Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1957, Blaðsíða 14

»78
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan:
Óskiljanlegt steinkast
SAGAN gerðist í Upper Blackwood-
héraðinu í Vestur-Ástralíu, um 25 km.
suðaustur af Boyup Brook og um 320
km. frá borginni Perth. Þetta er land-
búnaðarhérað, þar er akuryrkja, skóg-
rækt, sauðfjárbúskapur, aldinrækt og
mjólkurbú. Þarna er allt slétt og hvergi
neinir felustaðir.
Bill bróðir minn á þarna búgarð, og
í tólf ár hefir verið hjá honum vinnu-
maður, sem Gilbert Smith heitir. Hann
á heima í þriggja herbergja timbur-
kofa um 400 metra frá búgarðinum og
er kvæntur. Kona hans heitir Jean og
þau eiga sjö börn.
Annan mann verður að nefna til sög-
unnar er Alf Krakour heitir. Kona hans
heitir Molly og þau eiga líka sjö börn.
Alf vinnur hingað og þangað, en hann
fekk að reisa sér kofa rétt við girðing-
una á landi mínu og við Bridgetown-
Kojonup-þjóðveginn. Þetta er beint á
móti búgarði bróður míns. Kofinn, sem
Alf reisti þarna var með bárujárns-
þaki og bárujárn var á tveimur út-
veggjum hans, en hinir útveggirnir
voru gerðir úr samansaumuðum striga-
pokum. Þetta var svo sem engin höll,
en íbúðin var heldur þægileg og alltaf
hrein og fáguð.
Nú var það hinn 17. maí 1955, að
Jean Smith fór út að sækja sér eldivið.
Þá var myrkur. Heyrðist henni þá eitt-
hvað detta rétt fyrir framan sig, en sá
ekkert. Þegar hún kom inn, heyrði hún
mikinn skell, eins og steini hefði verið
kastað af allmiklu afli í húsvegginn að
utan. Hún gekk þá út til að sjá hverju
þetta sætti, en varð einkis vör.
Seinna um kvöldið, er hjónin sátu
bæði inni í eldhúsi, voru þau að tala
um þetta, og hvort einhver væri að
leika sér að því að hrekkja þau. En i
sömu svifum kemur gamall golí-knött-
ur fljúgandi þvert í gegn um eldhúsið
og staðnæmdist úti í horni. Og í sömu
svifum heyrðist glamur, eins og steinn
hefði fallið á þakið.
Fyrir utan húsið voru bundnir tveir
veiðihundar og þótti þeim einkennilegt
að ekkert skyldi í þeim heyrast, því
að þeir voru vanir að stökkva upp með
gelti og ólátum, ef einhver kom þar
nærri. Þess vegna leizt Gilbert nú ekki
á blikuna. Hann helt að vissara væri
að þau væri fleiri saman og fór því að
sækja Alí nágranna sinn.
Rétt eftir að hann var farinn komu
tvö högg á húsið, eins og steinum heföi
verið kastað í það. Jean varð hrædd,
en hugsaði þó með sér að öruggasta
ráðið væri að búast til varnar. Greip
hún þá hlaðinn riffil, sem Gilbert átti,
og laumaðist út. Þegar hún var að fara
fyrir húshornið, kom tóm niðursuðudós
fljúgandi og fór rétt framhjá höfðinu
á henni. Þá fauk í hana.
„Gerðu þetta aftur og þá skal eg
skjóta“, kallaði hún.
1 sama bili skullu steinar á þaki húss-
ins. Rétt á eftir heyrði hún mikið glam-
ur, og járnhringur rann niður þakið og
fell fyrir fætur hennar. Þá varð hún
svo hrædd, að hún gat sig ekki hreyft,
en til allrar hamingju kom Gilbert þá
akandi heim í bílnum og hafði með sér
alla Krakour-fjölskylduna.
Fólkið ákvað nú að hafast við inni,
hvað sem á gengi, en svo var grjót-
hríðin mikil á húsið, að enginn gat soí-
ið. Molly hafði hreiðrað um sig á miðju
gólfi. Um miðja nótt fellu nokkrar ný-
skornar sneiðar af kartöflum ofan a
bert brjóstið á henni.
Fegin urðu þau er dagur rann og þá
var þegar farið út og leitað allt um-
hverfis húsið hvort nokkur merki sæ-
ust þess að menn hefði verið þar á
ferli um nóttina, en svo var ekki.
Gilbert fór þá heim til bróður míns
og sagði honum upp alla söguna.
Kvaðst hann vera alveg viss um að
menn hefði ekki staðið að þessum
óskunda, heldur hlyti hér að vera um
„jannick" að ræða. Gilbert er kynblend
-ingur og jannick er draugur, sem
Svertingjar trúa á.
„Vertu ekki að þessari vitleysu",
sagði bróðir minn. „Ef þú verður var
við þetta aftur í kvöld, þá skulum við
rannsaka málið“.
Skömmu eftir dagsetur kom steinn
ofan á þakið hjá Gilbert, og rétt á
eftir ikullu tveir á eldhúsveggnum.
Sögumaður:
Doug Hack
Skömmu seinna kom Ron, yngsti bróð-
ir okkar þangað, því að hann langaði
til að sjá hvað þarna gengi á. Hann
settist á stól fyrir framan hlóðirnar, og
ekki varð honum um sel, er steinn
kemur fljúgandi út úr hlóðunum, fer
rétt fram hjá honum og veltur svo eftir
gólfinu.
Rétt á eftir kom kolamoli á borðið
og var engu líkara en að hann hefði
dottið niður úr rjáfrinu. Og á meðan
Ron var að velta fyrir sér hvernig á
þessu gæti staðið, heyrði hann einhvern
glamranda undir eldhúsborðinu. Hann
leit undir borðið. Þar var þá undir því
miðju gleraður diskur og á honum
miðjum steinn — og var steinninn heit-
ur. Nú vissi Ron að þetta gat ekki ver-
ið einleikið.
Kvöldið eftir afréð eg að heimsækja
Gilbert og kom þangað rétt eftir að
dimmt var orðið. Eg var ekki kominn
nema nokkur skref inn á eldhúsgólfið,
þegar steinvala skall á það fyrir aftan
mig og valt fyrir fætur mér. Eg stökk
út til að vita hvort nokkur væri þar,
en svo var ekki. Þegar eg tók upp
steininn var hann vel volgur.
Hálfri stundu síðar „birtist“ steinn
á eldhúsborðiná. Eg segi birtist, því að
það er eina lýsingin á því. Eg hafði
setið við borðið og horft á það, og allt
í einu lá steinninn þar. Hann datt ekki
ofan á borðið og ekki var honum held-
ur fleygt þangað. Hann bara lá þar allt
í einu og ruggaðí svolítið.
Eg beið enn klukkustund, en ekkert
fleira gerðist. Svo fór eg, en var ein-
je.ðinn í að koma aftur og ráða þessa
gátu.
Krakour-fjölskyldan var hjá þeim
Gilbert í viku, en fór svo heim. Ekki
hafði hún verið lengi heima, er stein-
um byrjaði að rigna yfir kofann, og
virtist nú röðin komin að þeim.
Fregnin um þessa undarlegu atburði
breiddist út, og fólk fór að streyma
hingað úr öllum áttum af íorvitni. Blöð
\