Lesbók Morgunblaðsins - 01.09.1957, Blaðsíða 10

430
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
eg reikna alla vinnu okkar og efni
þá mun hvor bær hafa kostað um
4000 krónur. Það er ekki mikið á
móts við byggingarkostnaðinn
núna, en var þó alveg nóg fyrir
okkur.“
„Voru ekki miklir erfiðleikar hér
á frumbýlingsárunum? Hvaða at-
vinnu stunduðuð þið?“
Ingimundur brosir: „Jú, það voru
skolli miklir erfiðleikar, en óvíst
að allir skilji þótt frá sé sagt. Og
þeir bitnuðu ekki síður á konunum
en okkur. Hér voru engin þau þæg-
indi, sem fylgja nýu húsunum.
Verst var þó vatnsleysið. Ekkert
vatn var að finna í landinu. Úr því
rættist þannig, að í næsta erfða-
festulandi, sem Málleysingjaskól-
inn hafði fengið, var lind eða dý
og þangað máttum við sækja vatn.
Það var þó erfitt, því að djúpur
skurður var á milli og yfir hann
þurfti að fara. Líka voru vandræði
um alla aðdrætti, því að við eign-
uðumst ekki hest fyrr en á öðru
ári, og allt varð að sækja niður 1
bæ. Fyrst í stað urðum við því
að bera allt á bakinu. Þegar húsin
voru komin nokkurn veginn í lag,
fengum við atvinnu á Kirkjusandi.
Þangað fórum við gangandi styztu
leið yfir mýrarnar í Laugardaln-
um á hverjum morgni. Þar unnum
við svo allan daginn, en þegar
vinnu var lokið að kvöldi. urðum
við að ganga niður í bæinn til
þess að kaupa nauðþurftir til heim-
ilanna, því að engin verslun var á
Kirkjusandi. Það var svo áliðið
þegar við komum í bæinn, að öll-
um búðum hafði verið lokað, en
við höfðum gert samning við kaup-
mann nokkurn, að hann hleypti
okkur inn um bakdyrnar. Hann
hefði hæglega getað lent í bölvun
fyrir að gera okkur þennan greiða,
en eg vona að honum hafi launast
fyrir að leysa vandræði okkar. Og
svo lögðum við pokana á bakið,
50—60 punda bagga, og köguðum
með þetta heim. Um veturinn, þeg-
ar snjór var, gátum við aregið að-
föngin á sleða. Verst þótti okkur
að bera kol á bakinu; þau fengust
ekki send. Þessi vandi leystist þó
nokkurn veginn á þann hátt, að
við gátum tekið upp mó í okkar
eigin landi. Eftir tvö ár fellst Kol
& Salt á að senda okkur kol heim.“
„Hvenær fóruð þið svo að rækta
landið?“
„Við byrjuðum þegar á því að
girða, setja griphelda girðingu um
landið, það var skilyrði frá bæar-
ins hálfu að svo væri gert. Við
grófum líka skurði til þess að reyna
að þurka mýrina. Á fyrsta ári
gerðum við kona mín dálitla kar-
töfluholu og stækkuðum hana þeg-
ar árið eftir. Kartöfluræktin hefir
gefizt okkur vel. Við höfum aldrei
þurft að kaupa kartöflur síðan við
komum hingað, og venjulega getað
selt svo mikið, að við höfum keypt
fyrir það kjöt til vetrarins. Upp-
skeran var þetta 10—15 tunnur á
ári. Þriðja árið sem við vorum
hérna fengum við þúfnabanann
nafntogaða til þess að slétta land-
ið. Það gekk vel nema hvað nokk-
ur hluti mýrarinnar var enn svo
blautur að hann gat ekki farið þar
um, þar var enn foræði.“
„Og svo hafið þið byrjað land-
búnað?“
„Það kom svona smám saman.
Annað árið okkar hérna réðum við
Sumarliði okkur í vinnu við Elliða-
árstöðina, sem þá' var byrjað á.
Gengum við þangað uppeftir á
hverjum morgni og þurftum að
vera komnir til vinnu ki. 6, hvort
sem unnið var upp við stíflu eða
niður hjá stöð. Jú, og svo byrjaði
búskapurinn smám saman. Eg
hafði hér flest 4 kýr og 60 hæns.
Sumarliði hafði 2 kýr og eitthvað
af hænsum. Það kom á konurnar að
sjá um búin.“
„Gátuð þið fengið nóg fóður
handa svo mörgum nautgripum hér
heima við.“
„Nei, langt frá því. Eg held að
eg hafi aldrei fengið meira en eitt
kýrfóður af túninu. Eg varð því að
sækja heyskap annað: einu sinni á
Elliðavatnsengjar og það var ágætt
Framh. á bls. 435.
Hjónin í Litla Hvammi, Þorbjörg Bjarnadóttir og lngimundur Hall-
frímsson.