Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1957, Blaðsíða 10

1N
mataræði, nýklipptur og í nýrri
samfestingu. Eg talaði við yfir-
mann hans. Hann sagði að þessi
Aulaqi hefði kynnt sig ágætlega,
hann væri mjög áhugasamur og
mundi brátt verða góður vélamað-
ur.
Þannig getur þá orðið breyting
á þessum slóðum, ekki í einu vet-
fangi, heldur smátt og smátt. Og
neistinn kemur frá nýlendunni
Aden, þaðan berst vestræn menn-
ing tii hinna frumstæðu manna.
BRETAR FRIÐUÐU LANDIÐ
Ennþá eru andstæðurnar miklar.
Þegar farið er frá nýlendunni út á
vemdarsvæðið, er það eins og að
koma í gamlan heim. Áður en eg
kom þangað, logaði þar allt í skær-
um og blóðsúthellingum, og eng-
inn framandi maður þorði að hætta
sér þangað, nema hann væri vel
vopnaður og hefði herfylgd. Og nú
eru þessar skærur einmitt að gjósa
upp aftur. En þegar eg kom þang-
að, hafði hinn merkilegi maður,
Harold Ingram, komið á friði á
eystra verndarsvæðinu og þaðan
breiddust áhrifin út til hinna enn
frumstæðari þjóðflokka á vestra
svæðinu. Ingram ferðaðist byggð
úr byggð og oft var’ Doreen kona
hans með honum, og hún stóð hon-
um ekki að baki. Hann skjállaði
höfðingjana, rökræddi við þá, fór
bónarveg að þeim og hafði stund-
um í hótunum. Hann fekk á sitt
mál soldáninn í Quaiti og merka
höfðingja, eins og t. d. Abu Bakr
AI Kaf í Hadramaut, og síðan varð
honum meira og meira ágengt.
Svo breiddist friðaraldan vestur
á bóginn líka. Landstjórinn í Aden,
Sir Tom Hickinbotham, sendi þang-
að erindreka sína, og þeir fengu
hvern þjóðflokkinn eftir annan til
þess að heita því að hætta öllum
skærum, leyfa úlfaldalestum að
fara í friði og taka heilræði og ráð-
leggingar af stjórninni í Aden. Síð-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
an hefir mikið verið gert til að
bæta heilsufar íbúanna, mennta þá
og kenna þeim jarðrækt.
Að vísu urðu skærur við og við
og einu sinni lá nærri að eg yrði
fyrir Haushabi ræningjum, sem
gerðu árás á vígi í Lahej. En yfir-
leitt gat eg ferðast óhultur um
landið þvert og endilangt, og það
er meira en hægt var að segja um
ferðalög þar áður.
Eg átti oft leið um Lahej og varð
gagnkunnugur soldáninum þar, Sir
Ali Abdul Karim. Fáir af höfðingj-
unum á vemdarsvæðinu eru slíkir
skörungar sem hann, og enn færri
hafa jafn fjölhæfar gáfur.
Það var í höfuðborg hans, að mér
var boðið Ijón. Sagan um það gef-
ur nokkrar upplýsingar um landið.
Þetta var stórt og fallegt ljón, með
dökku faxi. Keisarinn í Eþíópíu
hafði gefið það hálfbróður Alis,
Fadhl Abdul Karim, meðan hann
var soldán. Fadhl fór úr landi
vegna þess að hann var veikur og
lá undir ýmsum ákærum. Hann
hafði á brott með sér kvennabúr
sitt, pípuleikara og nokkuð af ríkis-
sjóðnum. Hann skildi Ijónið eftir í
Lahej, en ekkert fóður handa því.
Ljónið var þurftarfrekt og eftir
einn eða tvo mánuði hafði það etið
stórt skarð í tekjur ríkisins. Arthur
Watts, enski ráðgjafinn, sá að svo
búið mátti ekki standa, svo að hann
lagði að mér að þiggja ljónið. Eg
hafnaði því boði. Að vísu var það
freistandi að siga ljóninu á rottu-
sæginn sem var í íbúðarhúsi okk-
ar í Aden, en það gat endað með
skelfingu!
LAGT Á STAÐ INN í LAND
Eg fór margar smáferðir inn í
landið, en einu sinni fór eg „stóra
hringinn“, sem Bretar kalla svo.
Er það 2300 km. leið frá Aden til
Yeshbum, þaðan norðvestur til
Beihan Qasb, þvert yfir Wadi
Hadramaut, suður til Mukalla og
þaðan meðfram ströndinni til
Aden. Á þessu ferðalagi voru þær
með mér Helen kona mín og frú
Dorothy Griffiths frá Aden. Við
lögðum á stað á vetrarmorgni, vor-
um í jeppa en höfðum flutninga-
bíl með. Var fyrst haldið til fiski-
mannaþorpsins Shuqra, sem er
höfuðborg í ríki soldánsins í Fadhli,
og þaðan var svo farið inn í
land.
Þegar við ókum upp eftir sneið-
ingunum í Arqub-skarði, var engu
líkara en að við værum komin á
einhvern dauðan og útbrunninn
hnött. Allt um kring voru blásin
hraun með köldum klettum og sag-
tenntum börmum á eldgígum. Sól-
in steypti yfir þetta brennandi
geislum, bílarnir okkar mjökuðust
áfram yfir hraungrjótið eins og
litlar bjöllur, sem villst hefði í
ógurlegum gjall og öskuhrúgum.
Þegar upp á brúnina kom, en hún
er 3000 feta há, var snúið í áttina
til Mudia. Langt til vinstri reis í
iðandi tíbránni granítklettaveggur-
inn Qaur ed Audilla, en undir hon-
um er þorpið Lodar. Uppi á háslétt-
unni þar fyrir ofan, sem er 7000
feta há, og verður ekki náð nema
eítir mjóum einstigum, þar sem
f jallageitur hafa trauðlega fótfestu,
er frjósamt land, akrar, aldinviðir
og beitilönd, því að þar er miklu
svalara. En leið okkar lá austur
á bóginn um brúna sléttu, vaxna
úlfaldaþyrnum og öðrum eyði-
merkurgróðri.
Þegar við komum í nánd við
land Aulaqi-manna, var okkur ráð-
lagt að fá herfylgd, því að nýlega
hefði ránsmenn ráðist þar á bíla.
En við fórum nú samt yfir þetta
land án þess að neitt bæri til tíð-
inda og komum um kvöldið að
Habban, verslunarstað 1 Wahidi
soldánsríki í dalnum Yeshbum.
Þetta er langur dalur og hann var
til skamms tíma nefndur „Morð-