Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.1957, Síða 9

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
S73
vísum stað. Og þangað var einstaklega
gott að koma, ekki sízt þegar maður
var ungur og ástfanginn. Enginn skildi
ástina betur en Ólöf.
— Ólöf vann mikið utan húss sem
innan, en samt gaf hún sér alltaf tíma
til að tala við þá krakka og ungmenni,
sem nutu hylli hennar. Við fengum að
koma út í slægjuna til hennar, þá setti
hún upp súkkulaðipott, tyllti sér hjá
okkur og sagði okkur sögu. Hún benti
á reykinn og sýndi okkur, hvernig
hann tók á sig mannamyndir á leið
sinni upp í himingeiminn, og svo sagði
hún okkur sögur af þessu fólki sem
hún þóttist sjá í reyknum. Auðvitað
voru þetta ástfangnir unglingar, annað
gat það ekki verið. I skemmtilegu bréfi
sem hún skrifaði mér í desember 1904
segir hún svo: „Nú skal jeg segja þjer
dálítið. Jeg er farin að hlakka til þegar
vorið kemur. með ykkur „krakkana“
og sumarfuglana heim í sumarhreiðrin
ykkar. Hvort skilduð þið nú koma fyrr,
eða aumingja litlu márjuerlurnar, sem
áttu hreiðrin suður og upp á túninu á
Möðruvöllum, þar á tóttarbrotinu, bú
manst! Þið „krakkarnir" komið fyrr,
held jeg, en svo kemur hitt þá líka
altsaman hvað á fætur öðru: syngjandi
fuglarnir, sólskin og grösin, alt sem
manni er mætast. Manstu Hulda,
hvernin márjuerlan vippar stjelfjöðr-
inni sinni, dintar skottinu af eintómri
gleði og ánægju, og manstu hvað hún
er falleg í vextinum og limaburðurinn
ljettur og fínn, en svo hjartans glöð í
öllu látbragði! Og manstu eptir fóta-
burðinum lóunnar? Það er fallegt
göngulag sem hún hefir, stórum er það
öðruvísi en kúnna“.
— OVO að við snúum okkur að öðru.
iJ Las Ólöf mikið á þeim tíma sem
þér voruð handgengust henni?
— Já, hún las mikið, pabbi lánaði
henni t. d. oft bækur. Hin síðari ár las
hún eingöngu um andatrú. Hún hafði
verið í Kaupmannahöfn og las dönsku.
Hún var mjög iðin að eðlisfari, ef hún
var ekki með bók í hönd, þá vann hún
að tóskap og komst mjög langt í þeirri
list. — Ég held, að Ólöf hafi haft mest-
ar mætur á ástaljóðum. Steingrímur og
Þorsteinn Erlingsson voru uppáhalds-
skáldin hennar, einnig dáði hún Matt-
hías, en sjaldan minnist ég þess þó, að
hún færi með trúarljóð hans eða sálma
Hallgríms Péturssonar. Af yngri skáld-
um vakti Davíð Stefánsson mesta að-
Framh. á bls. 374
4 '
I LióðeftirÓlöfuáHlöðuml
1 \
Sólstöðuþula
Veltu burtu vetrarþunga,
vorið, vorið mitt.
Leiddu mig nú eins og unga
inn í draumland þitt.
Minninganna töfratunga
talar málið sitt,
þegar mjúku, kyrru kveldin
kynda á hafi sólareldinn.
Starfandi hinn mikli máttur
um mannheim gengur hljótt,
alnáttúru æðasláttur
iðar kyrrt og rótt,
enginn heyrist andardráttur,
engin kemur nótt.
Því að sól á svona kveldi
sezt á rúmstokkinn,
háttar ekki, heldur vakir,
hugsar um ástvin sinn.
Veit, hann kemur bráðum, bráðum,
hjarti morgunninn.
Grípur hana snöggvast, snöggvast,
snöggt í faðminn sinn,
lyftir henni ofar, ofar,
upp á himininn.
Skilar henni í hendur dagsins,
í hjartað fær hún sting:
Æ, að láta langa daginn
leiða sig í kring.
Ganga hægt og horfa niðr á
heimsins umsnúning.
Komast loks í einrúm aftur
eftir sólarhring,
til að þrá sinn unga unað,
yndiss jónhverf ing!
Þjaki hafsól þrár um nætur,
þá er von um mannadætur.
í skugganum stóð ég
í skugganum stóð ég
með þverrandi þor,
og þegjandi hlóðu sér árin.
Þá komstu með óðinn þinn, unaðar vor,
svo ólgaði blóðið og — tárin.
Og ljósið mér skein, svo ei lengur
var kalt,
og lækning við meini var fengin.
t hugarins leyni nú hljómaði allt,
þú hreiíðir hvern einasta strenginn.
Fann hann mundi deyja
Gnægð mér fyrr af yndis auð
augað bjarta sendi.
Kærleiks var mér rósin rauð
rétt af hvítri hendi.
Nú er dauð min dýra rós,
dáið skin á hvarmi.
Enginn geisli, ekkert ljós,
enginn minnsti bjarmi.
Nautnastundum eg þeim ann,
— aldrei blundar Freyja —
sárt þó undir fögnuð fann,
fann hann mundi deyja.
Gjöf svo mæta ei framar finn,
finn ei bætur sárum.
Þögul græt ég geislann minn,
gröf hans væti tárum.
Við dánarbeð
Fyrrum var ailt það, sem æskti eg mér,
í eldheitri snertingu þinni.
Og hér er ég ennþá við hliðina á þér,
með höndina þína í minni.
En nú spyr ég ekki um nautnlrnar þar
af nærveru, snertingu, þinni.
Nú gef ég þér allt það,
sem óþroskað var,
af ágæti í sálunni minni.
Tárin
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hijóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
í Lyngmónum
1 lyngmónum kúrir hér lóan mín,
hún liggur á eggjunum sínum.
— Nú fjölgar þeim, fuglunum
mínum. —
Hve brjóstið er hreint
og hver fjöður fín
og fegurð í. vaxtalínum.
Það fara ekki sögur af fólkinu því,
en fegurð þó eikur það landinu í,
í landinu litla mínu,
í hrjóstuga, lltla landinu þínu og minu.