Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1957, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
185
Smásagan
í klóm kínverskra sjóræningja
EGAR eg kom til Hong Kong var
mér skýrt frá því á skipaafgreiðsl-
uimi, að eina skipsferðin til Singapore
á næstunni, væri með gufuskipinu
„Ningpo", en það væri ekki neitt fyrir-
myndar skip. Mér lá mikið á, svo
aS eg keypti farseðil með því, og
ekki grunaði mig þá að eg væri að
steypa mér út í hið óhugnanlegasta
ævintýr, sem eg hefi ratað í.
„Ningpo" lá við hrörlega vöru-
hryggju. Þetta var gamalt skip, aðeins
4000 lestir að stærð, og hafði verið
smíðað til þess að vera í förum milli
Kínastrandar, Malaja og Austindía. Nú
var það ekki samkeppnisfært lengur
vegna þess að komin voru stærri og
hraðskreiðari skip, og það var líka
ósélegt, hvar sem á það var litið.
Mér leizt ekki á það. Eg hafði séð í
blöðunum þá um daginn, að þrír Kín-
verjar hefði verið teknir fastir og
ákærðir fyrir að hafa tekið þátt í að
fangamark Kristjáns 9. og skjald-
armerki Reykjavíkur: flattur salt-
fiskur með kórónu yfir. Uppi á lofti
í húsi þessu er Forngripasafnið en
niðri bókasafnið.
Hvað er þá um lífið í Reykjavík
að segja? Það er ekki sjaldgæft,
þegar inn í timburkofana er kom-
ið, að þar sé ríkmannlegt um að
litast. Það er eins og margir kepp-
ist við að stæla Kaupmannahöfn,
að minnsta kosti innanhúss. En
hvað sem borginni sjálfri líður, þá
er útsýnið dásamlegt, einkum norð-
ur til Snæfellsjökuls. Annars er
ekki margt að sjá í umhverfinu.
En er vér göngum um Austur-
stræti skulum vér líta inn í Prent-
smiðju ísafoldar. Þar eru vinnu-
brögð sem taka fram því sem er í
flestum blaðaprentsmiðjum í Eng-
landi.
ræná hollenzka gufuskipið „Van
Heutsz“, skammt fyrir norðan Hong
ICong. Ræningjarnir höfðu þar náð í
hálfa milljón dollara gulls, og auk
þess höfðu þeir tekið höndum sex
auðuga Kínverja, og slepptu þeim
ekki fyrr en hver þeirra hafði verið
leystur út með 10.000 dollara gjaldi.
Þetta skip hafði þó haft allmikinn við-
búnað til þess að verjast sjóræningj-
um. En ræningjarnir, sem voru 20 sam-
an, höfðu komizt um borð sem far-
þegar.
Eg huggaði mig við það, að engir
s.ióræningjar mundu ráðist á jafn gam-
alt hró og „Ningpo“, því að þar mundi
ekki um auðugan garð að gresja.
Eg kom farangri minum fyrir í
klefanum, sem mér var ætlaður, og
síðan gekk eg á fund skipstjórans.
Hann hét Digby MacPherson. Hann
stóð í brúnni og hallaðist út um
glugga, þegar eg kom þangað. Þetta
var mjög þrekinn maður. Hann var
í hvítum einkennisbúningi, sem stóð
honum svo á beini, að allir saumar
virtust vera að bresta. Hann virti fyr-
ir sér borgina og sagði svo:
„Þessi Kínaströnd er orðin býsna
viðsjál“.
Eg vissi hvað hami átti við: óeirðir,
hungursneyð, smyglara, njósnara og
ránsmenn. Þess vegna þótti mér það
undarlegt, að á „Ningpo" voru engar
vamir gegn sjóræningjum. Þar voru
engir varðmenn til eftirlits, þar var
ekki stálnet þvert um skipið til þess
að afkróa þilfarsfarþega, svo að þeir
kæmist ekki að brúnni og aftur í skip-
ið. Sjóræningjar voru vanir því að
dulbúa sig sem fátæka Kínverja og
vera á þilfari, svo að þeir yrði síður
grunaðir. Eg spurði skipstjóra hvern-
ig stæði á þessari vanrækslu.
„Eg hefi nú verið í strandsiglingum
hér í 25 ár“, hreytti hann úr sér, „og
aðeins tvisvar sinnum hefi eg orðið
fyrir árás. í fyrra skiftið var eg á
„Taiyuan" og við áttum skammt eftir
til Hong Kong. Þá tók stýrimaður
minn eftir því, að tveir „junks“ (kín-
v«rsk skip) veittu okkur •ftirför. Við
lógðumst þá við festar milli Macao og
Ma La Chao eyarinnar. Skipin komu
nær og allt í einu hófu þau skothrið
á brúna. Þau voru þá komin svo nærri,
að ekki var steinsnar á milli og við
stýrimaður fleygðum nokkrum tundur-
sprengjum á þau. Skipin sprungu bæði
í loft upp. Síðan fórum við að rann-
saka farþegana og fundum þá meðal
þeirra tíu sjóræningja. Við settum þá
í bönd og afhentum þá yfirvöldunum.
Og sjálfsagt hafa þeir verið háls-
höggnir, það er algengasta refsingin
við öllum yfirsjónum í Kína.
í seinna skiptið var eg á „Ningpo“
og við vorum þá staddir suður af
Shatow. Meðan við lágum við Amoy
höfðu nokkrir sjóræningjar laumast
um borð, og rétt eftir miðnætti komu
þeir skríðandi upp í brúna eins og
hrckkálar, og fóru svo að skjóta og
æpa. En við settum á þá vélbyssur og
meira þurftu þeir ekki.“
Hann glotti. „Slíkar sögur berast
fljótt meðfram ströndinni og eg býst
við að sjóræningjar láti okkur í friði,
vegna þess að við séum ekki lambið
að leika við“.
Skipstjóri sagði mér frá því að það
væri svo sem ekki ný bóla að sjóræn-
ingjar væri átferðinni. Árið 1938 stofn-
aði Wong Kung Kit heilan flota sjó-
ræningjaskipa. Hann hafði lengi verið
meðeigandi í spilavítum og ópíums-
knæpum í Macao. Um átta ára skeið
helt hann uppi sjóránum í grend við
Hong Kong og Canton, en hafði sjálf-
ur aðsetur í Macao. Kínverskir komm-
únistar náðu honum 1940 og fram-
seldu hann Portúgalsmönnum. Hann
flýði úr varðhaldi, en var skotinn á
flóttanum. Síðan hefir kona hans, frú
Wong, stjórnað sjóræningjaflotanum.
Það er sagt að hún viti hvar Wong
íaldi 50 milljónir dollara, sem hann
hafði rænt. Hún er enn tíður gestur
á náttklúbbunum í Macao, spilar fjár-
hættuspil og dansar og ögrar lögregl-
unni. Stundum hverfur hún þó tíma
og tíma ,og þá er það segin saga að
stærstu fyrirsagnir blaðanna í Hong
Kong eru um sjórán.
Duncan, fyrsti stýrimaður kom nú
að, og við vorum kynntir. Hann fræddi
mig um meira viðvíkjandi sjóránunum.
„Stærstu ránin eru framkvæmd af
þeim, sem hafa miklu liði á að skipa,
eins og frú Wong. Öll ráðin eru lögð
á fyxirfram, og sjóræningjar laumast
ekki um borð í skipin fyrr en allt er
undixbúið. Stundum múta þeir skip-
r
\