Lesbók Morgunblaðsins - 17.05.1959, Side 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
253
ég svo bæta við eftirfarandi: Sem
beíur fer eigum við, nú orðið,
marga ágæta minkaveiðimenn. Þar
vil ég fyrst nefna Svein Einarsson
veiðistjóra, sem ég ber fyllsta
traust til, að taki þetta til athug-
unar og komi því í framkvæmd,
eins fljótt og auðið er. Og njóti
hann þar aðstoðar manna, eins og
t. d. Hinriks í Merkinesi og Þórðar
á Dagverðará, — svo aðeins tvö
nöfn séu nefnd, — efast ég ekki
um, að vel verði þar á borð borið.
Enda veitir ekki af. Fjöldinn er
enn þá harla fáfróður um þetta
nýja, innflutta óhappadýr og allt
hátterni þess. Það, sem ég hef séð
og heyrt, eftir þá Hinrik og Þórð,
sannar, svo ekki verður á móti
mælt, að hjá báðum fer saman
óvenjuleg athyglisgáfa, hjólhðug
hugkvæmni, og skarpur skilningur
á öllu atferli minkanna, til sjálfs-
bjargar og einnig vörnum þeirra,
í hinu breytilega umhverfi. Slíkir
hæfileikar eru hverjum veiði-
manni ómetanlegur styrkur, enda
fengnir í vöggugjöf
Ég held, að allt of fáir viti enn,
að karldýrið kemur ekki nálægt
uppeldi barnanna sinna. Eftir að
hveitibrauðsdagarnir eru liðnir,
forðast hann kellu sína eins og
fjandan sjálfan, enda hefur hún
víst grun um, að þegar börnin
koma í heiminn, sé hann mesti
háskagripur, í návist þeirra, þegar
veiðihugurinn grípur hann. Hún
annast því ein um heimihð. Hann
þarf, — á hina hhð, ekki um neitt
að hugsa, annað en hfa og leika
sér, þar sem bezt hentar, hverja
sinni. Eitt verður hann þó að forð-
ast. Nálgist hann um of heimilið,
er viðbúið, að hann mæti kerling-
unni, og þá getur hún ráðist á
hann, með slíku offorsi, að hann
á fótum sínum fjör að launa. Sé
móðirin unnin, meðan hvolpar eru
ungir, er þeim því dauðinn vís.
Það vita víst líka of fáir, hvernig
minkabæli líta út þar sem þeir
halda til og sofa, yfir daginn. í
Hólmatungum voru þau öll í ár-
bökkum, þar sem hann hafði að-
stöðu til að forða sér burtu, jafnt
á landi, sem í vatnið. Og þar sem
gulvíðir eða loðvíðir huldi
sprungna klöpp, eða stóra steina, í
bröttum árbakka, virtist hann
kunna bezt við sig. Þar leyndi sér
heldur ekki saurinn, sem hann
leggur á afvikinn stað. Við slíka
staði, virtust góðir fótbogar, sem
vel var gengið frá, honum háska-
legir. Og við þessi sömu hvílurúm
hans, má af ýmsu merkja, hvort
— „Rétt við hægri hönd, hendist hér Hólmáin niður kambinn og seyðir áhorf-
andann-------— (Myndina tók Þorsteinn Björnsson, Víðihóli).