Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1957, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
1T7
Næstu stundir voru fremur dauf-
ar, en þegar kom fram á morgun-
inn, fengum við hressingu, það var
kaffi með hörðu brauði. Um hádeg-
ið var okkur borinn ryiðdegismat-
ur, var það saltkjöt og kartöflur.
Um kvöldið fengum við svo aftur
kaffi með prýðilegu brauði. Var
sami háttur hafður á með mat þá
daga, sem við dvöldum um borð í
Esther. Okkur sem vorum í káetu
fanst næstum yfirnáttúrlegt að
hægt skyldi vera að hafa mat til á
réttum tíma fyrir allan þennan
fjölda og svo að bera hann til okk-
ar afturí í þvílíku veðri.
Öllum fór nú að líða betur þeg-
ar á daginn leið og voru sumir
famir að taka lagið og reyna með
því að létta svolítið skapið. Þó var
það allt með gát, komumenn voru
ungir og fullorðnir frá 16 til 70
ára, flestir þó á bezta skeiði lífs-
ins. Það, sem gerði að okkur leið
nú betur, var fyrst og fremst það
að okkur fanst eins og að einhver
æðri máttur hefði ákveðið það að
allt skyldi enda vel fyrir okkur,
eftir því sem út fyrir leit á tíma-
bili. Einnig vorum við farnir að
venjast hinu þunga lofti, sem við
áttum erfitt með að þola í fyrstu.
Hin langa og erfiða nótt var lið-
in hjá með þeim afleiðingum að
allir bátar okkar voru horfnir,
höfðu slitnað frá skipinu, þegar
mest gekk á.
Eitt af því, sem eg heyrði skip-
stjóra fyrirskipa hina eftirminni-
legu nótt var það, að losa lifrar-
tunnur, sem voru á þilfari og setja
í nokkra poka, sem bundnir voru
á hliðar skipsins til þess að lægja
sjóina. Þá gaf hann fyrirskipun um
að fleygja fyrir borð nokkrum
þorskhausa- og kinnapokum, sem
skipsmenn höfðu safnað í og ætl-
uðu að fara með heim. Allar þess-
ar öryggisráðstafanir voru til þess
að gera Esther léttari á sjónum,
og fullvissuðu mig um að við vær-
um nú ekki lengur í beinni lífs-
hættu.
Eg man ekki eftir því að nokk-
ur af okkur komumönnum færi
uppá þilfar frá því um kvöldið 24.
marz, sem var föstudagur og þar
til á sunnudagsmorgun sem síðar
verður að vikið.
Þessi dagur, laugardagur 25.
marz, leið því tíðindalaust að
mestu. Frá því snemma dags hafði
kútter Esther haft vind á bakborða,
var látin „hala“ austur alla næstu
nótt í miklu hvassviðri, sennilega
allt að 10 vindstigum.
Sunnudaginn 26. marz að morgni
fréttum við að farið væri að draga
úr mesta veðurofsanum. Kl. 8
ákvað skipstjóri að tilraun yrði
gerð að sigla til lands. Var nú
bætt við seglum og skipinu snúið
vestur, sögðu skipsmenn okkur að
það væri alveg á takmörkum að
hægt væri að sigla.
Samt var siglt allan daginn til
kl. 6 um kvöldið og var þá staður
skipsins nálægt því sem Esther var
stödd, þegar við komum um borð í
skipið. Þar var snúið við og haldið
austur og útaf Krýsuvíkurbergi. Á
þeirri leið sáum við Ijósin heima
hjá okkur þar sem við tveir félag-
ar vorum lengi uppi á dekki meðan
siglt var framhjá Grindavík.
Skipstjóri taldi tilgangslaust að
sigla upp á víkina vegna hvass-
viðris, enda var myrkrið að skella
á. Svo var ekki að vita hvernig
á stóð með báta og mannafla. Töld-
um víst að fáir hefðu náð lendingu
heima, þegar veðrið skall á. Skip-
stjóri ákvað því að halda skipinu
grunnt útaf Krýsuvíkurbergi um
nóttina og var svo gert og beðið
þar næsta dags í von um batnandi
veður með morgninum.
Við félagarnir tveir fórum undir
þiljur, þegar dimmt var orðið.
Mánudaginn 27. marz um morg-
uninn hrökk eg upp við mikinn
hávaða og mannamái uppi á þilj-
um. Allir voru á hlaupum, það var
orðið albjart af degi, eg hafði sof-
ið um stund.
Eg fékk fljótt að vita hvað um
var að vera. Skipið var statt grunnt
undan Krýsuvíkurbergi í sléttum
sjó, en enn var all hvasst.
Allir, sem í hásetaklefa voru,
urðu að fara upp á þiljur að fá
sér ferskt loft meðan hreingern-
ing fór fram, en á því var áreið-
anlega full þörf. Mér virtust allir
glaðir og brosleitir, eg hafði ekki
séð marga af mínum hásetum frá
því við komum um borð í Esther
og mátti segja að þarna yrði fagn-
aðarfundur hjá okkur, allt það
liðna var gleymt í bili.
Um hádegisbilið var kjöt og
kartöflur til matar eins og aðra
daga, en í þetta sinn var kaffi á
eftir. Að máltíð lokinni var rætt
við skipstjóra um það að sigla til
Grindavíkur. Það mun hafa verið
um kl. 1 s. d. að siglt var vestur
með landi mjög grunnt. Danski
fáninn (hann var þá siglingafáni),
blakti við hún á afturmastrí, og
átti að gefa til kynna að skipsmenn
vildu hafa samband við land. Enn
var þó svo hvasst að við vorum í
vafa, hvort hægt væri að koma
báti út.
HEIMTIR ÚR HELJU
Þar sem við vorum allir úr Járn-
gerðarstaðahverfi var siglt vestur
á víkina. Sáum við nú menn á
hlaupum í landi, en fátt um fleyt-
ur í naustum þar.
Fór nú skipstjóri eins langt inná
víkina og hægt var. Sást þá til
skips á leið út til okkar, kom þar
eitt stærsta skip sveitarinnar. Það
hafði ekki náð sinni heimalendingu
þegar veðrið skall á. Var það nú
þarna eitt í nausti. Skipið var frá
Þórkötlustöðum. Það nálgaðist
okkur fljótlega, þar sem var undan
vindi að sækia.
Á þilfarinu á Esther voru allir