
----------------o----
Rigningasamt er í Bergen. —
Haustið 1917 rigndi þar látlaust
frá því í ágúst og fram yfir
hátíðar. Þá var það í barnaskóla,
að kennslukona var að segja
börnunum frá syndaflóðinu. „Og
spíritískan hátt. Má svo hverdiafa
þá skoðun á þessu sem hann vill,
en hér er aðeins skýrt frá því, sem
ég veit að komið hefir fyrir skil-
orðan og skrumlausan mann, þar
svo rigndi stöðugt í 40 daga og
40 nætur“, sagði hún með mik-
illi áherzlu til þess að börnin
skildu hve stórkostleg þessi
rigning hefði verið. En þá gall
við lítill drengur:
— Var það svo sem nokkuð
mikið?
----o----
Einhendur maður kom í rak-
arastofu, til þess að láta raka
sig. En pilturinn, sem átti að
raka hann, skar hann til blóðs
hvað eftir annað. Maðurinn var
inn rólegasti og sagði ekki neitt.
Piltinum fannst þögnin óvið-
kunnanleg, og til þess að brjóta
upp á umræðuefni spurði hann:
— Hafið þér komið hingað f
rakarastofuna áður?
—Nei, sagði maðurinn, hand-
legginn missti eg í stríðinu.
----o----
Á stríðsárunum var mikill
hörgull á eldsneyti. Maður nokk-
ur ætlaði að kveikja upp hjá
sér á afmælisdegi Hitlers, en elds-
neytið var svo slæmt, að ekki
vildi kvikna í því. Þá tók hann
olíu og hellti á eldinn. En í sama
bili varð sprengingin milrla,
mesta áfall sem komið hefir fyr-
ir í Bergen, þegar allar rúður
brotnuðu, núsin hrundu og skip-
in köstuðust upp á bryggjurnar.
Þá varð mannaumingjanum að
orði:
— Hvað hef eg gert?
----o------
Ölvaður maður og illa til reika
kom inn í sporvagn. Hann sneri
sér þar að hefðarfrú og spurði:
— Eigið þér ekki 35 aura fyrir
farseðli?
Konan reigðist við og svaraði
nei, með fyrirlitningu. í því kem-
ur farmiðasalinn. Sá ölvaði tínir
smápeninga upp úr vösum sínum,
þangað til komnir eru 70 aurar.
— Hérna, takið við þessu, sagði
hann. Það er fyrir mig og kon-
una þarna, hún á ekki 35 aura
fyrir fargjaldinu.
seiri Sigurður Runólfsson móður-
bróðir minn var.
Guðmundur Jónsson
frá Litlu-Brekku í HörgárdaL