Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1957, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
199
dalur“. Hér mátti áður heyra skot-
hríð, því að fyrirsát og morð voru
þar daglegt brauð. í nokkrum þorp-
um í dalnum sáum við að grjót-
garðar voru milli húsa og vatns-
bóls, svo að konur sem sóttu vatn,
gæti haft skjól af þeim. Langar
raðir af feisknum trjástofnum
sýndu hvernig menn höfðu í hefnd-
aræði drepið rætur döðiupálmanna
með því að hella á þær steinolíu.
Nú er rúmt ár síðan að bílveg-
ur var gerður um dalinn og síðan
hafa íbúarnir fengið að vera í friði.
Nýir döðlupálmar hafa verið gróð-
ursettir. Lítil börn móktu þar und-
ir trjám og geitur voru víða á beit.
FARIÐ EFTIR MANN-
VIRÐINGUM
Héðan var haldið til Beihan
Qash. Komum við þangað um kvöld
og var tekið á móti okkur með
mikilli skothríð. Við vissum ekki
hvaðan á okkur stóð veðrið, en
þetta var þá fagnaðarkveðja Husa-
in Sharifs og manna hans. Hann
kom sjálfur á móti okkur í kápu
og með túrban á höfði, skeggjaður
einsog spámaður og með glettnis-
svip í augum. Hann fylgdi okkur
til heimkynna sinna og þar var
okkur boðið kaffi með karde-
mommum út í. Síðan var okkur
fylgt til svefnherbergja í turni
nokkrum. Hussein hafði gengið úr
rúmi fyrir mér, af því að eg var
konsúll og lét mig sofa á virðuleg-
asta stað á efstu hæð. Á næstu hæð
þar fyrir neðan, var skákað brezk-
um herforingja, sem með okkur
var. En á hæðinni þar fyrir neðan
fengu konurnar inni. Hér var
stranglega farið að mannvirðing-
um.
Þá um kvöldið vorum við boðin
í hirðveizlu. Matnum var raðað á
strádýnur og borinn fram í stórum
körfum. Þar voru hæns og egg,
kindakjöt og hrísgrjón, ávextir og
grænmeti. Eftir máltíðina komu
þjónar með rósavatn til þess að þvo
hendur manna.
Daginn eftir sá eg nokkra nauð-
ungargesti sharifsins, stóra og
myndarlega menn, sem voru þar
á torginu og voru !• járnum. Eg
hygg að þetta hafi verið gislar frá
nágranna þjóðflokkum, því að það
er enn venja í Arabíu að göfugir
gislar seljist milli þjóðflokka til
þess að tryggja frið.
Fornir siðir eru þarna, t. d. skírsl-
ur. Ef vafi leikur á því, að einhver
segi satt, þá er glóandi jámi brugð-
ið á tungu hans, og sjáist nokkuð
á tungunni, þá er hann sekur. önn-
ur skírsla er sú, að gleypa stóran
og harðan brauðbita. Ef hann
stendur í manni, eða manninum
svelgist á, þá er hann sekur. Lífs-
baráttan er hörð í þessu landi og
menn verða því harðgeðja. Það
sést á Mubarak Abdullah, foringja
lögregluliðs Breta í Beihan. Þetta
er gjörfulegur maður af Aulaqi-
þjóðflokknum og hann er kunnur
um allt verndarsvæðið. Fyrir
nokkrum árum hvatti hann nokkra
ferðamenn til þess að heimsækja
ættflokk sinn og fullvissaði þá um
að þar mundu þeir njóta beztu
gestrisnu. Samt fór nú svo, að einn
maðurinn var drepinn. Þá reiddist
Mubarek og á næstu árum lét hann
taka af lífi þá frændur sína, sem
sekir voru. Hann er ánægður með
stjórn Breta í landinu, nema hvað
honum finnst þeir allt of miskunn-
samir.
Daginn eftir fylgdi hann okkur
upp á fjallið Jabal Raidan. Hann
sagði okkur, að einhvers staðar
undir klettunum þar væri faldir
fjársjóðir gamla konungsríkisins
Himyar, sem var í blóma um það
leyti er Kristur fæddist. Ríki þetta
náði yfir gömlu ríkin Main, Sheba,
Ausan og Qataban, og var seinasta
stórveldið í Arabíu. Konungamir
höfðu aðsetur sitt í Yemen, en rúst-
ir af köstulum þeirra eru um allt
Tizka í Hadramaut.
hið núverandi verndarsvæði og
hafa grafist í sand. Hafi þeir fólgið
fjársjóðu sína í Jabal Raidan, þá
eru þeir þar enn.
í KVENNABÚRI
í borg Husains eru stór hús og
sum einsog kastalar. Mér líkaði
dvölin þar vel, því að Husain er
greindur maður og fjörugur. Hann
átti sjálfur stuttbylgjustöð og
fylgdist vel með því sem gerðist
í Evrópu og Ameríku. En okkur
var ekki til setunnar boðið, því að
við áttum heimboð að Abdullah
Bahri soldán í Balharith. Hann lá
í tjaldbúðum ofar í dalnum. Þegar
við komum þangað kom hópur
manna á móti okkur og fagnaði
okkur með mikilli skothríð. Okkur
var boðið þar inn í svart tjald úr
úlfaldahári og þar voru bornar
fram allar þær kræsingar, sem til
voru. Síðan var okkur fylgt í ann-
að tjald. Þar settumst við á heima-
gerðar dýnur, höfðum úlfaldasöðla
að halla okkur upp að, drukkum
þarna kaffi og spjölluðum um
landsins gagn og nauðsynjar. Svo
spurði Sheikinn hvort konurnar
hefði ekki gaman að því að heim-