Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1957, Blaðsíða 14

m
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagaa
MeS erni á flugi
Eítir Gerald Abrahams, siglingaíræðing
TOMMI kom til mín og var í heldur
góðu skapi.
— Flutningur til Kongo! kallaði
hann. Við eigum að fljúga til Leopold-
ville á morgun, og förum í Dakota-
flugvélinni.
Mér þótti 1 aðra röndina vænt um
þetta, en hefði þó kosið einhverja aðra
flugvél. Að vísu var Dakota-flugvéli -
ágæt, en hún var ekki jafn vel útbúi
aS nýtízku tækjum eins og aðrar flug
vélai- félagsins.
Mcðan þeir Tommi og Pétur sáu um
hleðslu varningsins í flugvélinni, dró
eg upp flugleiðina, yfir Algier og þvert
yfir Sahara til Nigeria, og þaðan yfir
frönsku Miðafríku til Leopoldville.
Fjórum dögum seinna lenti flugvél-
in í Leopoldville og hafði ekkert borið
til tíðinda á ferðinni. Monsieur Pounad,
umboðsmaður flugfélagsins, tók á móti
okkur á flugvellinum.
— Er nokkur flutningur heimleiðis?
spurði Tommi.
Pounad brosti íbygginn.
— Já, sagði hann, óvenjulegur og
dýrmætur flutningur.
Við fórum að athuga hvaða flutn-
ingui- þetta væri. í>ar á meðal var þá
stórt búr og í því öm, — sá stærsti
og grimmilegasti öm sem eg hefi séð,
— Þetta er sjaldgæf tegund, sagði
Pounad, og þið verðið að gæta hans
mjög vel.
— Eg lofa því að koma ekki nærri
honum, sagði eg.
Seinna um daginn lögðum við á
stað og ætluðum að fljúga beint til
Douala.
Einn Ijóður á Dakota-flugvélinni var
sá, að þar var ekkert borð fyrir sigl-
ingakortin. Mér kom þá til hugar að
amarbúrið væri tilvalinn staður til
þess, og eg flutti þangað kort mín og
áhöld. Örninn gaf mér illt auga og
ýfði fjaðriraar. Hann var ekki í góðu
skapi.
Landið, sem við flugum yfir var
flatt og mýrlent, og þar voru engin
kennileiti. Eg hafði rétt lokið við að
reikna út hvar við værum staddir er
Tommi kom til mín.
— Hvernig gengur? spurði hann.
— Eg held að allt gangi vel, sagði
eg. Mér reiknast svo að við séum
staddir hér yfir.
Og svo benti eg með blýantinum á
kortið.
Tommi ætlaði að segja eitthvað, en
bað varð ekkert úr því, því að í sama
:ii tók flugvélin mikla dýfu og við
íumst fram að skilrúminu milli sigl-
klefans og farangursklefans.
- Stýrisútbúnaðurinn hefir bilað!
..lilaði Tommi. Hvað er Pétur að
hugsa?
Flugvélin var með sjálfvirkum
stýrisútbúnaði, en ef eitthvað bilar í
honum, þá er voðinn vís. Þetta var í
fyrsta skifti sem hann har'ði bilað.
Við ruddumst fram í stýrisklefann
og urðum þess þá fljótt áskynja hvers
vegna Pétur hafðist ekkert að. Hann
hafði henzt áfram þegar flugvélin tók
dýfuna og lent með höfuðið á ein-
hvcrju. Og nú sat hann þarna dasaður
í stól sínum og logblæddi úr enni hans.
Flugvélin var nú hætt að falla, en
hafði í þess stað tekið strykið beint
upp í loftið. Það var ekki gott að at-
hafna sig þama. Smám saman dró úr
ferðinni og svo komst flugvélin ekki
hærra, en þá fór hún að snúast. Og
það var engu líkara en að vængirnir
mundu brotna af henni við þessar
sveiflur.
Eitir mikla erfiðismuni komst Tommi
í ílugstjórasætið og eg sá að hann
handlék stýrisáhöldin. Honum tókst að
stöðva snúning flugvélarinnar, en þá
vorum við ekki nema tæp 150 fet frá
jörð. Hann stefndi henni nú í rétta
átt og hækkaði flugið. Við höfðum
hrapað 9000 fet og tveimur mínútum
seinna hefði flugvélin verið brennandi
flak í eyðimörkinni, ef Tomma hefði
ekki tekist að rétta hana við. Mig
hryllti við að hugsa til þess.
— Það er bezt að athuga hvernig
umhorfs er í skottinu, sagði Tommi.
Eg kinkaði kolli og bjóst til að fara
þangað. En þegar eg kom fram fyrir
brá mér heldur en ekki í brún. Búrið
hafði opnast við byltingar flugvélar-
innar og öminn var laus. Hann sat þar
á einhverjum farangri með útþanda
vængi og heiptin brann úr augum
hans.
Eg sneri þegar aftur og sagði Tomma
frá því hvernig komið væri. Hann
varð þungur á brún.
— Við verðum að handsama hann,
sagði hann. Það er hættulegt að hann
sé laus.
— Hvemig eigum við að fara að
því? sagði eg, og mér var það alveg
ljóst að það var að bjóða nýrri hættu
heim, ef komið var nærri erninum.
Þá kom Pétri ráð í hug.
— Eg hefi einhvers staðar lesið um
að tigrisdýr losnaði í flugvél, sagði
hann, en flugmaðurinn fann þá upp á
því að hækka flugið þangað til villu-
dýrið leið í ómegin af súrefnisleysi.
Og þá gátu þeir dregið það inn í búrið
aííur.
Tommi dæsti fyrirlitlega.
— Örninn flýgur fugla hæst, sagði
hann, og eg býst við því að hann geti
ílogið hærra en flugvélin sú arna, og
verði ekki var við súrefnisskort.
— Það er þó rétt að reyna þetta,
sagði eg.
Tommi yppti öxlum.
— Jæja þá, sagði hann, það ev engu
spillt þótt við reynum það.
H; nn setti hreyflana á fulla ferð og
ílugvélin tók að hækka flugið. Þegar
hún var komin í 12.000 feta hæð, gægð-
ist eg varlega fram fyxir. Þar sat örn-
inn kotroskinn og var engan bilbug á
honum að sjá. Þegar við vorum komn-
*
)
{
\