Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1959, Qupperneq 3

LESbOK MORGUiMBLAÐSINS
13]
Úr kirkjuljóði:
Þú stendur við götunnar grýttu slóð,
svo göfug í tign þinni og mildi.
Og bendir til himins með ljós þitt og
ljóð,
þess lífs sem er stöðugt í gildi,
því alltaf fá boðorð þín bætt hverja
þjóð,
sem blessunar njóta þar vildi.
Orð til farfuglanna:
Litli vinur, fugl sem flýgur,
frjáls á braut, með söngvaklið,
Þegar blóm á hausti hnígur,
hverfur þú í rökkurfrið.
Suðrið hlýja lundum ljómar,
lofar yndi, sól og vörn.
„Litli vin, þín harpa hljómar,
hlusta vorsins glöðu börn“.
Kveðja til Akraness:
Með brattar hlíðar, berjadal,
með blómalönd og hamrasaL
Þú gnæfir hátt í himinlind,
með hreinan fjallatind.
Þar laugar geislum laut og hól,
hin logaskæra morgunsól.
Og kristalsbjarmi kvöldsins skín
á klettabeltin þín.
Jón Þorláksson látinn:
Foringi er fallinn
fylkingar drúpa.
Þögul er þjóð,
þrumu lostin.
Vorkveðja éftir stríðið:
ö fer vor yxir lönd,
þes a stórleitu strönd.
Það er stormur í blænum, sem leikur
við ský.
Og það birtir af tíð
eftir ógnir og stríð,
þar sem ísland þín býður, með
verkefni ný.
Afmæliskveðja til Eimskipafé-
lags íslands 1950:
Þá var hugsjón heimi borin,
hér stóð þjóð á tímamótum.
Eins og gróður vex á vorin,
varmi og næring barst að rótum
Saman vinna einum anda,
öllum bauð þar landsins gifta
í sigurmætti margra handa,
mátti þyngsta taki lyfta.
Vinarkveðja:
Árin breyta lit og lögum,
lífs um farinn stig.
Aldni vin frá æskudögum,
alltaf man ég þig.
Lágu saman grannagarðar,
get ég ennþá séð.
gamalt spor, sem veginn varðar,
vitna um fallið tré.
í þúsund ár hafa íslenzkir ljóða-
smiðir ótrauðir lagt út á skálda-
brautina. Þeir sem voru gæddir
skáldgáfu og formgáfu, hafa von-
azt eftir að þau fræ er þeir sáðu
í akurinn, eða við götuna, mundu
fyrirhitta mjúkan jarðveg, og eiga
þroska fyrir höndum. Þar verða
samt margir fyrir vonbrigðum.
Bókmenntagyðjan kallar marga en
útvelur fáa. Eftir aldaraðir eru
ekki mjög margar stjörnur á ljóð-
himni íslendinga, sem aldrei ganga
undir, heldur lýsa veginn, kynslóð
eftir kynslóð. Annars farnast skáld-
unum misjafnlega. Sum eru
merkilegir listamenn, þó að þeir
hafi ekki komizt upp á hæsta tind-
inn, en ylja og bæta mannlífið með
lífsstarfi sínu. Enn þann dag í dag
hefur margur ungur Islendingur
gefið út litla bók, jafnvel með
atómljóðum, en hætt svo þeim
leik. Aðrir gefa út fleiri bækur, án
vonar um persónulegan gróða.
Þeir yrkja sér til hugarhægðar um
sorg og gleði hins daglega lífs.
Allir ljóðasmiðir, sem stunda list
sína af innri þörf og sköpunargleði,
eru velgerðarmenn þjóðar sinnar,
samtíðar og framtíðar.
I