Lesbók Morgunblaðsins - 05.05.1957, Blaðsíða 10

262
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þá skulum við snúa ©kkur að borð-
inu og prútta um verðið“.
„Það er reynandi“, sagði Jean,
„en við skulum ekki fara þangað
nú þegar. Þá færi kaupmann að
gruna margt. Við skulum ganga hér
um í klukkustund og freista svo
gæfunnar“.
Við gengum og gengum. Maður
veit ekki af tímanum í þessari ös,
og við skoðuðum flest af því, sem
þar var að sjá. Einn kaupmaður
skýrði okkur frá því, að þessi mark-
aður hefði byrjað á seinni hluta
19. aldar undir norðurmúr Parísar.
Goskarlarnir — þeir eru kallaðir
chiffoniers á frönsku —, sem enn í
dag gramsa í öllum sorptunnum á
morgnana, gerðu sér bækistöð í
skúrum undir múrveggnum. Þang-
að báru þeir til sölu ruslið, sem
þeim hafði áskotnazt, og af því að
þeir voru taldir heldur óþrifnir,
var þetta kallaður Flóamarkaður.
Hagsýnar franskar húsmæður
vöndust á að fara á Marché aux
Puces, til þess að ná í hitt og þetta,
sem ekki var selt í búðum, svo sem
nýtt hjól undir barnavagninn, eða
þá einn hurðarhún. Og skömmu
seinna fóru svo útlendir ferðamenn
að venja þangað komur sínar, og
þeir sögðu vinum sínum að það
væri mjög skemmtilegt.
Slungnir fornsalar sáu sér þá
leik á borði og fluttust þangað. Og
nú er þarna sennilega mesta sam-
safn í heimi af gömlum frönskum
húsgögnum, postulíni og krystal.
Og það er gizkað á, að þarna sé
verslað fyrir rúmlega 2 milljónir
dollara á ári. Það er ekki lítið!
Á leiðinni í búðina, þar sem
borðið var, staðnæmdust við Jean
nokkra stund til að hlusta á feita,
miðaldra húsmóður prútta við
kaupkonu, sem var svo lík henni,
að þær hefði vel getað verið syst-
ur. Það var út af gylltum stól, með
fagurlega útskornu baki og örm-
um. Allt var þetta í góðu, en þær
veifuðu höndum í mesta æsingi, og
tilboðin flugu fram og aftur, þar
til komið var að lokasennunni. —
Kaupandi andvarpaði þungan,
virti stólinn fyrir sér um stund,
og kom svo með lokaboð sitt.
Kaupkonan geiflaði varirnar ug
hnyklaði brýrnar. Hún horfði fyrst
á stólinn og svo á kaupanda. En
áður en hún gæti svarað, sagði
kaupandi: „Verið þér nú sann-
gjörn“. Og sanngjörn hefir hún
sjálfsagt verið, því að rétt á eftir
burðaðist konan með stólinn í
fanginu niður eftir götunni.
Þegar við komum í búðina þar
sem borðið var, stóð eg þar kyrr
um stund og virti fyrir mér hest-
inn.
„Eg átti von á því, M’sieu mundi
koma aftur“, sagði kaupmaður.
„Þetta er alveg ómetanlegur grip-
ur, eða finnst yður ekki svo. Þetta
er gripur, sem alla langar til að
eignast“.
„Jú, þetta er kjörgripur", sagði
eg, „en hann er sjálfsagt allt of
dýr“.
„Nei, hann kostar sama og ekk-
ert“, sagði kaupmaður og nefndi
upphæð, sem ekki hefði átt að vaxa
í augum þeim manni, sem endi-
lega hefði viljað ná sér í úttroðinn
hest.
„Þessi ljósakróna þarna er ekki
sem verst“, sagði eg og benti á
krystalsljósakrónu, er hekk fram
við dyrnar. „Og stóllinn þarna, það
væri nógu gaman að eiga hann.
Svo er hérna silfurbakki. Hvað
kostar allt þetta og hesturinn?“
Kaupmaður dró andann djúpt,
lokaði augunum og hugsaði sig
snöggvast um. Þegar hann nefndi
verðið, var það hátt, en þó ekki
afleitt sem fyrsta tilboð. Samt sem
áður lét eg í það skína að ég hefði
orðið fyrir vonbrigðum.
„Það eru ekki allir Ameríku-
menn auðkýfingar,“ sagði eg, „og
þessi hérna er fátækur. En hvað
mundi þetta allt kosta ef eg bætti
við borðinu þarna, sem er að liðast
sundur?“
„Borðið er kostagripur“, sagði
hann, „og vel getur verið að það
hafi verið smíðað fyrir konunginn
sjálfan. Bíðum nú við: Hesturinn,
stóllinn, borðið, ljósakrónan, silf-
urbakkinn
Svo nefndi hann verðið, og nú
var það ekki lágt. Það mátti heita
ósvífið. Það var auðséð að hann
grunaði að við vildum eignast
borðið. En eg hafði enn trú á að-
ferðinni, sem hafði gefizt svo vel
í Kína. Ef eg breytti um hluti nógu
oft og nógu fljótt, þá mundi hon-
um fipast og eg komast að raun
um hvað hann vildi fá mikið fyrir
borðið eitt.
Þá byrjuðum 'við að prútta.
Fyrst um verðið fyrir alla hlutina.
Svo um verð á fjórum, síðan á
þremur — hestinum, borðinu og
ljósakrónunni. Og þá hafði eg kom-
izt að því hvað hann virti borðið.
Svo spurði eg hvað hann vildi fá
fyrir hestinn og borðið. Eg vildi
hafa hestinn með, svo að hann
heldi ekki að eg væri eingöngu að
hugsa um borðið.
Við buðum hvor á móti öðrum.
Eg hækkaði mitt tilboð um nokk-
ur hundruð franka og hann lækk-
aði sitt álíka mikið. Okkur greindi
enn á um 500 franka þegar hann
gafst upp.
„M’sieu er miskunnarlaus“, vein-
aði hann. „En samt sem áður, þér
skuluð fá gripinn."
Við tókumst í hendur og eg borg-
aði. Það er sendibílastöð í Marché
Biron og eg bað hana að flytja
borðið heim. Hestinn skildi eg eftir
og kvaðst mundu ráðstafa honum
síðar. Satt að segja var eg að hugsa
um að skipta mér ekki meira af
honum.
Franski vinurinn okkar, sem
hafði varað okkur við að fara á
Flóamarkaðinn, borðaði kvöldverð