Lesbók Morgunblaðsins - 20.10.1957, Qupperneq 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
541
Vestmannaeya
kaupstaður;
Helgafell í baksýn
reiðslu og bjuggu í hendurnar a
frammistöðumönnunum, sem báru
inn heil stórsteikarstykkin á væn-
um steikarfötum, og gekk maður
með borðum og skar fyrir. Er eigi
að orðlengja, að nú gerðist glaum-
ur og gleði og tóku menn óspart til
matar síns og eigi vantaði heldur
vínhressingu, er veitt var ríkulega,
oftast brennivín og koníak og port-
vín var heldur eigi óþekkt. Mælt
var fyrir minni brúðhjónanna,
drukkin hjónaskálin og sungnir
ættjarðarsöngvar. Eftir steikina
var borin inn rúsínugrautur eða
þunn kjötsúpa eða þá vínsúpa
(sætsúpa). Loks var brúðarkakan
sett á borðið, í þeim veizlum, sem
mest var haft við. Var hún afar
stór, enda svo til ætlazt, að heizt
fengju allir einhvern bita að
smaKka af henni. Við háborðið
höfðu allir hnífapör og skeiðar, en
sjálfskeiðinga og hnífa urðu menn
stundum að láta sér nægja við
neðri borðin. Áður en staðið væri
upp frá borðum var sunginn sálm-
ur og lesin bæn. Voru borð síðan
upp tekin nema háborðið, er látið
var standa og hrúgað á það vín-
föngum, kaffi, brauði og kökum og
gátu menn sezt þar og notið kræ3-
inganna eftir vild.
Þvínæst var tekið til að skemmta
sér, mest við söng og spil og
drykkju. Stóð veizlan alveg fram
á morgun og hörgull enginn á veit-
ingum, er hver gat notið sem hann
lysti. Dans var lítið um framan af,
því fáir kunnu þá list fyr en næst
síðasta eða öllu heldur síðasta ára-
tug aldarinnar, en fólk hafði mikla
skemmtun af að horfa á dans. t
þessari mennt voru verzlunar-
mennirnir, hvort sem þeir voru
danskir eða íslenzkir og þá einatt
„forframaðir" erlendis, þeir mest
útförnu í fyrstu og einnig skóla-
piltar og stúlkur, sem verið höfðu
í Reykjavík, en furðanlega fljótt
komst allur þorri yngra fólks upp
á lagið. Sagt er að á þjóðhátíð-
inni í Herjólfsdal 1874, hafi 3 pör
stigið dansinn og áhorfendum, sem
voru allir hinir hátíðagestirnir, þótt
ærið mjög til koma.
Frammistöðumenn skenktu karl-
mönnum romm- og koníak eða
brennivín og konum létt rauðvíns-
púns, er pær neyttu hæversklega
og vart mun það hafa komið fyrir.
að vín sæist á kvenfólki. Hér var
sterkara kynið veikara fyrir og
þótti eigi tiltökumál þótt stæltir
brennivínsberserkir yltu út af í því
Nóaflóði sem veitt var af víni og
jafnan fylgdi slæðingur gauka og
gosa í kjölfarið og lenti tíðum í
aggi og áflogum, en nógir voru til
að skakka leikinn með frammi-
stöðumönnunum, svo sjaldan hlut-
ust veruleg veizluspjöll af drykkju-
látum. Þeir menn sem töldu sig
meiriháttar, forðuðust að láta sjá
á sér vín að ráði, því það þótti
ekki sæma, enda bindindisalda ris-
in hér um þessar mundir fyrir at-
beina Kohls. Fólkið var mjög áfjátt
í að hlusta á hreystisögur sagðar úr
fjalla- og sjóferðum og gerðist
margur, sem ella var fámáll, ærið
drýldinn, ef Bakkus komst í spilið
og karlagrobbið ánægjulegt um-
talsefni eftir á og spunnust einatt
af kátlegar sögur, er gengu manna
milii og um óhemju matarlyst
kappanna, er þeir komust í kraum-
inn.
Fram um aldamótin síðustu voru
veizluhöld með svipuðu móti, en