Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1957, Blaðsíða 7

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
223
Sængurkonusteinn. Af umhverfinu hér
er að finna.
\
grennri að neðan og mjög núinn og
jarðfastur og virðist þarna kominn
fyrir ævalöngu. Gamla gatan lá um
3 metra fyrir ofan hann, en ak-
brautin er um 10 metra fyrir neðan
hann. Spölkorn fyrir austan hann
er stóri steinninn með ártalinu
1896, enda kom sá steinn þangað,
sem hann er nú, í jarðskjálftunum
það ár. Niður af honum liggur brú
sú, er ferðamenn fóru, meðan ferja
var í Laugardælum, en umferð þar
lagðist niður er brúin kom á Ölfusá
1891.
Ekki hef eg heyrt getið um skjal-
festar heimildir frá þeim tíma,
sem atburðir þessir áttu að hafa
gerzt, sem munnmælin herma frá,
en þarna stendur Sængurkonu-
steinn, þögull sem gröfin um at-
burði liðinna tíma, mórauður, elli-
legur og mosavaxinn og nokkuð
sokkinn í jörð.
Nokkrar sagnir lifðu enn á vör-
um gamals fólks þegar eg var ungl-
ingur, sem minntu á Ingólf land-
námsmann. Ein þeirra var tengd
við Inghól. Hann er á hábungu
fjallsins norðaustan til og sést víða
á myndinni má átta slg á hvar hann
að. Hann er ólíkur öllum öðrum
hólum á fjallinu, eða réttara sagt
eini hóllinn á því. Fjallið er að of-
an öldumyndaðar mosaþembur.
Inghóll mun vera 3—4 mannhæð-
ir, kringlóttur og allbrattur. Standa
víða helluendar út úr mosanum.
Þar á Ingólfur að vera heygður.
Ekki má grafa í hólinn, en búinn
er ég að gleyma hvað fyrir ætti að
koma, ef það væri gert. Eitt sinn
bjó á Alviðru, (sá bær stendur við
Sogsbrú), bóndi sem Jón hét og
var kallaður „Jón á betri buxun-
um.“ Hann bjó sig eitt sinn til ferð-
ar, tók járnkarl sér í hönd og hugð-
ist virða að vettugi öll fyrirmæli
og grafa í hólinn. En er hann hafði
grafið stutta stund gerðust einhver
þau undur, að hann hætti sam-
stundis og hélt til bæar. Síðan hef-
ur enginn orðið tíl að grafa í Ing-
hól.
Þá er það Kögunarhóll. Hann er
við suðvesturhorn Ingólfsfjalls og
liggur vegurinn milli hans og
fjallsins. Þar á skip Ingólfs að vera
heygt, en engin munnmæli hef eg
heyrt frekar í sanabaadi við það.
Alagablettir
Péiursmýri « Talknafirði
í LANDAREIGN Eysteinseyrar í
Tálknafirði, þar sem eg átti heima
um 22 ára bil, var mýri nokkur,
sem kölluð var Pétursmýri. Lá það
orð á, að hana mætti ekki slá, því
fylgdi ólán.
Árið 1916 var mjög rýr gras-
spretta, einkum á útengi. Kom þá
til tals að slá Pétursmýri, en eg
stóð fast á móti því, og fleiri. Sig-
urður Magnússon var þá héraðs-
læknir á Patreksfirði, og hafði
hann oft keypt hey hjá okkur, því
að hann hafði kú á fóðrum. Þetta
sumar kom hann að venju og falaði
hey, en nú var honum neitað um
það, vegna þess hvað heyfengur
var lítill. Þótti honum það hart,
svo að faðir minn gekk með hon-
um inn á engjarnar til þess að sýna
honum hve léleg sprettar væri. Sá
þá læknir allstóiv.n fláka ósleginn
og spurði hverju ]\að sætti, að slíkt
engi væri látið ónotað. Faðir minn
sagði honum þá frá þeim álögum
sem þar á hvíldu, og þyrði enginn
að slá mýrina.
Læknirinn vildi ekki leggja trún-
að á slíkar bábyljur og spurði
hvort hann mætti ekki fá heyið
af mýrinni. Jú, það gat hann feng-
ið. Síðan lét hann flytja heyið til
Patreksfjarðar og setja þar í hlöðu.
En skömmu eftir að heyið er
komið til hans, skeði það, að kýr-
in hans hrapaði til bana fram af
kletti í Vatnseyrarlandi, þar sem
kúahaginn var. Hafði aldrei nokk-
ur skepna farizt þarna áður, svo að
menn vissi. Þetta styrkti trú manna
á því, að betra væri að hrófla ekki
neitt við þeim blettum, sem álög
hvíla á.
Viktoría Bjswwáéttii.
ur«aea0>u