Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1957, Blaðsíða 10

182
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
það er alveg furðulegt hve mikið
þeir lesa.
Mesti ókosturinn á Reykjavík, að
mínu ájiti, er sá, að þar er enginn
banki. Sagt er að í landinu sé
90.000 sálir, þar af 2500 í Reykja-
vík. Þeim veitti ekki af því að hafa
banka.
Reykjavík er þrifleg og skemmti-
leg. Þar eru tvær aðalgötur sam-
hliða, og nokkrar þvergötur. Þar
er dálítið opið svæði með mynda-
styttu af Thorvaldsen.
Eg gekk einu sinni suður fyrir
tjörnina, sem er að baki bæarins.
Þar í mýrinni hitti eg fjölda
kvenna og barna, sem ýmist voru
að bera mó á þurrkvöll, eða flytja
þurran mó í hripum á hestum
heim til sín. — Þetta er alveg eins
og í írlandi. Hér hafa menn hvorki
kol né við til eldsneytis. —
Hann segir frá því að þeir hafi
heimsótt Hilmar Finsen landshöfð-
ingja og verið tekið þar forkunn-
ar vel. Síðan heimsóttu þeir Pétur
biskup og voru ákaflega hrifnir af
Þóru dóttur hans, sem hann segir
að hafi verið þeirra „góði engill“
meðan þeir dvöldust hér. Hann
segir og frá veizlu sem haldin var
um borð og voru íslenzku gestirnir
þessir: Hilmar Finsen og frú, Berg-
ur Thorberg amtmaður og frú,
Árni Thorsteinsson, Pétur Péturs-
son biskup, frú og dóttir, Jón Pét-
ursson yfirdómari, Jón Þorkelsson
rektor, Jón Árnason umsjónar-
maður, Sigríður Jónsdóttir og Guð-
rún Knutsen, „tvær yndislegar
ungar stúlkur í íslenzkum þjóð-
búningi" og Jón Jónsson ritari,
sem þá var lögreglustjóri. Dansað
var um borð og þótti þeim ensku
það undarlegt að dansa á þiljum
um hánótt í fullu dagsljósi.
E. J. OSWALD, ensk kona, ferð-
aðist hér um land árin 1875,
1878 og 1879. Fylgdarmaður
hennar fyrsta árið var Oddur
V. Gíslason síðar prestur og sett-
ist hún þá að í húsi Rósu móður
hans í Brattagötu. Seinni árin
var Þorgrimur Gudmundsen
fylgdarmaður hennar.
Þrjár götur eru í Reykjavík og
liggja samhliða, en auk þess tvær
þvergötur, sín í hvorum enda
byggðarinnar. Þær eru vel gerðar
og vel við haldið. Þar er einnig
grasvöllur og á honum miðjum
stendur líkneskja Thorvaldsens,
eina skrautið í bænum. Annars er
byggðin óregluleg, tvö og þrjú hús
saman á víð og dreif. Opinberar
byggingar eru: ljót gulmáluð
kirkja, sem þeir kalla dómkirkju,
snoturt hvítkalkað hús, þar seni
landshöfðingi býr, og svo skólinn,
enn stærra hús og gulmálað!
Flest húsin eru úr timbri, tjörg-
uð með hvítum gluggum. Mörg
standa í görðum þar sem eru harð-
ger blóm, eða þá rófur og kartöfl-
ur. Garðarnir sýna algert kæru-
leysi manna fyrir umhverfinu.
Oft langaði mig til þess að taka
til höndunum í görðunum og
koma þeim í lag, því að íslend-
ingar hafa ekki neina sinnu á
að fegra í kring um sig. En inni
eru húsin yfirleitt snotur, og sum
þeirra reglulega skrautleg. Þar
er oft mikið af blómum, sem höfð
eru í gluggum, en sjaldan borin
undir bert loft. Nokkrir torfbæir
eru þama, og eru lélegustu sýnis-
hornin af íslenzku byggingarlagi,
bæunum. Rauðir danskir fánar
blakta á mörgum húsum. Yfir-
leitt er framtaksbragur á öllu,
fólkinu fjölgar og verslun eykst.
Búðirnar eru fullar af fólki á
sumrin. Þær eru svipaðar búðun-
um í Hálöndum, þar sem fást allir
skapaðir hlutir, en em dýrir. Á
malarkambinum em fiskstakkar,
og fiskurinn er breiddur þegar sól
skín. Fiskurinn er þurrkaður alveg
eins og hey, og það gera konurnar,
en nokkrir karlmenn róa með fisk-
farma út í skipin á höfninni.
Konurnar eru allar með litla
svarta húfu, líka grísku húfunni,
og á henni er samskonar stuttur
skúfur, sem fellur niður á öxlina, og
klæðir þær sérlega vel. Þær eru
í laglegum peysum og pilsum, með
skærlita klúta og svuntur. Og
þegar kalt er hafa þær skozkt sjal
yfir sér. Karlmennirnir hafa engan
sérstakan búning, nema hvað þeir
eru allir illa til fara, og þegar
kalt er, fara þeir í hvern búning-
inn utan yfir annan, þangað til
þeir eru eins og bimir. Efnaðir
menn eru klæddir eins og annars
staðar tíðkast, en vegna þess að
þeir þurfa að ferðast mikið á hest-
um, eiga þeir sérstök reiðföt og há
stígvél.
Það var ekkert gistihús til þegar