Lesbók Morgunblaðsins - 28.02.1960, Side 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
103
mitti og helt mér í taglið á Skjónu.
Eg gat ekki hjálpað stúlkunm
nema með því móti að sleppa tagl-
inu, en það gerði eg, kastaði mér
á eftir henni, náði í klæði hennar
og hrópaði á hjálp.
Félagar okkar komu skjótt á
vettvang og björguðu okkur. Til
allrar hamingju var skammt til
bæar. Þar fengum við góða gist-
ingu og stúlkunni varð ekki meint
af kuldabaðinu.
Önnur útilegunótt
Nú gerðist ekkert sögulegt á
ferðalagi okkar fyr en komið var
til Eyrarbakka. Þangað náðum við
rétt fyrir lokunartíma.
Félagar mínir hurfu brátt og
skildu okkur Skjónu eftir hjá skúr-
garmi nokkrum. Skjónu leið þar
vel, því að kastað hafði verið fyrir
hana góðri heytuggu, en mér leidd-
ist og þótti biðin löng. Að lokum
komu þeir félagar mínir þó aftur.
Þá sögðust þeir Hjörleifur og Jón
eiga eftir að koma þar í eitt hús,
en bezt væri fyrir okkur Jóhann
að rölta þegar á stað upp að Móa-
koti í Kaldaðarnesshverfi. Þar bjó
þá Þórunn frá Króki í Meðallandi,
og hjá henni átti að gista. Þeir
bentu okkur hvaða stefnu við
skyldum taka. Sáust þar nokkur
Ijós í fjarska og bentu þeir okkur
á ljósið í Móakoti og sögðu að við
skyldum altaf stefna á það.
Svo fóru þeir, en við röltum 4
stað og stefndum á ljósið En ekki
höfðum við langt farið, er öll ljós-
in voru slökkt. Við vorum þá
staddir úti í mýri í kolsvarta
myrkri og vissum ekki hvert halda
skyldi. Þótti okkur ráðlegast að
halda kyrru fyrir þar sem við vor-
um komnir, og lágum svo úti um
nóttina. Veðrið var gott, en nokk-
urt frost. Þó leið okkur sæmilega,
því að við vorum þurrir og sæmi-
lega vel klæddir. Félagar okkar
höfðu ratað rétta leið heim að
Móakoti og gistu þar um nóttina.
Með birtu um morguninn sáu þeir
hvar við vorum.
Viðsjár á Kolviðarhóli
Næsti áfangastaður var Kolvið-
arhóll og komum við þangað seint
um kvöld. Þar var Jón Jónsson
gestgjafi. Nú var nesti allra þrotið,
nema Jóhanns, og var því afráðið
að biðja um mat handa þremur.
Húsnæði þurftum við ekki að
greiða, því að uppi á loftinu máttu
ferðamenn sofa án endurgjalds.
Þangað fórum við svo þrír félagar,
en Hjörleifur fór að semja um
matinn við Margrétu, dóttur Jóns,
sem stóð fyrir veitingum. Eftir
nokkra stund kallar hann á okkur
nafna. Þá hafði Margrét borið á
borð fyrir þrjá. Hjörleifur borgar
nú matinn, og spyr svo Margrétu
hvort við eigum nú allt sem á
borð hafi verið borið. Hún játaði
því. Sagði hann okkur þá að taka
allt af borðinu og bera upp á loft,
matinn, diska, hnífapör og dúkinn.
Við gerðum þetta og settumst svo
að snæðingi. Var maturinn fljótt
horfinn, því að hvort tveggja var,
að hann var ekki mikill, en við
glorhungraðir. Síðan röbbuðum
við saman nokkra stund, en þá
kemur Margrét upp á loftið og seg-
ist komin til að sækja borðbúnað-
inn.
Hjörleifur varð fyrir svörum og
sagði að hún ætti þar engan borð-
búnað, við ættum hann, því að
hún hefði sjálf sagt að við ættum
allt sem hún hefði borið á borð.
Hún maldaði í móinn og sagðist að-
eins hafa átt við matinn en hann
helt fast á sínu máli.
Mér leið illa meðan á þessu
samtali stóð, því eg fann að hér
átti að beita stúlkuna rangindum.
Brátt kom Jón bóndi upp á loftið
og sýndist mér hann hálfskugga-
legur ,og jafnvel til alls búinn, en
fátt lagði hann til máianna. Þau
Hjörleifur og Margrét töluðu ró-
lega saman, og sættust seinast á
það, að hún skyldi fá borðbúnað
sinn, en við skyldum í staðinn fá
ókeypis kaffi bæði um kvöldið og
morguninn eftir. Mér létti mjög
þegar sættir tókust. En það er af
Margrétu að segja, að hún stóð
dyggilega við samninginn að sínu
leyti.
Ráðinn til Sandgerðis
Morguninn eftir var árla lagt á
stað og náðum við til Reykjavíkur
um kvöldið. Hjörleifur kom mér
fyrir hjá skyldfólki sínu á Sölv-
hóli og sagði að eg skyldi vera
þar þangað til hann hefði fengið
fyrir mig veturvist.
Á Sölvhóli var ágætt fólk og
leið mér mjög vel hjá því. Þarna
var eg á aðra viku og aldrei kom
Hjörleifur og engar fréttir hafði eg
af því hvernig gengi með vistráðn-
inguna. Var eg því farinn að ger-
ast órór.
Svo var það eitt kvöld, að gest-
ur kom að Sölvhóli. Hann hét
Magnús Jónsson og átti heima í
Balakoti í Sandgerðishverfi. Hann
tók mig tali, og er hann komst að
því að eg var óráðinn, bauð hann
mér veturvist hjá sér. Kjörin voru
þau, að eg skyldi vinna sér kaup-
laust til Kyndilmessu, og ef eg
teldist hlutgengur að þeim reynslu-
tíma loknum, skyldi eg fá fullt
kaup frá Kyndilmessu til vertíðar-
loka.
Nú var eg í vanda staddur. Vera
mátti að Hjörleifur hefði þegar
ráðið mig. Hitt var og jafn líklegt,
að hann gæti hvergi fengið vist
handa mér. En um þetta gat eg
ekkert fengið að vita, því að eng-
inn vissi hvar Hjörieifur var nið-
ur kominn.
Út úr þessum vandræðum min-