Lesbók Morgunblaðsins - 05.05.1957, Blaðsíða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
261
Aðkomufólk fyllti búðír og göt-
ur, og það var jafn sundurleitt eins
og vörurnar, sem þarna voru á boð-
stólum. Tignarhjón frá Englandi
komu í Rolls-Royce bíl og hurfu
inn í búð, þar sem seldur var skor-
inn Krystall. Skellinaðra með hlið-
arvagni staðnæmdist aftan við bíl-
inn og þar komu ung hjón, sem ætl-
uðu sér að ná í notuð svefnherberg-
ishúsgögn. Marokkómaður með
rauðan fez á höfði, var að reyna
morgunskó. Ferðamenn og fransk-
ar húsmæður voru þar í einni
bendu að skoða vörur.
Það var um miðbik Marché
Biron að við sáum hestinn. Hann
stóð á trégrind rétt innan við búð-
ardyr, bar höfuðið hátt og nasirnar
voru dálítið flenntar. í kring um
hann voru olíumálverk, fölsk augu
og mikið af gömlum húsgögnum.
Þetta var stór hestur, hann hefir
verið um 16 þverhandir á hæð,
jarpur á lit og sýnilega alinn.
„Þetta er alveg einstakt tækifæri,
M’sieur“, sagði kaupmaðurinn.
„Þessi hestur er af allra bezta kyni,
og sigraði oft í veðhlaupum á
Longchamp. Og hann var svo
elskulegur og góður, að þegar hann
dó, þá gat eigandínn ekki hugsað
sér að skilja við hann. Þess vegna
lét hann taka af honum belg og
troða hann út. M’sieu hefir ef til
vill ágirnd á honum. Hann kostar
sama sem ekkert, ekki nema lítið
brot af því sem sanngjarnt væri“.
Eg fullvissaði kaupmann um að
eg efaðist ekki um að verðið væri
mjög lágt, en að þessu sinni hefði
eg ekki ætlað mér að kaupa úttroð-
inn hest. í sama bili rak Jean aln-
bogann í mig.
„Líttu þarna út í hornið“, hvísl-
aði hún. „Þar er gripur, sem við
þurfum að eignast, þetta borð
þarna. Við verðum að kaupa það!“
Eg lét sem eg væri að ráfa um
búðina og kæmi svona af tilviljun
að þessu borði. Það var fallegt. Að
vísu var ryk á því og það þurfti
að gljábera það, en viðurinn var
alveg órispaður og innsmellta
skrautið eins og nýtt. Jean hafði
rétt að mæla, þetta borð þurftum
við að eignast.
Eg ávarpaði Jean á hunda-latínu,
eins og það er kallað í alfræðibók-
um. Við höfðum oft gripið til þess
erlendis, þegar við vildum forðast
að menn skildu okkur.
„Farðu nú gætilega“ sagði eg,
„ef hann heldur að við höfum á-
girnd á borðinu, þá hækkar hann
verðið". Svo sagði eg á ensku að
bezt væri fyrir okkur að snæða
miðdegisverð.
Fjölsóttasta veitingahúsið þarna
er jafn einkermilegt og markaður-
inn sjálfur. Það er dimmt, lágt und-
ir loft og vaxdúkur á borðum og
þar er borin fram ertu og kartöflu-
súpa. Þeir kaupmenn, sem ekki
hafa mat með sér, eru stöðugir gest-
ir þarna í Restaurant Marché.
Um leið og eg hreinsaði skálina
mína með brauðmylsnu, skýrði
eg Jean frá því hvernig eg ætlaði
að fara að því að fá borðið með
góðu verði.
„Við skulum fara að eins og við
gerðum á þjófamarkaðinum í
Shanghai," sagði eg. „Kaupmaður
heldur að við höfum ágirnd á hest-
inum, svo við skulum láta allt snú-
ast um hann. Svo bætum við þar
við þremur eða fjórum hlutum öðr-
um, þar á meðal borðinu, og spyrj-
um hvað allt þetta kosti. Svo skul-
um við sleppa einum og einum hlut
og spyrja hvað það kosti, sem eftir
er. Á þann hátt komumst við að
því hvað hver hlutur kostar. Og
Skransala