Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1958, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
271
barði mér til hita og beið þess að hún
stigi á skíðin.
„Þakka yður fyrir“, sagði hún og eg
fann að hún lagði höndina á öxl mér.
Eg kveið ekkert fyrir því að verða
að fara út aftur þó dimmt væri. L jós-
kerið mitt var í góðu lagi og eg hlakk-
aði blátt áfram til þess að geta hjálp-
að þessari tápmiklu konu og orðið
nauðstöddum að liði.
Þegar eg átti skammt ófarið til kof-
ans, tók eg eftir því að hún stóð ekki
lengur á skíðunum aftan við mig. Mér
hnykkti ónotalega við og eg kallaði
eins hátt og eg gat. En eg fekk ekkert
svar, nema bergmál frá fjöllunum.
Eg flýtti mér heim í kofann og eg
var mjög skjálfhend þegar eg var að
kveikja á Ijóskerinu. Svo rauk eg fram
í eldhús, greip þar rommfleyg og stakk
í vasa minn. Ljóskerið festi eg v'ð
beltið og svo rauk eg út i myrkrið og
kuldann.
Þegar eg kom á staðinn, þar sem eg
hafði hitt konuna, svipaðist eg um eft-
ir henni, en hana var þverg' að sjá.
Eg fór að athuga slóðina eftir hana,
en gat ekki séð nein spor. Eg kallaðj
og kallaði, þangað til eg var orðin rám.
Svo helt eg áfram.
Tunglið kom upp, og þá tók eg eftir
þvi, að eg hafði gengið mikið lengra
en eg bjóst við. Eg sneri því aítur
heim á leið og hlakkaði til að komast
í hlýuna í kofanum. Eg var orðin þreytt
og sljó og hætt að hugsa um manninn,
sem konan sagði mér frá.
Þá heyrði eg rödd og var þá sem
eg vaknaði af draumi. Eg renndi mér
hratt niður brekkuna og sá þá í tungls-
ljósinu hvar maður lá. Hann var að
kalla veikri rödd og tala eitthvað við
sjálfan sig.
Eg lyfti upp höfði hans og bar romm-
fleyginn að munni hans. Hann svolgr-
aði það í sig. Síðan neri eg hendur
hans og andlit með snjó og nuggaði
fótleggi hans og arma. Og eftir nokkra
stund gat hann risið á fætur.
Við höfðum ekki talað orð saman.
Eg hugsaði um það eitt að ná þessum
manni úr heljar greipum.
Hann var enn með skíðin sín. Við
lögðum svo á stað og eg studdi hann.
Okkur miðaði hægt upp brekkuna. En
þegar heim undir kofann kom, hneig
hann niður. Mér varð ekki um sel og
grátandi og biðjandi tosaði eg honum
inn í kofann. Þar stumraði eg yfir hon-
um og kom honum í rúmið. Eg var
mjög þreytt, en aamt var eg ailtal að
hugsa um konuna, sem nú var ein úti
í kuldanum. Eg þóttist vita að nún
mundi ekki lifa af þessa köldu nótt.
Maðurinn svaf í nær tvo sólarhringa
Þegar hann vaknaði horfði hann undr-
andi í kring um sig og sagði ekkert
langa hríð. Svo mælti hann veikum
rómi:
„Þakka yður fyrir að bjarga lifi
minu“.
„Eg vildi að eg hefði getað gert
meira fyrir yður. Eruð ér ekki Al-
fredo?“ spurði eg.
Hann virtist ekkert hissa á þvi að
eg skyldi vita nafn sitt. Hann kinkaði
aðeins kolli.
Nú varð eg að segja honum upp alla
sögu. Eg varð að segja honum Irá
því að eg hefði hitt konu hans, og
misst af henni aftur.
Hann starði á mig galopnum aug-
um, þar til eg fór að verða hrædd. Eg
bað hann því að vera rólegan og taka
sér þetta ekki nærri.
Þá sneri hann sér upp að vegg og
grét ofsalega. Mér var um megn að
hugga hann, svo eg gekk út. Þar
sat eg lengi og var að hugsa um það
sem fyrir hafði komið.
Þegar eg kom inn aftur, sat hann
við eldinn og horfði inn í logann. Han:i
tók þegar til máls og var nú stilltur:
„Það er kross gerður úr skíðum
hérna neðan við fjallshlíðina. Þar
gróf eg konu mína fyrir viku. Hun
dó af kulda. Við vorum að flýa“
Svo var ekki meira sagt Við sátum
þögul langa hríð. Við fundum bæði
að dásamlegur atburður hafði gerzt —
dásamlegur atburður, sem ekki er
hægt að útskýra ....
Eg starði út um gluggann. Hnígandi
kvöldsól varpaði rauðgullinni slinju
yfir hlíðar og tinda fjallanna. Hér !
faðmi hinnar eilífu fegurðar náttúr-
unnar, hafði eg orðið vitni að óskiljan-
legum krafti hins eilífa kærleika. Og
eg fann til smæðar minnar.
Öperusöngkonan Ernestine Schu-
mann-Heink. var annáluð átvagl. Em-
hverju sinni kom Caruso að henní i
veitingasal, þar sem hún sat við hrok-
aðan disk af steik.
— Ekki læturðu þetta allt í þig?
sagði hann forviða.
— Jú, en eg er að bíða eftir kartöfl-
unum. ^ ^
Gönguferðir
ENGIN ferðalög eru jafn skemmtileg
og gönguferðir. Þá njóta menn bezt
náttúrufegurðar, og oft er hægt að sjá
meira á 10 daga gönguferð, heldur en
margra daga bílferðalagi. En þeir, sem
fara í gönguferðir þurfa að kunna að
búa sig að heiman. Hér eru nokkrar
leiðbeiningar:
Gangið aldrei mjög hratt, ekkert
liggur á, og menn eiga aldrei að þreyta
sig. Gangið aldrei meira en 50 mínút-
ur i senn og hvílist svo 10 mínútur.
M»-.rgir æfðir göngumenn hafa þann
sið að taka af sér skóna í hvert sinn
sem þeir hvíla sig. Það er ekki nauð-
synlegt, en gott ráð er að losa um
skóreimarnar í hvert sinn sem menn
hvílast. Og, vel á minnst, reimið aldiei
skóna fast, það er óhollt fyrir fæturnar.
Þó mega gönguskórnir ekki vera of
víðir, því að þá er hættara við að
blöðrur komi á fæturnar. Veljið skó
sem falla jafnt og vel að fætinum, eru
með þykkum sólum, en láta þó vel
undan, og gætið þess að bera vel á
skóna, svo að leðrið sé alltaf mjúkt.
Aldrei skyldi menn ganga á þröngum
skóm með þunnum sólum.
Gangið í ullarsokkum, þéttprjónuð-
um, en þó eigi þykkum né svirguís-
legum. Sokkarnir verða að falla vel að
fætinum. Ef nokkur brot koma 1 þá,
geta þau valdið blöðrum eða sárum.
Það er góð regla að fara í hreina
sokka á hverjum morgni. Til þess að
þurfa ekki að bera of marga sokka
með sér, ættu menn á hverju kvöldi
að skola sokkana, sem þeir fara úr
og ættu þeir að geta verið þurrir að
morgni.
Ef menn verða sárfættir, eða fá
blöðrur á fætur, þá er gott ráð að strá
„talkum“-dufti innan í sokkana, en á
blöðrum skal stinga og hleypa úr þeim
vatninu. Sumir smyrja tær, hæla og
jarka með vaselini, aðrir smyrja góðri
blautsápu innan í sokkana. Annars er
það gott ráð að þvo sér reglulega um
fæturnar úr saltvatni nokkra daga áð-
ur en menn leggja upp í gönguferð;
við það styrkist húðin og menn verða
síður sárfættir. En meðan menn eru á
gönguferð, ættu þeir að athuga fætur
sína gaumgæflega á hverju kvöldi, og
er þá gott að þvo þá fyrst úr heitu
vatni og síðan úr köldu vatni.
Göngumenn verða að vera vel