Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.1957, Qupperneq 1

26. tbl.
JHaipraWati# \m
Sunnudagur 14. júlí 1957
0m
XXXII árg.
NAFNI MINN VITJAR NAFNS
effir Kristmann Guðmundsson
Ur bók sem er í smíðum
CÓLVEIG hét ein af systrum
Bjöms afa míns. Hún var gifl
kona og bjó í Reykjavík, er þessi
saga gerðist, nokkru fyrir alda-
mótin.
Það var eitt sinn, er hún gekk með
barn, að vinur þeirra hjóna, sem
Kristmann nefndist, vitjaði henn-
ar í svefni og bað hana „að gefa
sér nafnið á barninu" eins og hann
orðaði það. Hún tók dræmt í það
en hann sótti því fastar eftir.
Þegar Sólveig vaknaði, mundi
hún að Kristmann þessi var dáinn
og almennt talið að hann hefði ver
ið myrtur. Hneigðist hún þá til
þess ráðs að gera sem hann bað
því áhætta hefur jafnan þótt að
synja slíkri málaleitan.
Sagði hún nú eiginmanni sínunf
drauminn og það með, að hún vildi
láta barnið heita Kristmann, ef það
yrði drengur. En hann tók þvi
t'jarri og kvað son sinn aldrei
skyldi skírðan slíku nafni, taldi
Kristmann: „— brást þá aldrei, að mér
kæmi einhver aðstoð eða raunabót".
sennilegt að ógæfa fylgdi því, er
maðurinn hafði farist vofeiflega.
Hlaut nú að vera sem hann vildi.
Barnið, sem var stór og hraustleg-
ur sveinn, var nefnt Jón, en viku
eftir skírnina var það liðið lík.
Alllöngu síðan dreymdi eina af
dætrum Björns á Þverfelli, er Sig-
ríður hét, einkennilegan draum.
Henni þótti fólk flest háttað í bað-
stofunni, en sjálf þurfti hún að
skreppa fram í bæ, einhverra er-
inda. Er þangað kom sá hún að
útidyr stóðu opnar, þótti það að
vonum óviðkunnanlegt og bjóst til
að loka. En sem hún hafði lagt
hurðina að stöfum, var henni
hrundið upp aftur og karlmaður
einn, henni ókenndur, féll á grúfu
inn um dyrnar. Hélt hún að hann
væri drukkinn, varð því bæði
hrædd og reið og sagði allbyrst:
„Burt með alla fulla menn héð-
an! Við viljum ekkert með þá hafa,
þegar á að fara að hátta".
Leit maðurinn þá upp og svar-
aði:
„Guð fyrirgefi þér, Sigga mín;
ég hef ekki bragðað vín síðan ég
fór í þessa ferð, og það ríður á
lífi mínu, ef þú rekur mig út. Þú
gjörir sannarlega vel, ef þú lofar
mér að hvílast í rúminu þínu“.
Laut hún þá niður að honum og
sá, að þetta var ungmenni, dapur-
legt mjög, en með hreinan svip
og geðfelldan. Spurði hún piltinn
að nafni. Kvaðst hann heita Krist-
mann og bað hana þess lengstra
orða, að gleyma ekki því nafni,